Millijól

Kona ku ekki eiga að segja frá því en við erum farin í árlegu jólaferðina norður í land. (Ekki segja innbrotsþjófunum sem þið þekkið, og þið innbrotsþjófar, það er haugur af fólki heima um allt hús með börn, hunda og fílelfda karlmenn auk þess sem báðar tölvurnar fóru með okkur. So, there.)

Erum lent í Brekkunni hvar Hraðbátur heldur áfram jóla-hungurverkfallinu og nærist eingöngu á vatni, laufabrauði og stöku kartöflu. Greinilega meðvitaður um kreppuna og reynir að vera ódýr á fóðrum. Freigátan náði að sjá einn kött undir hægindastól og síðan heilan haug í sjónvarpinu og er afar glöð eftir. Þau eru nú sofnuð. Smábátur fór til föðurhúsanna í gær með eftir-storms-flugi og Rannsóknarskip er farið út í sveit að spila póker. Við tengdó erum að láta Skjá Einn skemmta okkur.

Svo eru að koma áramót. Þegar að þeim kemur verðum við flutt í orlofsíbúð á Akureyrinni hvar við ætlum að hafa slatta af tengdafjölskyldunni á Gamlárskvöld eftir ógurlegt útsölukrús. Einhverra hluta vegna gengur mér alltaf betur að versla á Akureyri heldur en í Reykjavík (og best á Egilsstöðum.) Meira úrval finnst mér EKKI betra. Mig vantar aldrei neitt margt. Og er alin upp við að ef það fæst ekki í kuffilaginu þá þarf maður ekki að nota það. Ellllska forræðishyggju.

Verst að ég verð líklega utan netsambands á nýjársmorgun. En þá hefði mig langað afar mikið til að pósta nýju uppáhalds nýjársmorgunssetningunni minni sem er úr besta nýjárslagi allra tíma, Nýjársmorgunn, með Sigurði og Memfismafíunni. (Eftir Braga Baggalút, off kors):
Nýjársmorgunn og örlög sín enginn veit!

En það tjóar ekki að lifa í eftirsjárflóði óskrifaðra Fésbókarstatusa. (Frekar en að sitja og grufla, gæskan.) Sérstaklega ekki fyrirfram.

Við hlustuðum annars mest á ýmislegt eftir áðurnefndan Braga á norðurleiðinni. Fyrst Sigurð og Memfismafíuna, Nú stendur mikið til, þá nýrri jóladisk Baggalúts og svo líka Gilligill. Aukinheldur var bragðað rækilega á Jónasi Sigurðssyni og Ritvélum framtíðarinnar. Alveg svakalega snilld þar á ferð.

Þá lýkur tónlistarumfjöllun. Er annars að lesa Takk útrásarvíkingar, hlæjandi eins og hross. Á næstu dögum ætla ég að fara með Nesböinn sem ég fékk í jólagjöf (af því að ég átti hann) og skipta honum út fyrir einhvern annan (þar sem ég á engan annan) og verð þar með horfin til reifaralands.

Jólakort!

Aldrei slíku vant voru send jólakort í ár. Þess vegna var ekki birt jólakveðja hér á aðfangadagskvöld. Líka vegna þess að þetta er lélegasta bloggár sögunnar. Bót og betrun á næsta ári. En hér ætla ég nú samt að birta sýnishorn.

Þetta jólakort var ekki sent:


Þetta var eina myndin sem náðist af Hraðbátnum í myndatökunni. Hann vildi bara alls ekki taka þátt í henni.

Þetta var hins vegar sent!



Gleðileg jól!

Síðasti vinnudagur fyrir jól!

Eða, vinnumorgun. Ætla að láta mig hverfa um hádegi.
Og mikið hroðalega ætti maður nú að vera að taka til á skrifborðinu sínu...

En, neinei. Best að hanga bara á internetinu og gá hvort þetta reddist ekki.

It's the Icelandic way!

Gott. Gottgott.

Eftir að hafa garfað í gegnum ónýtu bloggfærslurnar frá 2007-08 fatta ég mögulegan hluta ástæðunnar fyrir því að allt er betra í kreppunni. Síðasti vetur gróðærisins virðist hafa verið mesta gróðrarstía einhverra endalausra ógeðsbaktería hér á heimilinu. Við vorum veik ALLAN veturinn. Í febrúar fæddist síðan Hraðbátur og fékk sitt fyrsta kvef þriggja vikna.

Þetta var fyrsti vetur Rannsóknarskips í kennslu og fyrsti vetur Freigátunnar á leikskóla. Ég var að byrja í ritstjórnarnáminu átti að vera í tímum einn dag í viku fyrri hluta vetrar og komst ekki nærri alltaf. Því síður í bumbusund og -jóga. Upprifjun á þessum hryllingsvetri draga fram minningar um ÓTAL daga í horkenndu stofufangelsi með geðvondri Freigátu. Um vorið voru síðan kirtlar rifnir úr hálfri fjölskyldunni og allt hefur verið fáránlega mikið auðveldara síðan.

Svo mjög að hrun og samdráttur í peningamálum hefur ekki haft teljandi áhrif á geðfegurð fjölskyldunnar. Enn sem komið er.

Ferlega hefur maður það nú gott. Þrátt fyrir alltsaman.

Bévuð 2007 vandamál.

Þau eru ekki einhöm, ruglin frá 2007. Til dæmis er það nú svo, í arkævinu á þessari ágætu vefdagbók, að frá og með 28. janúar 2007 og til mánaðamóta júní/júlí 2008 eru allar myndskreyttar færslur með spurningamerkjum í stað íslenskra stafa. Og ekkert mismunandi, neitt. Allir íslenskir stafir rípleisuðust með EINS spurningamerkjum. Ekkert sem hægt er að gera til að stytta sér leið í lagfæringum á þessu. Og þær þarf að gera.

Þetta tímabil nær frá eins árs afmæli Freigátunnar, fram yfir fæðingu Hraðbáts og þar til hann er um 5 mánaða. Eins og gefur að skilja er þarna varðveitt, einum staða, ógnarmikið af myndskreyttum skýrslum sem ég vil síst brjóta eður týna. (Og allt plöggið fyrir hið stórgóða stykki Epli og eikur, sem ég var að berjast við að lagfæra áðan, mér til upphitunar.)

Ég hef vitað af þessu næstum allan tímann. Fattaði eitthvað stillingarfokköpp og lagaði þarna 2008. En skaðinn var alveg ferlega skeður. Enda fór ég í fýlu í alveg ár og nennti ekki að gá hvað þetta næði langt aftur. Var eiginlega bara að því núna. Svo er ég búin að vera að laga eina og eina færslu, í gegnum árin... en hroðalega skrifar maður mikið af íslenskum stöfum alltaf, eitthvað.

Svo er fárviðri um allt land. Ógeðslega kalt úti. Og ég vildi að ég væri ennþá undir sæng.
Brrrrrr.

Framvinda með ágætum og jólum

Sveimér ef pensillínkúr 3 er ekki bara að virka. Þrátt fyrir skítakulda og allskonar geðbólgur. Ljómandi gott. Langaði ekkert að láta bora gat á hausinn á mér fyrir jólin.

Á síðustu dögum hverrar annar geri ég framvinduskýrslu. Þá skýrsla ég um framvinduna. Það er alltaf mjög upplífgandi. Allskonar verkefni sem tók kannski ekki nema dagstund að framkvæma verða að „lið“ með fylgiskjali og allir dagarni sem manni finnst hafa farið í hang og vitleysu verða að óskaplegum dugnaði. Þetta heitir að endurskrifa söguna. Ég er komin uppí fylgiskjal 2e og er ekki einu sinni byrjuð að tíunda sjálfa rannsóknarvinnuna. Þaraðauki búin að búta hana talsvert niður þannig að þar undir verða ótal lítil skjöl. Sem virkar alltaf flottara en eitt stórt.

Samt alltaf pínu próblematískt að halda sig að verki og svona. Jólaskapið hleypur með mann í allskonar gönur.

Mikið ógurlega er diskurinn með Sigurði og Memfismafíunni að spila sig vel inn. (Hann er í bílnum, sko.) Bara virkilega falleg lög og dásamlegir textar. Líklega mesta jólasnilld í íslenskri jólaplötuútgáfu síðan Þrjú á palli gáfu út Hátíð fer að höndum ein.

Ég hef einmitt verið að pæla í skorti á íslenskum jólalögum sem eru ekki:
a) sálmar
b) ömurlegar poppfroður
c) ömurlegar poppfroðujólaþýðingar á lögum sem gjarnan eru ekki einu sinni jólalög.

Baggalútarnir hafa reyndar staðið sig einstaklega vel á vettvangnum að jóla ójólalög. Svo vel reyndar að mér finnst að aðrir ættu að leggja af þeim ósið.
Ég þarf endilega að fjárfesta í jóladiskunum þeirra, báðum tveim.
(Og þar með er Gamláspartý komið á rípít í ípotti huga míns.)

Jæja, ókei.
Efnisyfirlit.

Vitleysan er allskonar

Stundum er maður alveg hylgengilega stjúpid. Til dæmis þegar maður leyfir einhverjum að taka viðtal við sig um HÁ vetur. Þegar maður er síðan löngu búinn að gleyma því, og biksvartasta skammdegið skollið á, þá þarf að taka MYNDIR! Fyrir það fyrsta er aldrei góð hugmynd að taka mynd af mér. Ég er undantekningalítið með lokuð augu OG að segja eitthvað. En fékk þó góða pointera úr heimildaþættinum sem var á RÚV í gær. Með muninn á því hvernig konur og kallar eru myndaðar í auglýsingum. Of Boðs Lega merkilegt. Konur halla undir flatt, liggja og eru í einhverjum jafnvægisæfingum þar sem þær virðast vera valdalausar og viðkvæmar, kallar horfa beint framan í myndavélina eins og sá sem valdið hefur. Kallar hafa stjórn á umhverfi sínu, konur eru komnar upp á náð og miskunn þess.

