2011

Er að horfa að niðursuðu úr Kastljósum ársins. Sjitt hvað mikið hefur verið þrasað. Blóðþrýstingurinn stefnir úr engu og yfir hættumörk. Á nýju ári ætla ég að hætta að „fylgjast með.“ Af heilsufarsástæðum. Ætla núna snöggvast að hefja ritun fréttayfirlits af innanheimilsvígstöðvum árið 2011.

Áramótunum var fagnað á Akureyrinni. Fljótlega uppúr þeim haldið aftur í bæinn. Ég byrjaði í einhverri geðbilun, Helgi dauðans var frumsýnd einhverntíma í lok janúar. Fljótlega urðu yngri börnin síðan 5 og 3 ára. Um leið og ég kom heim úr leikhúsinu hurfu Rannsóknarskip og Smábátur á sambærilegar vígstöðvar, annarsstaðar, fóru að æfa söngleikinn Hárlakk í Hagaskóla. Við hjónin brugðum okkur nú samt í orlofsferð til Edinborgar einhverntíma í febrúar. Áður hafði ég ákveðið að íbúðin okkar væri orðin of lítil (líklega vegna þess að ég var alltaf ein heima að taka til) svo Ránargötuskonsan var sett á sölu. Eitthvað hafa nú fasteignasalar misst móðinn við hrunið, sá sem talaði við okkur taldi allavega öll tormerki á því að okkur tækist að selja okkur uppúr skuldunum og var hinn fúlasti. Íbúðin fór á netið á meðan við vorum í Edínarborg, fyrsta símtalið kom á meðan við vorum enn á flugvellinum í Glaðskógum. Við tók tveggja sólarhringa stanslaus straumur fólks og við vorum búin að selja á fimmtudegi. Afhending hálfum mánuði seinna, staðgreitt uppúr skuldunum og gott betur, og möguleiki á að leigja fram á sumar ef okkur sýndist svo. Til þess kom þó ekki, í kringum fyrsta apríl (og daginn eftir frumsýningu Hárlakks, eða svo) fluttum við í Kópavog, á indæla sérhæð með haug af plássi, í eigu Ella frænda míns sem vantaði leigjendur. Hér fer nú aldeilis ljómandi vel um okkur, sko. Það er gott að búa í Kópavogi, og allt.

Börnin þurftu reyndar að skipta um leikskóla eftir sumarfrí en það rann nokkuð ljúflega niður, þó Freigátan tali stundum um ýmsa af gamla leikskólanum. Enda erum við alltaf á leiðinni þangað í heimsókn. Smábátur fær að klára Hagaskólann og er bara orðinn sérfræðingur í strætóleiðinni Kópavogur-Vesturbær Reykjavíkur. Hann var reyndar píndur í unglingavinnuna í Kópavogi hluta úr sumri, með afskaplega dræmum undirtektum, en seinni hluta sumars var hann í sveitavinnu í Eyjafirði og þótti fínasta slag.

Í sumar var síðan bætt við stórfjölskylduna. Sigurvin bróðir minn og Auður Ásbjörnsdóttir eignuðust dótturina Ásthildi Viktoríu þann 30. júnó og hefur hún náttúrulega verið í ógurlegu uppáhaldi hér á bæ og er næstum drekkt af ástúð og umhyggju þegar hún kemur í heimsókn.

Við vorum slatta fyrir eystan. Þar var í gangi unglingalandsmót. Því fylgja hoppukastalar. Þvílíkt og annað eins gríðarstuð! Ég skildi síðan liðið eftir og fór til Japan. Á ráðstefnu í Osaka. Flugið var dauðinn, ráðstefnan var skemmtilg. Ég var í viku að jafna mig eftir heimkomu.

Fór á aðra ráðstefnu í september og tók eiginmanninn með mér. Hún var í London. Einnig gaman. Og svo fórum við í slatta af leikhúsi og svona. Hreint ágætt og ljómandi.


Síðan erum við nú bara búin að vera heima og haga okkur. Mest. Reyndar er ég aftur komin á milljón í Hugleikinn. Skrifa og aðstoðarleisktýri einhverju sem verður frumsýnt í byrjun febrúar ef alheimurinn lofar. Svo það stefni í sömu geðveikina eftir jól eins og eftir þau síðustu!