Djöfull hroðalega ætla ég ekki að halla undir flatt heldur hafa algjöra stjórn á umhverfi mínu í þessari myndatöku. (Og kannski rétt að taka aðeins til að skrifborðinu, ef það skyldi vera með á mynd?) (Eða kannski... einmitt ekki svo það líti út eins og ég sé að gera eitthvað?)

Annars er ég líka að fara að hitta leiðbeinandann minn. Ég er kannski svona hæggeng, en núna, eftir eitt og hálft ár, finnst mér ég fyrst vera að komast að því um hvað rannsóknin mín fjallar ekki. Hún fjallar nefnilega ekki um málefnin. Ekki þjóðfélagið, ekki söguna... ekki kommúnismann eða kapítalið. Hún fjallar um leikhús, nefnilega.

Ég er að pakka niður fullt af bókum sem ég er búin að vera að vesenast með frá byrjun. Nú þarf ég að fara að tala við fólkið í leikhúsinu. Með diktafón og læti. Ekki til að láta það gefa mér endilega neitt sérstakt sem ég býst við. Nú veit ég ekkert hvert ég fer. Ég er nokkurn veginn með fræðilega grunninn. Held ég. Ég bý í þessu þjóðfélagi. Rannsóknaraðferðin og inngangurinn er kominn. (Á samt alveg örugglega eftir að breytast þegar ég sé hvað ég er með.)

Þetta var eitt og hálft ár í undirbúningsvinnu.
Nú byrja ég.

(Þegar búið er að taka af mér nokkrar fokkíng forljótar myndir.)

Staðan...

Unglingsbátur þarf að mæta til læknis klukkan 10 á aðfangadagsmorgun!
Móðurskip er að bíða eftir upphringingu frá mínum lækni þar sem tveir pensillínkúrar hafa ekkert mikið sljákkað í horinu í hausnum. Rannsóknarskip er í vinnunni, með hálsbólgu og sleppu. Ungarnir tveir fóru í leikskólann eftir 12 tíma svefn. Freigáta búin að hafa hor í hálfan mánuð og Hraðbátur rétt að skríða upp úr hita sem hann var með alla síðustu viku.

Liggur við að fjölskyldan hefði þurft einhverja c-vítamín ferð um jólin. Ég held við séum öll að finna mikið fyrir myrkrinu þennan veturinn. En nú er hálfur mánuður í jólin og ekkert obboðslega mikið hefur gerst í undirbúningi. (Ég er reyndar búin að komast að því að aðventuljósaperur eru uppseldar víðast hvar.)

En prófið mitt hefur verið framið. Útvarpsþáttur er upptekinn. Helgi dauðans er komin í jólafrí. Nú ætti að vera nokkuð gott næði til að skrifa doktorsritgerðarinngang og leggja drög að nokkrum viðtölum í hana.

Kannski rétt að reyna að hræra aðeins í draslinu á skrifborðinu og skjáborðinu fyrst? Með jólatónlist í eyrunum?

Ég ætla allavega ekkert að vera stúrin yfir þessum veikindum. Það þýðir ekkert. Svo þarf ég líka að ná í halann á kvíðaröskuninni og hætta að hafa áhyggjur af öllum sköpuðum hlutum. Það hefur sjálfsagt ekkert verið að hjálpa heilsufarinu undanfarið. Innilokunarkenndina yfir því að vera innikrumpuð í fjölbýli með íbóðir á alla kanta og hús í hrúgum í allar áttir þarf líka bara að umbera í þessi 2 og 1/2 ár sem eftir eru á þessum stað. Vissulega hefur sína kosti að búa í 101. En ég er víðáttubrjálæðingur. (Í öfugum skilningi þess sjúkdómsheitis.) Vil helst geta komist ÚT með lítilli fyrirhöfn. Hafa fáa bíla, litla umferð, ekki mörghundruð manns sem búa í kallfæri. Jafnvel bara engan.

En þetta getur maður leyst með því að fara reglulega útúr bænum, út á land og flytja jafnvel búferlum í nokkra mánuði yfir sumartímann. (Þessa dagana dreymir mig mjög um annað Egilsstaðasumar, ef ég finn á því flöt.)

Jæjah... Upphitun lokið.

Stund milli stríða

Frá prófi að stjúdjótíma eru þrjár klukkustundir. Aðeins sú fyrsta fór í að klára handritið að þættinum góða. Hinir tveir ættu vitaskuldir að fara í eitthvað alveg arfagáfulegt. Eins og að undirbúa jólin á stórum skala, kaupa allar jólagjafirnar og athuga svo með sjúklingana heima hjá mér. En í staðinn ætla ég bara að bæta í eilífa síbylju bloggheimanna.

Nenni samt eiginlega ekki að tjá mig um neina skoðun. Ekki að það sé vanþörf á! Ótal þjóðþrifaverk eru óunnin og liggja óbætt frá garði og drullupollur hins mannlega samfélags ku vera svo þvílíkt mengaður óráðsíupyttur hvar enginn sem neinu ræður hefur nokkurntíma tekið ákvörðun sem eigi miðaðist við hans eigin endaþarmsop. Þannig er nú það.

En þegar maður er nýskriðinn út úr eina prófinu sem maður er í, og er á leiðinni að klára síðasta "verkefnið" fyrir jól, þá má maður réttsvo fá pásu fá svartnættishjali samtímabölsins.

Ef maður lyftir sjónum sínum ofurlítið er nefnilega ægifagurt um að litast í henni veröld og vetrarbirtan bregður dulúðlegum bjarma á þessa æðstu menntastofnun þessa lands hvar ungmenni leitast við að mennta sig af hærri hugsjónum en nokkurn tíma sáust í svartasta góðnættinu þegar æðsta markmið hvers einstaklings var að græðga að sér auðæfum og éta sér til óbóta af kavíar fyrir aldur fram. Í dag er þekkingarþorstinn að verða svo hreinn og ómengaður að ekki er ólíklegt að hér leynist meira að segja einstaklingar sem láta sér annt um framþróun mannlegrar tilvistar, hamingju þeirri sem felst í vitsmunaþroska og skeyta lítið um horfur á neyslufylleríi í framtíðinni.

Sem menn mega passa sig á léttúðarhjali og fyrirhyggjuleysi því er leiddi framtíðarfátækt yfir landslýð verður líka að hafa hemil á svartagallinu.
Allt er best í hófi og þetta fera aldrei verr en illa.

Í anda hinnar eilíflega uppbyggjandi hófsemdar ætla ég því að takast nú á hendur eitthvað lítt mannskemmandi og í meðallagi gáfulegt.

Og fara á jólatónleika á Rósenberg með A Band on Stage í kveld.

Enginn tími, en samt...

Próf á miðvikudaginn sem ekki er nærri búið að undirbúa sig fyrir, vegna hors og svona, þannig að það er varla neinn tími fyrir upphitunarblogg dagsins.

Verður þó að taka fram að undirrituð djammaði til 5 á föstudagskvöldið... eða það er að segja laugardagsmorguninn.
Líklegt er að hægt verði að lifa á því alveg langt fram á næsta ár!
Sem er eins gott þar sem allt er á eftir áætlun og svona.

Ókei. Postdrama.
Grrrrrr.

Börnin, buran og fleira

Börnin ryðja úr sér gullkornunum þessa dagana. Hér eru nokkur.

1. des voru opnuð dagatöl, í fyrsta sinn í minni Hraðbátsins. Hann var hreint ekki sáttur við að fá bara eitt nammi. Og rökin voru óhrekjanleg: „Ég verð að fá mörg nammi svo ég verði stór!“

Freigátan hefur greinilega verið í einhverjum nafnaumræðum á leikskólanum undanfarið vegna þess að hún hefur verið svolítið upptekin af því að vera ekki „kölluð“ neitt. Heitir bara Gyða og er kölluð Gyða. (Sem er reyndar einmitt ástæða þess að Sigga amma mín ákvað að láta skíra Gyðu mömmu mína þessu nafni.) Sú stutta vildi á tímabili láta kalla sig „Gyð“. Í gær var hún komin með aðra lausn á málinu og vildi fá að skipta alfarið um nafn. Heita Rósalind og vera kölluð Rósa. Mig minnir að ég hafi einu sinni nefnt alveg ferlega fallegan kálf því nafni...

Annars er ég farin að finna fyrir því að stundum þarf maður að nota tvö nöfn á börnin. Það er bara Unglingurinn í skóginum sem heitir tveimur nöfnum. Róbert Steindór. Og gott getur verið að grípa til seinna nafnsins þegar þannig stendur á. Í tilfelli þeirra yngri er engu slíku að dreifa. Enda er mér farið að verða það á að nota seinna nafn Unglingsins þegar Þarf að leggja áherslu á nafn Hraðbátsins. Friðrik Steindór, viltu fara niður af borðinu! Og svoleiðis. Hef reyndar ekki notað þetta á Freigátuna enn.

Á heimilinu hefur verið glerskápur sem missti tilgang sinn þegar settar voru upp aukahillur í eldhúsinu í sumar. Og þurfti að hverfa þar sem það vantaði eiginlega meira pláss fyrir bókahillur. Í gær fór hann í ættleiðingu til Kötu frænku hans Róberts. Bregður svo við að þegar verið er að fara með skápinn fer Freigátan að hágráta. Eftir langa mæðu tekst mér að fá upp úr henni hvers vegna sé svona sorglegt að sjá af skápferlíkinu. Jú, „Þá eiga jólaglösin hvergi heima!“

Það endaði með því að ég þurfi að sýna henni hvar „jólaglösin“ eru búin að búa í hálft ár. Og jólasveinslaga kannan var líka alveg í góðu yfirlæti í „jólaskápnum“ þar sem jólaseríur, aðventuljós og jólaskraut sem gleymist að taka niður á heima.

Unglingurinn í skóginum var settur í heimaverkefni í gærkvöldi, þeir Rannsóknarskip lögðust yfir fermingarmyndirnar og völdu hverjar þeirra skyldi fara á jólakort og saa videre. Daginn þar áður tóku þeir feðgar rækileg þrif á barnaherbergi og stofu, þannig að nú lítur þetta alltsaman líklegar út með jólin. Aldrei að vita nema þau komi bara.

Þau litlu hafa verið gífurlega upptekin af því að vera "á undan" undanfarið. Og þar sem þau eru tvö, og stundum þrjú þegar daman á efri hæðinni er með, þá fer einhver að grenja í næstum hvert einasta sinn sem þarf að færa sig á milli herbergja. Það er nú pirrandi. Ég fer alveg að sjá fegurðina í því að eiga bara eitt barn... en það er nú alltaf fínt að vera vitur eftirá.

Huggun harmi gegn að þegar ég verð fimmtug, þá verða vonandi allir nokkurn veginn lausir af gelgjunni. Enda er langt síðan við Rannsóknarskip, sem aldrei nennum að halda uppá nokkurn skapaðan hlut, ákváðum að þegar hann verður 51 og ég 49, mitt á milli fimmtugsafmælanna okkar, sem er nokkurn veginn um verslunarmannahelgi 2023, ætlum við að halda alveg gríðarlega uppá 100 ára afmælið okkar. Og það verður látið bæta upp brúðkaupsleysið, hyskni við uppáhald merkisafmæla, úrskrifta og annarra stórviðburða, ævina út.

Og í leiðinni verður haldið uppá að hinn grýtti, mjói og vandfetaði vegur uppeldisins verður að mestu lagður að baki.

Flott, ha?

1. des.

Er komin óendanlega langt á eftir sjálfri mér í lífinu. Lufsaðist í vinnuna í dag og það er eiginlega eins gott að ég meiki að gera alveg einn og hálfan haug.

Af hverju er ekki gert ráð fyrir því í samfélagslegu skipulagi að maður sé stundum veikur? Það þarf einhvern veginn alltaf allt að ganga eins og vél. Hagkvæmin, sjáðu til. Ég held að hagkvæmnin sé mannfjandsamleg. Þess vegna líður flestum ömurlega í þessum hagkvæma heimi þar sem samfélagið á að virka eins og vél. Fólk getur aldrei orðið almennileg tannhjól.

Annars er fyrsti des. Það þýðir að amma mín á afmæli, líka Mæja mammans Aðalbjörns og svo verða einhver skríplalæti á Háskólatorginu í hádeginu sem er einmitt hægt að mæta á ef maður er ennþá of rotinpúrulegur til að nenna í leikfimi. Sem ég er. Það þýðir líka að nú er vika í prófið sem ég er varla byrjuð að læra fyrir og tæp vika í upptöku á útvarpsþættinum sem ég er ekki búin að skrifa. En held að sé kannski búið að manna, samt. Og eftir tvo daga þarf ég að halda einn aðalfund. Bara eins gott að pensillínið fari að kikka almennilega inn, hvað úr hverju.

Svo er víst kominn tími á að gera hinn árlega hvað-þarf-að-gerast-fyrir-jólin listann.
Alltaf sama heimsendatilfinningin sem fylgir þeim ósköpum.

Ég veit ekki með kreppuna.
Mér finnst ennþá, eins og allt mitt líf, vera meiri skortur á tíma heldur en peningum.
Og kaupi alls ekki tíminn sé peningur. Því hann bara... er það ekki.

Ó, Reykjavík

Jæja. Önnur flensa. Eða aftur sú sama. Pensillín. Ég er búin að vera meira og minna veik síðan 4. nóvember. Og nú held ég að ég sé búin að komast að því hvað er að drepa mig. Það er Reykjavík.

Að mörgu leyti finnst mér algjörlega gott að búa í Reykjavík. Reyndar finnst mér eiginlega alltaf best að vera þar sem ég er hverju sinni. Hér er leikfélagið mitt og háskólinn minn. Og allskonar fólk alltaf að búa til leikhús og tónlist sem maður má síðan allt of sjaldan vera að því að sækja.

En ég held ég sé búin að vera með Egilsstaðaveikina síðan ég kom þangað í haust. Ég var alveg búin að gleyma haustlitunum, hauststillunum og haustfuglasöngnum á héraðinu mínu. Jú, þar þrífst víst líka viðvarandi og landlægt nöldur, einelti og minniháttarkennd... en ég þekki samt fólk sem getur búið þarna og lætur það ekkert á sig fá. Ágætislið þarna inn á milli, alveg hreint.

Svo frestuðum við líka för til Kanada um eitt ár vegna dagvistunar Hraðbáts. Allt í einu voru veturnir sem eftir eru í Reykjavík ekki lengur tveir heldur þrír.

Og síðan er ég búin að vera með hor í hausnum og sleppu.

Og fleiri teikn eru á lofti...

Kannski er ég að lesa of mikið í það.
En kannski er líka verið að reyna að segja mér eitthvað.

Aldurinn

Hroðaleg ellimerkin eru farin að láta á sér kræla úti um allt. Eftir nokkra daga við lestur og skriftir á daginn, börn og bú seinnipartinn og leikæfingar á kvöldin er maður bara alveg gjörsamlega kappútt. Tala nú ekki um þegar maður þarf svo að vinna kannski eitthvað aðeins fram yfir miðnætti. Alveg allt ónýtt. Ég man nú þá tíð að svona gátu annir og ár liðið án þess að högg sæi á vatni.

Og hversu gamall er maður orðinn þegar maður nennir eiginlega ekki til Japan? Bara hálfvonast til að öngvir styrkir skili sér svo aðra vikuna í ágúst verði maður bara heima hjá sér í vellystingum sem endranær?
Algjört gamalmenni, ævintýraþrársneytt.
Það er bara alveg ferlega langt til Japan. Og þar snýr líka sólarhringurinn öfugt. Ruglland.

Er samt alveg að verða búin með umsókn um fjármögnun. Ef ég man einhverntíma eftir að leita að númerinu á vegabréfinu mínu.

En ég er Ör Magna. Og þyrfti að vera að gera svo dæmalaust margt. Eftir að föndra aðventukransinn. Veit ekki hver er helst að fara til að kaupa grein. Búin að fara allt of seint að sofa allt of mörg kvöld í röð. Úgh.

Vantar aðstöðu til að leggja sig í vinnunni.

Það sem er óhugsandi

Ég er með alveg mergjaðar harðsperrur eftir fyrstu hreyfinguna í langan tíma sem fór fram síðastliðinn mánudag. En ég held að heilinn í mér sé að verða mjög vel teygður. Einhvern tíma verðum við búin að finna upp heilaleikfimi. Hún felst til dæmis í því að hugsa það sem er óhugsandi.

Það sem er óhugsandi er óhugsandi vegna þess að það hefur aldrei átt sér stað. Mögulega af því að engum hefur nokkurn tíma dottið það í hug. Vegna þess að það er óhugsandi. Margt sem einu sinni var alveg óhugsandi hefur síðan gerst og jafnvel orðið daglegt brauð.

Þess vegna er ekkert óhugsandi.

Ókei?

Nú ætla ég að lesa allskonar sem einu sinni var óhugsandi en menn hafa síðan gert bækur um og er núna hugsanlega mögulegt og verður kannski einhverntíma að einhverju leyti venjulegt.

Læra meira. Og meira.

Jæja. Artaud réttsvo afgreiddist í gær. Hann er nú strembinn. Enda held ég að það séu aukamerkingar í sumum orðunum sem hann notar... en ég nenni ekki að útlista það.
Eiginlega er ljómandi að lesa allskonar mis-abstrakt leiklistarkenningar og fara svo á leikæfingu á kvöldin og hugsa um þær á meðan. Ferlega sniðugt.

Annars gengur ferlega vel að æfa leikritið mitt í Hugleiknum. Það heitir (núna) Helgi dauðans og á að frumsýnast seinnipartinn í janúar. Mér þykja æfingar ganga með eindæmum vel. Langar oft til að segja hið fornkveðna „mikið ofboðslega er þetta gott leikrit,“ en stilli mig þar sem nýliðið sem er að leika í þessu þekki ekki Unni Gutt mjög vel.

Í dag ætla ég að læra gríðarlega vel og lengi. Jafnvel fara í jóga, meiraðsegja. Læra fram að kvöldmat, fara á leikæfingu eftir kvöldmat og skrópa alveg á heimilið. Enda er ég svo geðvond heima hjá mér eitthvað og með endalaust samviskubit yfir að vera ekki í húsum hæf svo ég held að bæði ég og heimilið verðum alveg guðslifandi...

Það sést ekkert í skrifborðið mitt fyrir drasli. Lítur út fyrir að ég sé að gera miklu meira en ég er. Sem er kannski bara ágætt. Ég ætlaði alltaf að gera borðið mitt eitthvað „persónulegt.“. Hengja upp myndir og/eða eitthvað merkilegt á veggstubbana í kringum borðið mitt og svona. En ég hef bara ekki gert það. Ég gerði reyndar merkisspjald, á fyrstu dögunum mínum hér. Hafði fyrir að fara með það upp á Bandalag og plasta það og allt. En fyrir utan nokkra post-it með deddlænum er það það eina sem hangir. Allt hitt er eitthvað drasl og bækur sem liggur allt í haugum. Sem má svo sem alveg færa rök fyrir að sé minn stíl...

2. í ofurstresskrumpi

Ekki virðist geðvonskan ætla að láta undan síga alveg strax. Allavega var mjög erfitt að díla við börnin í morgun. Það er eitthvað við ástand ofurstresskrumps að því fylgir mjög aukinn einhverfustuðull og erfiðleikar við að fást við mörg áreiti í einu. Og það er svo merkilegt að tvö börn geta haldið úti allt að 10 mismunandi áreitum alveg á sama tíma.

Svo mikið var nú óvenjulega gott að skilja þau eftir á leikskólanum í morgun. (Og þau voru jafnfegin að losna við pirruðu-mömmu.)