Og Smábáturinn fékk spangir á tennurnar sínar, kortér í jól. Var fyrir norðan hjá föðurfólkinu sínu um jólin og fer með móðurfólkinu sínu til Flórída strax eftir áramót. Og ég fékk úkúlele í jólagjöf. Og er alveg óþolandi dugleg að æfa mig... finnst öllum hinum á heimilinu.
Áramótapartíið verður þokkalega undirlagt!

Og upp er runninn þriðji veturinn í doktorsnámi. Ber helst til tíðinda að ég held ég sjái fyrir endann. Það er að segja, líklega er ég hálfnuð. Tveir vetur eftir þennann ættu að duga. Tala nú ekki um ef mér tekst að láta leikhúsið nokkurn veginn í friði á meðan.


Í ár tókum við upp á þeirri nýbreytni að vera heima hjá okkur um áramótin. Enda erum við búin að vera svo löt að það liggur við andlátum. Þau yngri hafa eitthvað verið í leikskólanum. Kannski á morgun (30.) Fer eftir veðri. Það er spáð snjókomu, en talsvert hefur verið um svoleiðis og þurfti að moka bílinn rækilega út í dag. Hugga syss og ein vinkona hennar verða hjá okkur í gamlárspartíi og það verður nú stuð.

Næsta ár ætti síðan að hefjast með ógrynni af leti. Ekki með ferðalagi eins og venjulega. Heldur bara yfirgengilegu tjilli. Í einn dag. Síðan þarf að drífa Smábát til útlanda og æfingar hefjast á MILLJÓN!

Jólin

Jæja. Til skemmtunar fyrir ömmur og börnur kemur hér frásögnin af jólaundirbúningi, aðfangadegi og jóladegi í fínustu smáatriðum. Þeir sem ekki hafa gaman af langdregnum og díteiluðum frásögnum af börnum, heimili og öðrum hátíðarnormalheitum geta hætt að lesa núna.

Fyrstu helgi í aðventu var Rannsóknarskip norðan heiða, Móðurskip í stofufangelsi með afkomendurna og því voru aðventukassar uppgrafnir og jólað ógurlega. Þar sem við erum í áður ójóluðu húsi, og miklu stærra en síðast, kom ýmislegt á óvart. Nú eru til dæmis gluggasyllur úti um allt, talsvert fleiri gluggar en áður. Og svo voru báðar seríurnar ónýtar. Þetta leiddi til ferðar í Rúmfatalager og Byko með hæper börn og nokkur taugaáföll. Aðventað var nú samt, vel og vandlega, miklu fyrr en venjulega.
Helgina eftir fór móðurskip austur í 5 daga húsmæðraorlof. Það var byrjað á súkkulaðidagatölum en það gleymdist að kveikja á tveimur kertum á aðventukransinum.


Unglingurinn Smábátur kvartaði yfir því að hafa týnt barnagleðinni yfir jólunum. Þau litlu eru hins vegar ekki endilega farin að muna hvernig síðustu jól voru, né byrjuð að missa matarlystina yfir pökkunum viku fyrir jól. Svo þetta er allt mjög rólegt.

Síðustu helgi fyrir jól var bakað laufabrauð og síðan jólatréð sett upp ásamt jólaskrautinu eins og það lagði sig. Þegar ég var lítil var allt dauðþrifið áður en mátti taka upp eina einustu jólaskraustutlu. Veggir skúraðir, innanúr og ofanaf öllum eldhússkápum, tekið til í herbergum, yst sem innst, og skreytt á þollák. Jólatréð á aðfangadag. Við höfum endaskipti á þessu. Skreytum fyrst og þrífum svo á þollák. Og dáldið á aðfangadag. Það þýðir ekkert fyrr. Og eldhússkápar eru nú bara alveg látnir eiga sig sem og aðrir skápar.

Í mínu ungdæmi var skreytingum á þollák og aðfangadag reyndar ætlað að stytta biðina eftir jólunum en það var nú áður en DVD spilarar komu til. Reyndar var Freigátu svo nóg boðið þegar þau voru að horfa á mynd 2 í beit, bara í sjónvarpinu, á aðfangadag að hún spurði hvort ekki væri óhollt að horfa svona mikið á sjónvarpið. Hún fékk þau svör að á jólunum mætti stundum gera sumt sem væri óhollt.