Annars er helst í fréttum að nú er mig farið að langa ansi hressilega til að losna við þessi 8 kíló sem eru eftir í staðlaða þyndarstuðlunarmarkmiðið sem ég er búin að einsetja mér. (Með réttu ellegar röngu.) Fyrsta skrefið er að komast loksins í leikfimi í dag eftir hálfsmánaðar veikindafrí frá allri hreyfingu. Jafnvel er smuga að einnig verði reynt að komast í jóga í vikunni (svona til að jafna geðið) og hlaupa svo vel og rækilega og langt um næstu helgi. Þegar ég hugsa um það þá á veikindatengt hreyfingarleysi örugglega heilmikinn þátt í geðkrumpinu.

Í þessari viku liggur aðallega fyrir próflestur. Prófið er í þarnæstu viku en sú næsta verður eitthvað frekar geðbiluð, þannig að þetta er vikan sem hlutirnir þurfa að lærast, sem mest. Annars vegar póstdramað og hins vegar allt hitt.

Og nú ætla ég að lesa um Leikhúsið og Tvígengil hans eftir Antonin Artaud.
Af því að það er svo gaman.

Ofurstresskrump

Það er gífurlegt stuð að hafa kvíðaröskun. Suma daga er svo gríðarlega mikilvægt að allt sé nákvæmlega eins og maður var búinn að ÁKVEÐA og að ekkert TRUFLI mann að það er eiginlega bara best að fara í vinnuna. Aumingja fjölskyldan hefur ekkert til saka unnið. Og mamman með ofurstresskrump er hreint ekkert skemmtileg.

Það heyrast líka allskonar hljóð í kringum heimili manns á sunnudögum. Þ.e.a.s. ef maður skyldi nú heyra eitthvað fyrir börnum í leikskólafráhvörfum. Þá ætla nágrannarnir víst eitthvað að fara að voga sér að eiga líf.

Í vinnunni er hins vegar alveg grafarþögn. Allavega minni. Allt nákvæmlega eins og ÉG ÁKVEÐ að hafa það.

En það væri svo sem gaman að vera í Húsdýragarðinum... með börnin, hlaupandi í sitthvora áttina endalaust og grenjandi yfir öllu sem má ekki og öllu sem þau eru of lítil til að gera...
Nei annars. Það væri eiginlega alveg hreint ekkert gaman og ferlega heppilegt að eiginmaðurinn er haldinn Ofurstresskrumpi, heldur hefur jafnaðargeð englanna.

Ofurstresskrumpið þarf að komast út um eyrun. Það gerist ekki nema með algjörri grafarþögn.

Ég ætla að hlusta á þögnina meðan ég les.

Uppris og Austurþankar

Fyrst í dag vaknaði ég nokkurn veginn eðlileg.
Hálfum mánuði eftir fyrsta í flensu.
Klukkan ellefu.
Búin að snúa sólahringnum alveg gjörsamlega við eins og unglingur í páskafríi.
Orðin hálfum mánuði á eftir með allt lífið, líka.
Og asnaleg af inni- og einveru.

Þá er að niðursjóða. Allt sem átti að gerast á þremur vikum þarf að gerast á einni. Ekkert víst að það verði neitt verra fyrir það.

Annars er ég með Egilsstaðaveikina. Það sem mig langar stundum að eiga heima þar. Ekki síst í kringum jólin. Ef það væri hægt myndi ég helst vilja fara austur svona í byrjun júlí, eða eftir skóla, og vera alltaf þar fram yfir áramót. Taka svo vorönnina í Hugleiknum og bænum. Samkvæmistímabilið. Eiga bara tvö heimili. Börnin ættu þá bara tvö sett af vinum og ef upp kæmi einelti eða vandamál væru þau hvortsemer alltaf alveg að fara að flytja.
(Enda, alltaf afar kúl að vera "nýr" eða "alveg að fara að flytja," eftir því sem ég best man, sem ól allan minn barnsaldur í sama húsinu.)

Akkurrekki?

Málið verður sett mjög alvarlega í nefnd þegar 40 millurnar úr lottóinu á laugardaginn verða í höfn.

Skreiðst

í vinnuna.

Er ennþá alveg eins og aumingi með hor og hósta og sleppu. Hefi enn einu sinni svarið þess dýran eið að vanmeta aldregi framar góða heilsu þegar hennar nýtur við. Og ætla þvílíkt út að hlaupa þegar þessu sleppir, hvernig sem viðrar!

Meðan ekki er hægt að gera annað en að lufsast um með hálfa meðvitund er síðan líklega best að reyna bara að gera eitthvað gagn með því. Nú þarf til dæmis að hjóla í doktorsritgerðina á milljón. Klára að vinna innganginn og ryðja helst útt uppkasti af einhverjum slatta af öðru fyrir jól. Og svo þarf að læra fyrir eitt próf... sem er reyndar mikið til skylt að efni þannig að það fellur ágætlega saman. Og svo smælkið... boða einn aðalfund, gera einn útvarpsþátt, æfa eitt leikrit, eða kannski tvö... Já, og svo er tími útdrátta að fyrirhuguðum fyrirlestrum næsta árs víst runninn upp!

Ég horfði annars á skemmtilegt rant Stephen Fry í gær. Við erum andlega skyld. Og ég er einmitt oft mjög fegin að ég skyldi hafa rambað á þann stórasannleik að vinnan manns sé, og þurfi að vera, skemmtilegri en skemmtun.

STEPHEN FRY: WHAT I WISH I'D KNOWN WHEN I WAS 18 from Peter Samuelson on Vimeo.

Oj

Það er svooooo kalt.
Og á svoleiðis tímum er um að gera að vera hundveikur og þurfa samt að fara í vinnuna. Ætla á tvo fundi núna fyrir hádegi en síðan er ég farin heim að breiða uppfyrir haus og hreyfi mig ekki fyrr en allt er batnað og veðrið líka.

Síjú!

Tíðkast nú hin stóru skærin...

Gnarr í fyrradag. Björk í gær. Hver ætli komi með grándbreik í dag?

Annars er ekki tími til að vera að fylgjast eitthvað með. Rignir verkefnum. Brjálað að gera. Ekki peningar í neinu, samt, sko. Svo merkilegt með það. Nema því að eiga börn. Við verðum alltaf jafnhissa þegar við fáum barnabætur. Reiknum aldrei með þeim, einhvernveginn.

En verkefnastaðan er nú samt þannig að það þarf að skipuleggja sig vel ef maður ætlar að ná klósettferðum og almennum lágmarksreglum um persónulegt hreinlæti. Svo er kannski spurning um að hætta að asnast til að drekka kaffi á leikæfingum á kvöldin, þannig að maður sofni einhverntíma fyrir eitthvað fáránlegt á nóttunni? Væri hreinasta gáfulegt bara.

Annars er ég að spá í að setja upp örstuttan einþáttung fyrir dagskrá sem ku eiga að eiga sér stað síðustu helgina í nóvember. Af því að það er nú svo lítið að gera. How hard can it be?

Altént er ég ekkert stressuð yfir neinu af þessu. Ætla að reyna að gera allt vel en ekkert að sparka í sjálfa mig fyrir að neitt sökki hjá mér. Þorvaldi Þorsteins tókst nefnilega að kenna mér, á fjórum helgum í október, að það væri asnalegt að láta svoleiðis. Pétur Tyrfingsson reyndar búinn að leggja grunninn að því mjög vel og vandlega á þunglyndis- og kvíðaröskunarnámskeiði í fyrra.

Það endar með því að ég hætti aðfara fram á að allt sem ég geri sé fullkomið!
Það væri nú gaman.
Sennilega bara fyrir alla.

Ókei. Póstdrama.

Gnarrenburgh!

Jón Gnarr talar ekki pólitík. Hann er algjörlega eintyngdur á mannamál. Hann er ekkert góður í að segja setningar sem hljóma eins og þær séu um eitthvað en þýða ekki neitt. Og hann segir aldrei "auðvitað". Hann sendir aldrei samflokksmenn sína til að svara óvinsælum spurningum. Hann ætlar ekki í endurkjör, heldur aðeins að sitja í fjögur ár í svörtustu kreppu þar sem hann þarf eingöngu að taka óvinsælar ákvarðanir.
Hverjum dettur í hug að gera sjálfum sér annað eins og þetta?

Fáum. Kannski engum öðrum.

Og þetta eru mjög merkileg tíðindi fyrir stjórnmál á Íslandi. Kannski víðar.

Margir eru mjög hræddir við þennan borgarstjóra. Ég held að það sé þó hræðslan við hið óþekkta frekar en að þeir telji fyrri borgarstjóra og pólitíkusa hafi verið svo ofboðslega starfi sínu vaxnir. Stjórnmálamaður sem aldrei viðurkennir mistök er annaðhvort alveg nautheimskur eða hraðlyginn. Athugist að þjóðin er á hausnum og enn hefur enginn viðurkennt hvorki mistök né brotavilja.

„Borgarmálin eru ekkert djók“ segja margir, með hræðslu-við-breytingar-glampa í augum.
Halda menn í alvöru að allir í Ráðhúsinu séu bara að djóka núna? Sitji bara og horfi á Næturvaktina og segi brandara? Ég sé ekki betur en að verið sé að skoða alls konar sparnaðarleiðir og ég veit ekki hvað. Og við höfum borgarstjóra sem hefur komið auga á það að borgarstjóra er ætlað að mækrómanagera allt of miklu innan borgarinnar. Svo kannski er ekki nema von að enginn þeirra hafi sinnt sínu starfi af viti. Það er hins vegar ekki í eðli pólitíkusa að skerða völd sín.

Gaurinn sem gerir Zeitgeist-myndirnar sagði þrennt þurfa að hverfa til að mannlegt samfélag yrði af einhverju viti. Pólitík, trúarbrögð og peningakerfið. Hann taldi erfiðast að losna við peningakerfið. Ég held hins vegar að pólitíkin hverfi aldrei alveg. Almenningur sækir í öryggi, einhvers konar kerfi og/eða reglur sem, í nútímanum, teljum við að einhvers konar yfirvald þurfi að skipuleggja.

Að sækjast eftir völdum í samfélaginu af einhverju öðru en valdagirnd og sjálfum sér til dýrðar er hins vegar fordæmalaust.

Jón Gnarr kemur alltaf út eins og hálfviti. Auðmjúkur hálfviti, þó. Breyskur og mannlegur gaur sem hefur aldrei keppt í Morfís.

Þegar hann var búinn að líkja sjálfum sér við Predator í íslenskri pólitík (líking sem ég held að fleiri skilji heldur en nokkuð sem nokkur annar borgarstjóri hefur sagt) sagði spyrill: Þetta er bara bull sem þú ert að segja!

What?

Menn mættu nú alveg skella þessu framan í Ráðherra/þingmenn/pólitíkusa þegar þeir eru búnir að segja setningar á borð við:
„Það er auðvitað alveg ljóst að það þarf að fara ofan í saumana á þessari ákvörðun og skoða allar hliðar málsins áður en ákvörðun er tekin um næstu skref í stöðunni.“

Heyrðu vinur, þetta er bara bull sem þú ert að segja!

Hvað ætli fyrrverandi borgarstjóri Davíð Oddsson hefði verið lengi að sjá til þess að sá spyrill starfaði aldrei framar á fjölmiðli?

Já, ég er víst að slóra. Og þó ekki... Besti flokkurinn er að taka sér stærra og stærra pláss í doktorsritgerðinni minni. Enda hvalreki þegar maður ætlar að rannsaka pólitíkst leikhús á ákveðinu tímabili að þá taki leikhúsið sig til og brjótist inn í pólitíkina.

Lækjarbrekka og Social Network

Í fréttum er það helst að Rannsóknarskip á afmæli á morgun, foreldrin mín koma í bæinn í dag, reyndar í öðrum erindagjörðum, en ætla að hefja helgina á því að passa ormana fyrir mig í kvöld svo við Árni getum skroppið út að borða og í bíó. Stefnan tekin á Lækjarbrekku og Social Network.
Í tilefni dagsins klippti ég á mér toppinn og ekki er ólíklegt að ég skreppi niðrí bæ í afmælisgjafaleit.

Annars er þvílíkt jólakortaveður úti núna. (Fagra og jólalega tréð á meðfylgjandi mynd er reyndar frá Egilsstaðajólum fyrir 3 árum eða svo.) Kirkjugarðurinn við Suðurgötu var alveg dásamlegur við sólarupprás og ég spáði dáldið í hvers vegna mér hefði ekki hugkvæmst að vera með myndavél.

Í framhaldinu fór ég að spá í hvort þetta væri ekki týpískt fyrir hina innri frekju nútímafólksins. Það er ekki nóg að sjá og upplifa eitthvað dásamlega fagurt og njóta þess, heldur þarf að festa það á filmu svo maður geti séð það alltaf og hvenær sem maður vill. Það þarf alltaf að vera hægt að gera allt hvenær sem maður vill. Við missum af öllu af því að á meðan við erum að upplifa það erum við að reyna að finna leið til að upplifa það sama aftur. Hvenær sem við viljum.

Éld þetta sé kannski vitleysa.
Kannski er alveg nóg að ganga einu sinni framhjá kirkjugarðinum við Suðurgötu fyrsta daginn sem hann er í jólafötunum og anda að sér snjólyktinni á meðan. Vilji maður njóta þess lengur er hægt að gera svolítið alveg byltingarkennt.
Nema staðar.

Nenni Siggi

Eins og hverju ætli maður nenni í dag?

Það er opinberlega orðið alveg biksvart heimskautamyrkur úti þegar maður fer í vinnuna. Og brjálæðislega kalt, ofan í kaupið. Og ég hékk heima með Freigátuna sem var næstum alveg hætt að vera lasin í gær. Hún hékk mest í tölvunni og horfði á They Might Be Giants myndbönd. Ég hékk og horfði á How I Met Your Mother í akkorði. Og er búin með það sem ég á af því.

Ég verð að fara að gera eitthvað.

Annars var Allrasálnamessa í gær. Daginn þaráður var Allraheilagramessa. Ég fór að gúggla þessu þegar ég mundi ekki hvort var daginn eftir Hrekkjavöku. Svo kaþólikkar eru voða mikið í Allramessum þessa dagana. Annars væri gaman að gefa út allsherjardagatal. Þar sem merktir væru allar messur, frídagar og helgidagar allra trúarbragða, tunglið, merkilegir dagar í vestrænni og kínverskri stjörnuspeki, allir dagar sem eru tileinkaði einhverju... og gá svo hvort einhver dagur er eftir. Kannski jafnvel að lýsa hann friðhelgan. Venjulegi dagurinn. Bannað að tileinka hann neinu eða einu sinni eiga afmæli á honum!

Ég þarf að lesa Postdramatic Theatre eftir Lehmann. Svo þarf ég líka ógeðslega mikið að halda áfram að skrifa stóru ritgerðina mína. Klára allavega innganginn fyrir áramót. En það er bara þoka í hausnum á mér þessa dagana. Og óstjórnleg leti. Og krónísk syfja. Eiginlega bara næstum eins og það sé ennþá október.

Best að lesa.
Lehmann, you and me, baby!

Nóvember!

011110. Þeir sem vilja eiga symmetrísk binary-börn, drífi sig næsta tækifæri er ekki fyrr en eftir ár. 111111. Annars eru nóg tækifæri í þessum mánuði fyrir venjuleg ó-symmetrísk binary-börn. 101110, 111110... og svo meira í janúar, október og nóvember á næsta ári. Fullt af binary-börnum.
Lítil vélmenni úti um allt.
Svo er annarhver fésbókarvinur á leiðinni á fæðingardeildina, eða nýkominn af henni. Og svona var þetta nefnilega líka um svipað leyti fyrir ári.

Var heima fram að hádegi og er ekki komin í gang. Deddlæn hrúgast í kringum mánaðamót þessi misserin og nú er að byrja að hugsa fyrir öllu sem á að gerast í kringum þau næstu. Dagurinn (eða eftirmiðdagurinn) átti nú að fara í einhverja skipulagsvinnu. En það er bara ekkert að gerast. Mig langar bara til að vera heima og horfa á How I Met Your Mother. Ennþá fleiri þætti í röð. Voða lítið stress í gangi. Svo ku eiginmaðurinn eiga afmæli á föstudaginn. Hann mun vera búinn að panta foreldra mína til að passa ormahauginn og við utlum sko út að borða og í leikhús, eða eitthvað. Einstaklega sjaldgæfur lúxus það.

.... Nei, þetta er ekkert að gerast. Best að... eitthvað.

Ræræræ!

Er búin að vera að skrifa fyrirlestur í dag. Eða ekki. Sem verður fluttur eftir hádegið á morgun. Og ég veit eeeekkert mikið hvað ég ætla að segja. En þar sem það er yfirleitt auðveldara fyrir mig að tala en ekki þá reikna ég alveg með að segja eitthvað.

Svo fór ég í hjartaómun í morgun. Og hjartað í mér er alveg eins og í kornungu fjallalambi. Slær hægt og rólega og er í fínu standi. Fékk alveg fína skoðun á það. Þá á ég bara eftir að hitta hjartalækninn minn einu sinni og verð síðan útskrifuð með stakyfirlit vegna ofurheilsu í hjarta og æðakerfi. Reikna með að verða minnst 150 ára í framhaldinu, ef ekkert kemur uppá. Þá er nú líklega að fara að lengja hlaupahringinn eitthvað.

Annars er október að verða búinn. Ég finn alveg fyrir því. Ýmsir gálgafrestir virðast líka alltaf hrúgast í kringum mánaðamót þessi misseri, alveg óháð öllum launakerfum eða þannig. Þegar morgundagurinn verður búinn (sem hann verður reyndar líklegast seint) er þetta nú frekar lygn sjór, í nokkrar vikur. Aldrei að vita nema rannsóknin mjakist eitthvað.

Var hins vegar alveg andvaka í nótt af einhverju stressi. Asnalegt. Eins og mér verði skotaskuld úr því að tala í kortér um eitthvað sem ég er búin að hugsa um í eittoghálft ár?
Þá bæri nú nýrra við.

Bangsadagur!

Það var bangsadagur hjá börnunum mínum í leikskólanum í dag. Freigátan fór með birnuna Dísu. Hún er nefnilega bara eins árs. (Samkvæmt Freigátunni. Í raun og veru er hún nú komin yfir tvítugt.)

Og vetrarfríið er búið hjá Hagaskólafeðgum. Rannsóknarskip hóf fyrsta vinnudaginn á því að stilla vekjaraklukkuna klukkutíma of seint. Sem betur fer á hann nú árrisul börn og hljóp af stað, úldinn og úfinn, ekkert svo mikið of seint.

Sjálf er ég allt of róleg yfir tvöföldu deddlæni í vikunni. Nenni ekkert að pæla í hvað ég ætla að segja eftir tvo sólarhringa. Svo þarf ég líka að senda inn á eina ráðstefnu fyrir laugardaginn. Já, í millitíðinni er ég að fara í hjartaómun.

En allt kemur fyrir ekki, stressið heldur sig fjarri.

Hei! Enda er ekkert af þessu neitt mál og ég hef allan heimsins tíma!
Best að drífa þetta bara alltsaman af fyrir hádegi og fara svo að hugsa um eitthvað annað.

Ófríð og illileg...

Ég þekki Grýlu og ég hef hana séð
Hún er sig svo ófríð og illileg með

Það sem eftir lifir lags fjallar síðan um hvað Grýla er ljót. Af sjálfu leiðir að hún er líka vond.
Er það ekki?
Ég hef heyrt það notað sem rök gegn því að Jóhanna Sigurðardóttir sé vanhæfur forsætisráðherra að hún sé gömul og ljót. Ég hef heyrt að Björk sé of ljót til að vera tónlistarmaður. Og svo ekki sé nú minnst á allar þær sem eru of feitar til að vera í sjónvarpinu. Og líti konur sæmilega út eftir ákveðinn aldur? Þá hafa þær alveg örugglega farið í STREKKINGU! Og ekki er það nú betra.