Börnin voru geymd á leikskólanum til og með þolláx af áður óþekktu harðfylgi. (Og fá að fara þangað aftur strax á þriðja í jólum.) Þau voru nú samt bara nokkuð ánægð með það. Á nýja leikskólanum er nefnilega brekka og ógrynni af þoturössum. Börnin eru búin að læra að renna sér. Á 22. var unglingurinn farinn norður yfir heiðar til að eyða jólunum með föður sínum og hans fjölskyldu. Hann kemur aftur 29., rétt stoppar yfir áramótin og svífur svo til Flórída með móðurfjölskyldunni sinni. Svo þetta voru óvenjufáliðuð jól.

Semsagt. Þrif voru framin á þollák og aðfangadag. Á aðfangadag vaknaði ég snemma með ormagormunum og framdi hátíðarsiðinn að brasa súkkulaðimús, með tilheyrandi þeytarahljóðum, börnunum til ama og leiðinda þar sem þau voru að reyna að heyra aðfangadagsbarnaefnið. Þau verða óstjórnlega fegin ef við fáum okkur einhverntíma eldhús með veggjum. Eftir maraþon sjónvarpsgláps (barnanna) og matargerðar (mitt) lagðist ég í árvisst símavændi og slúður við eina vinkonu mína á Egilsstöðum. Svo var sparistellið drifið fram og Rannsóknarskip eldaði dýrindis lambalaæri. Hugga syss mætti með rauðvínsflösku sem við dreyptum á á meðan við rifum kjaft yfir lokahönd á matargerð. Allt eins með hefðbundnu sniði. Börn tóku ótrúlega duglega til við matarinntöku. Svona miðað við að þau eru almennt tortryggin á sjaldgæfan mat og síðustu tvö ár hefur Hraðbátur nærst eingöngu á laufabrauði yfir hátíðarnar.

Síðan var tekist á við aðalatriðið, pakkaopnun. Það var einkar ánægjulegt. Úr milljón pökkum fengu allir fullorðnir eitthvað fallegt sem og bækur sem þeir höfðu ekki lesið. Börnin fengur, taldist mér 6 leikfangapakka, hvort, og ekki tókst að setja allt í notkun á aðfangadagskvöld. Slatta af bókum, náttföt, íþróttagalla, geisladiska, hljóðbækur, DVD-myndir. Ólíklegt að takist að eyðileggja alltsaman fyrir nýjárið, í þetta sinn! Þó vafalaust geri menn sitt besta. Rannsóknarskip fékk óvenjumikið af golfdóti og er harla glaður. Ég fékk ukulele. (!!!!) Og heilsukodda. Og fjórar bækur. Og pæjuveski. Og ótrúlega margt fleira fínt. Annars hefur tíðkast í minni fjölskyldu að skiptast á listum yfir hvað okkur langar í/vantar og síðan tekur við gríðarflókið upplýsingaferli þar sem allir nema sá sem gjöfin var keypt handa þarf að frétta af hverjum hlut sem keyptur er. En ég hef komist að því að það eru óvæntu gjafirnar sem eru skemmtilegastar. Svo við Hugga syss ákváðum að hætta þessu rugli nú bara. Á næsta ári fá allir bara eitthvað og eitthvað, sennilega frekar exótískt og skrítið. Rannsóknarskip er að fara til Rúmeníu, Frakklands og kannski Tyrklands á næsta ári og ég kannski til Chile. Þannig að klárlega geta menn ekki einu sinni látið sig dreyma um hvað þá langar í/vantar í jólagjafir frá Rúmeníu/Frakklandi/Chile, hvað þá í apríl/júní/júlí.

Allavega. Núna á jóladagskvöldi eftir jólaboð hjá Huggu, annað hjá afa og ömmu Smábátsins og leifar af aðfangadagskvöldi í kvöldmatinn, er búið að taka öll leikföng í notkun. Lesa fleiri bækur og ég er búin að læra þrjú grip á ukulele. Gat þess vegna spilað og sungið „Loksins ég fann þig“ fyrir Rannsóknarskip í gærkvöldi. Nú er Rannsóknarskip farinn að lesa jólabækur fyrir börnin fyrir svefninn og ég ætti vitaskuld að vera að gúggla restinni af ukulelegripunum. En í staðinn er ég að horfa á Holiday. Í þriðja sinn á þessu ári, held ég. En, eins og ég sagði Freigátunni í gær, má haga sér eins óskynsamlega og mann lystir á jólunum.

Og ef einhver heldur að aðdráttaraflið í þessari mynd tengist Jude Law, þá skulum við bara hafa það á hreinu að hann hefur EKKERT í Jack Black!

Gleðileg jól!