En er þetta nokkurn tíma notað gegn köllum? Í pólitík eða annarsstaðar? Eru ráðherrarnir okkar einhver augnayndi? Hvað með tanorexarann sem situr í viðskipta- og efnahagsráðuneyti?

Misréttið felst, meðal svoooo annars, í útlitskröfum.

Mikið ofboðslega var gaman á Arnarhólnum í gær. Rífandi stemming. Æðislegar ræður og önnur atriði... ég hlustaði á lagið Áfram stelpur í þremur útgáfum í tilefni dagsins. Frábært að heyra alla þessa baráttusöngva, og svo félagarnir Hannes og Smári (æðislegar leikkonur í kallagervi) fóru æðislega með ranghugmyndirnar um að jafnrétti væri í höfn.
(„Muniði svo bara að mála ykkur, stelpur!“ Alveg æðislegir.)

Það var eiginlega alveg frábært að hafa í huga hvernig umræðan var fyrir 30 árum, sérstaklega þegar maður las alla karlrembuvitleysuna sem fólk lét út úr sér á fésinu í gær. Eftir 30 ár verður sjálfsagt hægt að grenja úr hlátri yfir því líka. En ég held að fólk af öllum kynjum hafi oft tekið sér tveggja tíma frí í vinnunni af heimskulegra tilefni. Ég hef til dæmis unnið á alveg slatta af vinnustöðum þar sem konurnar vinna í opnu rými í miðjunni, langflestir kallar eru með skrifstofur, og þeir eru meira og minna ekki við eftir hádegi á föstudögum.

En ræðurnar voru magnaðar. Opið bréf til geranda var gott að fá í púkkið. Það er nefnilega sjaldan talað við geranda kynferðisglæpamála. Það er eins og nauðganir og misnotkun á börnum séu náttúruhamfarir sem enginn ber ábyrgð á.

Nóg komið.

Best að halda áfram að ströggla við doktorsnáminu, og hugsa með auðmjúku þakklæti um allt það sem okkur konum leyfist í dag.
Er það ekki?

Kvennafrí!

Brjálæðislega er kalt! En eins og einn leikskólakennari barnanna sagði í morgun: „Já, það hefur alltaf andað köldu á konur í þessu landi.“ (Hún var nú reyndar að djóka... en samt.)

Reyndar var alveg magnað að sjá mótframbjóðendur Vigdísar í heimildarmyndinni um hana í sjónvarpinu í gær. Alveg kostulega forpokaðir kallar. Og það sem var ekki notað á hana í framboðinu! Hún mátti svo sem alveg vera kona. (Allavega þorði enginn að segja annað.) En það var verra að hún skildi vera einhleyp (hvað þá fráskilin!) einstæð móðir, hafa fengið krabbamein, hafa bara eitt brjóst... flest var tínt til. Og hún stóð þetta bara af sér, reif kjaft og var síðan þessi fíni forseti.

Hún er ekkert fullkomin. Ég er ekkert sammála henni þegar kemur að þjóðrembunni... að það eina sem við eigum eftir núna sé "íslenska stoltið" og hvað-ha. Ef sjálfsvirðing manns á að hanga á því í hvaða útnáraboru maður fæddist er það nú frekar random. Og ég er alveg farin að fá grænar þegar menn fara að fabjúlera um að við Íslendingar séu nú svona eða hinsegin. Svo ekki sé nú talað um að Íslendingar eigi einir að hafa aðgang að sínum náttúruauðlindum á sama tíma og allir fara að grenja þegar olíuverð hækkar, olían komandi beint úr náttúruauðlindum annarra þjóða, sem við viljum þá fá ókeypis aðgang að eins og okkur sýnist, eða hvað?

Ekkert af þessu á að vera í einkaeigu, Íslendinga eða útlendinga. Öngvir gullrassar græði á neinu sem allir þurfa til að lifa. (Þessi setning mætti fara í stjórnarskrána.)

Fór út af sporinu. Ég var í Vigdísi. Það sem hún gerði var að þora að svara kallaveldinu fullum hálsi og kynna til sögunnar alveg nýja tegund af forseta. Ferlega menningartengd, talaði haug af tungumálum og gat haldið ræður á þeim öllum. Bara svona oftast alveg ferlega skynsamlega þenkjandi.

Annars væri vissulega maklegt að fara út í langt kvenréttindarant í tilefni dagsins. Ég veit ekki hvort það er nágrennið við kynjafræðiskrifstofurnar, en ég er alltaf að sjá fleiri og fleiri fleti á því máli. Sennilega spila orðræðupælingarnar inní þetta líka. Og svo erum við búin að flækja okkur alveg helling.

Ég held það séu allar þessari skoðanir. Við höfum tilhneigingu til að mynda okkur skoðun. Hún er Svona. Þessi stjórmálamaður er ALFULLKOMINN og hinn er GLATAÐUR. ÞESSI gerði ÞETTA og er þess vegna FÁBJÁNI, og þá núllast öll góð verk og skynsamlegar afurðir. Við EIGUM (eða EKKI) að ganga í ESB. ALLT er annað hvort SVART eða HVÍTT og jörðin er FLÖT.

Páll Skúlason sagði að stjórnmálin, eins og þau væru stunduð á Íslandi í dag, hömluðu allri þróun og framförum.
Ég held að við séum stödd á hnignunarskeiði heimsveldis. Mannleg hugsun, eins og hún er stundið í dag, stendur allri vitsmunalegri þróun fyrir þrifum. Alveg eins og þegar kirkjan stóð í veginum fyrir vísindauppgötvunum á hnignunarskeiði alveldis síns í lok miðalda.

Þetta er nú bara tíser.
Verður betur útlistað í Stóru bókinni um heimsveldin sem ég ætla að skrifa þegar ég verð búin með doktorsritgerðina.

Þetta rant endaði með því að fjalla afar lítið um konur.

Til hamingju með afmælið, Ármann.

Kálver!

Þetta hér er það snjallasta sem ég hef heyrt lengi. Ég vona að þessi frábæra hugmynd verði að veruleika. Lífræn ofurgróðurhús. Mögulega verður til þess að við höfum eitthvað hollt að éta hérna, þó við séum á hausnum. Í tilefni þessa ætla ég (í algjöru óleyfi) að birta texta sem spáglöggur maður samdi snemma á 10. áratugnum.

SÚRKÁL

Allt er hér í niðurníðslu,
norpar þjóð með víli og voli,
útgerðin í árans kreppu,
iðnaður í kaldakoli.
Hagvöxturinn hægir á sér,
hallinn nú er
hundrað þúsund milljón krónur.
Æ, því er nú ver.

(Svo er sagt við missum bráðum Bandaríkjaher!)

Verslunin er voða lítil,
viðskiptin í skötulíki,
sölutekjur minnka mikið,
margur þó að skattinn svíki.
Alltaf rýrnar greiðslugetan,
gatið nú er
hundraðþúsundmilljón krónur,
æ, því er nú ver.

Ég held það sé að sökkva þetta skítblanka sker.

Hvað er það sem gefur gróða í hönd?
Súrkál!
Gjaldeyristekjur og viðskiptabönd?
Súrkál!
Súrkálið hagfótinn hressir best.
Og hagnaðarvonin læknar flest.
Súrkál!

Bissnessmenn þeir bjarga öllu,
byggja upp með geysisnjöllu
hugarflugi og heppni í spilum,
halda öllu í góðum skilum.
Hagvöxturinn herðir á sér,
hallanum er
snúið upp í ofsagróða
eins og vera ber.

(Og erlent fjármagn okkur gerir alla ríka hér!)

Hvað er það sem gefur gróða í hönd?
Súrkál!
Gjaldeyristekjur og viðskiptabönd?
Súrkál!
Súrkálið hagfótinn hressir best.
Og hagnaðarvonin læknar flest
Súrkál!
Súrkál!

Árni Hjartarson
Fermingarbarnamótið, Hugleikur, 1992

Þarna er sá framsýni náttúrulega að deila á allsherjarhugmyndir um að redda landinu úr skítnum með einum ofuriðnaði. Sem átti að vera álið, þá eins og nú. Þetta með kálið var náttúrulega útúrsnúningur. Bara flott af því að það var svo asnalegt.
En nú er öldin önnur. Bókstaflega. Og menn alveg að átta sig, held ég, á því að það er vissara að eiga eitthvað að éta. Meira að segja getur alveg komið sér vel að búa það til heima hjá sér. Svona til dæmis þegar fjármálabröltið fer til fjandans, eins og um daginn.

Mig langar allavega frekar að vinna í ofurgróðurhúsi heldur en álveri. Og held að það sé hollara.

Gerum við kannski bara of mikið?

Undirrituð dratthalaðist ekki í vinnuna fyrr en um 10-leytið. Eftir 12 tíma svefn. Er þar að auki að drepast úr leti og nennir ekki nokkrum sköpuðum hlut. Sem er hreint ekki gott. Fyrir liggja 35 blaðsíður af ritgerð, fullar að splunkunýjum og ilmandi athugasemdum frá leiðbeinanda sem gott væri nú að fara í á meðan ég man enn um hvað þær snúast síðan á fundinum okkar fyrir helgi. Aukinheldur sýnist mér þarna vera sóknarfæri á að lengja þennan kafla um allt að því helming með ekkert svo mikilli fyrirhöfn. Og það er nú alltaf frekar skemmtilegt. Þetta kemur til af öllum stöðunum þar sem stendur "útskýra betur".

Ég elllska að útskýra betur. Það þýðir... ja nákvæmlega það. Útskýra betur hvað ég er að hugsa. Ekki uppfletti nema það sé eitthvað sem ég man eftir að ég geti notað. Engin yfirlega eða lestur á þykkum doðröntum sem ég skil ekki. Bara... útskýra betur.

Eins og þetta ætti ekki að vera nóg ástæða til að maður sparki sér í gírinn þá er kynning á doktorsverkefnum eftir viku. Hvar ég ætla að tala um mitt í einhverjar... 15 mínútur, held ég. Það er ekki langur tími. Ég þarf að velja hvað ég ætla að segja af gríðarlegri kostgæfni. En svo langar mig nú líka til að hafa þetta skemmtilegt, sko. Mögulega með myndefni og svona.

Já, og daginn eftir þennan fyrirlestur rennur út frestur til að skila inn umsóknum til að tala á ráðstefnu um póstdramatískt sem/eða pólitískt leikhús í London í september næstkomandi. Líklega er þetta erfitt í að komast og svona, en væri svalt og ég verð að senda eitthvað.

Þannig að þetta gengur ekki! Bara alls ekki! Það endar með því að ég þarf að nota nasistaforritið aftur og slökkva á internetinu! Sveimérþá!

Annars eru Rannsóknarskip og Unglingabátur að detta í vetrarfrí. Í fyrsta sinn ever ætlum við ekki að fara neitt, heldur bara hanga heima, ég og þau litlu í "vinnunum" og enginn þvælingur á neinum. Ég reikna með að eiga einstaklega þrifalegt heimili að tæpri viku liðinni.

Gott fólk

Hóf daginn á því að hlusta á viðtal við Pál Skúlason sem var í sjónvarpinu í gær. Svo rignir inn framboðum frá góðu fólki á stjórnlagaþing. Ég er búin að ákveða að ég ætla að kjósa gott fólk þangað. Soldið klárt og velþenkjandi, almennilegt fólk sem er í góðu sambandi við sjálft sig og nennir að vinna vinnuna sína. Ég ætla ekki að afskrifa stjórnlagaþingið sem eitthvað plattform fyrir "ríka og fræga" eins og ég sé að margir eru búnir að gera. Ég neita að gera ráð fyrir að meirihluti Íslendinga séu fávitar.

Hér er tækifæri til að prófa hvernig persónukjör virkar. Ef við kjósum tóma fávita og framapotara til þessarar vinnu hefi ég hugsað mér að fara í fýlu. Sem er svosem engin breyting. Fer maður ekki í hálfgerða fýlu yfir öðrum hverjum fréttatíma, hvort sem maður vill eður ei?

Svo heldur maður bara áfram að undirbúa hreppaflutninga til Vancouver 2013. (Þ.e.a.s. ef ekki kemur heimsendir 2012 eða sólstormur 2013 sem afnemur rafmagnið. Held ég nenni ekkert að róa þangað, sko.)

Mér finnst heilmargir vera orðnir reiði-alkar. Margir urðu reiðir í október 2008 og hafa bara haldið því við. Enda alveg endalaust hægt að finna sér hluti til að verða reiður yfir, á Íslandi í dag. En fólk verður vitlaust af þessu. Það er hægt að vera í stanslausu adrenalín-rússi af pirringi og reiði yfir hvað allir séu nú vitlausir/spilltir/vondir/lélegir í sínu. En það er hægt á öllum tímum. Hver þekkir ekki allavega einn svona krónískt pirraðan kall?

Ég dett stundum í þetta. Gerði það sérstaklega fyrst eftir hrun. Þetta var bara svo góð tilfinning. Réttlát Reiði. Að fá loksins "réttmæta" ástæðu til að vera brjálaður út í þá sem maður fyrirleit fyrir. Dásamlegt rúss það.

Auðvitað er það síðan kjaftæði. Ákveðin mótsögn í því að maður kalli sig Zeitgeistara, andstæðing auðhyggju og séreignarkerfis og finnist maður síðan maklegt og réttvíst að hnýta í fólk vegna þess að það tók alla PENINGANA! Rugl.

Palli Skúla var ekkert vitlaus í þessu viðtali, frekar en fyrri daginn. Og hann benti á eitt. Við (allavega Íslendingar, mögulega Vesturheimskingjar, kannski meiraðsegja mannkynið) höfum tilhneigingu til að vaða áfram. Gera bara eitthvað. Framkvæma strax allskonar vanhugsað. Þegar samfélagið er fullt af kjaftæði, mótsögnum og bulli, eins og það hefur verið um langt skeið, þarf ekki bara að stoppa aðeins og spekúlera í því hvað þarf að gera eða gerast?
Akkúrat núna held ég að engir tveir í þjóðfélaginu séu alveg sammála um það.
Ótrúlega margir alveg brjálaðir yfir ótrúlega mörgu, samt. Og hafa ekki allir jafnhaldgóðar ástæður fyrir því. Ef ekki vill betur getur maður orðið brjálaður fyrir hönd einhvers annars.

Ég held að á Íslandi sé mestanpart gott fólk.
En mörg erum við ferlega vitlaus.
Aðallega vegna þess að við höldum alltaf að við vitum allt.
Öfugt við Sókrates.

Og nú er best að gá hvað ég þekkingu ég ætlaði að skapa mannkyninu með þrotlausum rannsóknum í dag.

Hvaðan koma eiginlega allar þessar frábæru hugmyndir?

Átakið „allt sem ég geri í október er Æðislegt“ er að hafa hin undarlegustu áhrif.

Jú, ég er enn með bullandi þunglyndiseinkenni. Syfjuköst sem hellast yfir mig þegar minnst varir. Kvíði fyrir ýmsu, sérstaklega öllum félagslegum samskiptum, þó ég yfirvinni það með Æðislegunni, og það er stutt í pirrurnar á mér.

En þegar ég er vakandi, með pirrur og kvíða í lágmarki, eru hugmyndirnar einhvernveginn... já, bara snjallari en venjulega. Það eru að rifjast upp allskonar sem mig hefur langað til að gera og komast í verk.

(Barnabókin Soffía mús er í augnablikinu hjá myndskreytara annars vegar og hjá bókaútgáfunni Bjarti/Veröld hins vegar, sem telur þó ekki líklegt að hún komist út fyrir jól... sem var líka bjartsýni, fyrsta skrens hefur verið tekið á íslenska textanum að Someday at Christmas, sem gaman væri að fara yfir með yrkfræðingi.... hei! Best ég sendi pabba mínum hann! Sko, hugmynd!)

Í dag rifjaðist upp hugmynd að grein annars vegar og þýðingu hins vegar... Anna í Grænuhlíð, gamla og glataða þýðingin og endurútgáfa.

Og svo fékk ég hugstrump varðandi doktorsritgerðina mína. Smíði hennar hefur farið þannig fram að ég skrifa eitthvað, hitti svo leiðbeinandann minn, hann segir mér að laga eitt og annað, ég geri það... og skrifa svo meira, og þannig áfram og áfram. Nema nú finnst ég mér vera komin í hring, einhvernveginn. Og mér finnst þetta vera afturábak. Svo það sem ég ætla að gera núna er að finna mér kennsluefni um hvernig doktorsritgerðir eiga að vera uppbyggðar og allskyns gagnleg trix. Síðan ætla ég að segja köllunum að búa til kúrs úr þessu sem eigi að vera skylda á fyrsta ári í doktorsnámi. Ef þessi háskólanefna getur ekki haldið úti svoleiðis hefur hann ekki nokkurn hlut með doktorsnám að gera. Augljóslega.

Mér hefur líklega aldrei d0ttið jafnmargt í hug á hálfum mánuði. Ég velti fyrir mér hvort sé kannski eitthvað samhengi á milli þunglyndis og snilli, eftir alltsaman. Að miklir listamenn þurfi að þjást mjög mikið. Hugmynd sem mér finnst iðnvæðing lista og skemmtana hafa svolítið hent fyrir borð.

Einu sinni fór ég á fyllerí með Árna heitnum Ibsen og ég man að við ræddum þetta heilmikið. Hann sagði mér frá því að þegar hann var að skrifa Himnaríki, sem er líklega hans fyndnasta verk, þá voru veikindi og erfiðleikar í kringum hann og hann var mjög þunglyndur. Oft sprettur líka það skemmtilegasta sem manni dettur í hug að gera út úr einhverri alveg vonlausri aðstöðu.

Og hvað með Ísland?

Þrátt fyrir að ekkert sé í fréttunum nema mínustölur og kjaftæði, þá finnst mér ég verða vör við miklu meira af snjöllum hugmyndum núna en fyrir hrun. Ásta og Auður eru búnar að búa til menningartímaritið Spássíuna. Svavar Knútur er með prógramm öll fimmtudagskvöld. Hugleikurinn minn er farinn að sýna leikrit heima hjá sér, eitthvað sem var aldrei "hægt". Hljómsveitir spretta upp eins og gorkúlur. Viðburðaprógrammið á fésbókinni minni er þannig að maður þyrfti aldrei að koma heim til sín. Fyrirlestrar, sýningar, myndlist, námskeið, hönnun á allskonar.

Líklega geta engir peningar örvað sköpunargáfuna líkt og almennilegt þunglyndi gerir.

Ókei. Hvaða dagur er?

Ógurlega mikið að gera. Líklega ætti maður að hætta að söngla jólalög og reyna eitthvað að skipuleggja sig. Lalalala.

Annars er ógurlega gaman á námskeiði hjá honum Þorvaldi Þorst. Ég er eiginlega alveg viss um að hann myndi ekkert vera að segja mér að skipuleggja eitt eða neitt.

Allir ætla á stjórnlagaþing. Það er nú fínt. Mikið væri nú skemmtilegt að fá svona úrval af einvalaliði sem maður mætti síðan raða inn á Alþingi og í borgarstjórnir eins og manni sýndist!

Átti annars ljómandi helgi. Fór á eina og hálfa tónleika með Band on Stage þar sem þau ábreiddu Nick Cave af mikilli snilld. Afar gaman af því. Helginni klykkt út með barnaafmæli í gær.

Rannsóknarskip og Unglingsbátur fá vetrarfrí í vikunni. Ljómandi ágætt. Þeim verður þrælað út í heimilisstörfunum.

Og mig dreymdi að ég var að fæða barn í nótt, en fæðingarhríðir hættu í miðju kafi svo ekki varð neitt úr neinu. Vona að þessi draumur hafi ekki verið um barnabókina mína.

Soffía mús á tímaflakki skal út fyrir jól!

Erfitt

Mikil lifandis skelfingar ósköp er erfitt að yrkja. Óbermið hann Þorvaldur Þorst setti okkur þetta fyrir sem heimaverkefni á leikritunarnámskeiði. Ég sat við textagerð við jólalag í allan gær. Sjaldan hafa jafnmörg ljót orð fallið yfir jafnmörgum fallegum.

Annars er ég í átaki. Í október er allt sem ég geri ÆÐISLEGT. Ekki verður krumpast á sálinni yfir nokkrum einasta hlut né minni persónu vantreyst til nokkurs. Öngvu kviðið né hrökklast undan í einu eða neinu.

Setti upp leiksýninguna Ljóð fyrir níu kjóla í gær á meðan annað fólk æfði leikritið mitt, og það var ÆÐI! Barnabókin verður í pössun hjá áhugasömum myndskreytara fram yfir helgi. Og þó það sé hunderfitt að yrkja er þessi jólatexti nú samt þegar farinn að standa framar ýmsu... já, bara mörgu... sem komið hefur á tónlistarmarkað jólanna undanfarna áratugi.

Kannski vill einhver syngja hann... Kannski vil ég bara syngja hann sjálf!

Best að reyna samt að klára að yrkja hann fyrst. Ef allir á námskeiðinu eru jafngóðir með sig í október, þá gefum við bara út plötu!

Það gerðist bara heilmikið af áætlanagerð gærdagsins. Soffía mús ritaðist, á óformlega pantað viðtal á forlagi í næstu viku og fer í skoðun hjá mögulegum myndskreytara í dag.

Og ég keypti mér haug af fötum en ákvað að hárið á mér væri ÆÐI.

Mál málanna í dag er að halda áfram með örstutta útdrætti úr óskrifuðum fyrirlestrum til að flytja á allskonar í útlöndum næsta sumar og síðan byrja á einhverju til að flytja á doktorsnemadegi Hugvísindasviðs í lok þessa mánaðar.
Leiðbeinandinn er með "sjálfa" ritgerðina í yfirhalningu fram á föstudag.

Svo er leiðinlegt að vera svona úldinn, syfjaður og skapvondur í svona fögru haustveðri, og miðri hringiðunni af endalaust spennandi verkefnum.

Sökkar verulega.

En það fer að koma nóvember!

Nokkur ráð við október/apríl

Þetta gengur ekki. Þess vegna er ég komin með plan.

a) Henda peningum í vandamálið.
b) Búa til skemmtilegt verkefni sem gæti jafnvel fjármagnað að henda peningum í vandamálið.

Aðgerð a) felst fyrst og fremst í tvennu.
a1) Háraðgerðir. Klipping og litun. Eitthvað fagurt á rándýrri stofu.
a2) Föt. Ný. Ekki síst vegna þess að ég á varla óslitnar/ómálaðar buxur og meðalaldur fatanna minna eru um 10 ár. Það er sem sagt alveg hægt að færa sterk rök fyrir því hjá fjárlaganefnd að það ÞURFI að fara í þessar aðgerðir.

Aðgerð b) er einnig tvíþætt.
b1) Panta fund með Borgarleikhúsmönnum sem eru með eitt handrit frá mér.
b2) Skrifa barnabók um Soffíu mús.

Því að sjálfsögðu kemur ekki til greina að fá sér "eðlilega vinnu eins og almennilegt fólk. Enda stendur í fréttunum að það sé ekki til svoleiðis í landinu, allir atvinnulausir og grenjandi.

Best að byrja...

Verkefnavika!

Þá er komið að vikunni sem engin kennsla er. Þá er önnin hálfnuð. Munar ekki miklu fyrir mig og ég er viss um að ég ruglast og mæti í þessa tvo tíma mína í vikunni. Þessa viku ætla ég að nota í að fabjúlera eitthvað um hvað ég myndi mögulega ætla aða segja á tveimur ráðstefnum á næsta ári. Samt í undir 200 orðum fyrir hvora. Ef ske kynni að framlag mitt yrði boðið velkomið á aðrahvora eður báðar þá er að finna fjármögnun í ferðir til Osaka í ágúst og London í september.
Gaman í kreppunni...

Svo er október. Fór út og hljóp mér til beinhimnubólgu á föstudaginn, hjólaði stóra hringinn í gær. Búin að sofa ógrynni. Samt síþreytt og sybbin. Lagast vonandi þegar nóvember kemur.

Svo mætti ég á leikritunarnámskeið hjá Þorvaldi Þorsteinssyni á laugardaginn. Hann skammaði mig fyrir útskýringar og hógværð. Daginn áður sat ég undir smá fyrirlestri frá mönnum sem vildu að ég hringdi í Borgarleikhúsið og færi að pitcha leikritinu sem er þar, almennilega.

Ég er meira að hugsa um að endurskrifa það og setja það svo í skúffuna. Hógværðin uppmáluð. Það er verið að setja upp leikrit eftir mig núna og það er bara nóg að gera í því og öðru og svona.
Ég veit alveg að það eru alveg peningar í því að stóru leikhúsin setji upp leikritin manns. En það er líka bara alveg tussumikil vinna. Hvað er leikstjórinn er kannski fáviti sem ekki er hægt að vinna með? Og leikurunum finnst þetta leikrit leiðinlegt og leika bara í því af því að þeir neyðast til þess? Ég hef aldrei sett upp leikrit með neinum nema fólki sem er með íðí af fúsum og frjálsum vilja. Ég er ekki alveg viss um að ég treysti þessu überboss/listrænn stjórnandi -> launaþrælarnir-sem-gera-eins-og-þeim-er-sagt formi í leikhúsi.

Fólk hefur tilhneigingu til að gera það sem það vill. Ég er ekki alveg viss um að ég hafi tilhneigingu til láta setja upp leikritin mín í báknleikhúsunum. Getur vel verið út af ranghugmyndum, fordómum og almennri fælni gottogvel...

*andvarp*

Best að skrifa Hafliða tölvupóst og tilkynna endurskrif.

Föstudagur!

Og í dag ætla ég bara að vinna fram að hádegi. Fyrirlestur með einhverjum þrælmerkilegum gaur (sem ég man ekki hvað heitir í svipinn og nenni ekki að fletta upp) í Tjarnarbíó um hádegið. Fer með kúrsi sem ég er í, ekki síst til að sjá inn í Tjarnarbíó eftir allt uppáflikkelsið. Ferlega verður það nú kósí.

Annars veit ég ekki hvort einhver breikþrú gerast núna fyrir hádegið. Er eiginlega með allt á stoppi þangað til ég verð búin að hitta leiðbeinandann minn á þriðjudaginn. Þarf samt að halda áfram að lesa Postdramatic Theatre. Sem er reyndar aftur byrjað að hafa þau áhrif að það sem mig langar mest að fjalla um í ritgerðinni minni eru upplestur Rannsóknarskýrslunnar í Borgarleikhúsinu og framboð Besta flokksins. Sem leiklistar- ellegar performans-fyrirbæri. Það verður kannski bara hryggjarstykkið í dæminu?

Svo er ég að plana svakalegt útihlaup eftir fyrirlestur og kaffihúsakjaftæði með bekknum mínum. Ætla stóra hringinn hvað sem tautar og raular. Er orðinn hundleið á að vera svona úldin og með október og ætla að reyna að hlaupa hann úr mér.

Svo þyl ég eins og möntru: Ég ætla ekki að hafa skoðun á neinu í dag. Ommmmm.

Snúið

að reyna að sneyða framhjá pólitíkinni þessa dagana. Það er búið að segja ýmislegt gáfulegt undanfarna daga. Og jafnmargt vitlaust. Og það gengur alveg þvers og kruss á flokkslínur. Ég var til dæmis sammála Bjarna Ben í hádegisfréttunum. Ég held nefnilega að ríkisstjórnin þurfi að fara að ákveða hvort hún er markaðshyggju- ellegar velferðar og ganga svo alla leið í aðrahvora áttina. Alveg sama hvor leiðin er farin, ca. helmingur Íslendinga flýr land. Ekki mikið atvinnuleysi eftir það... En þetta tvístig er ekki að hjálpa neinum, held ég. Annaðhvort verða bankarnir bara að fá að vaða uppi og henda öllum út úr skuldakofunum sínum, eða þá að ríkið verður að hirða þá tilbaka og afskrifa draslið. Annaðhvort að sitja með þennan gjaldeyrisvarasjóð og vona að markaðurinn reddi þessu, eða eyða honum í skuldir, heilbrigðis og menntakerfi og framkvæmdir á vegum ríkisins.

Sjitt hvað er erfitt að halda sig frá bölvaðri tíkinni.

Annars er október kominn. Ég er krónískt syfjuð og löt. Sem þýðir bara eitt. Maður verður að taka í rassgatið á sér og reyna að hunskast út að hlaupa um helgina. Eða kannski bara labba? Þrusa uppá Esju með börn og buru í góðviðrinu á sunnudaginn? Er það deler?

Svo er jafnvel pæling að við frestum Kanadaför um 1 ár, frá 2012 til 2013. Nokkur munur á því? Heimsendir 2012 og sólstormur 2013? Það munar hins vegar milljón hvort Hraðbátur verður enn á dagvistunaraldri eða hvort hann verður orðinn 5 ára sem skilar honum inn í hið ljómandi skólagjaldalausa grunnskólakerfi Kanadamanna. Þá er líka orðinn séns í helvíti að ég verði orðin PhD sem gæti breytt einhverju uppá vesturheimska starfs/náms möguleika mína. (Því guð forði því nú að maður fái sér almennilega vinnu eins og allt eðlilegt fólk.)

Já, svei mér þá ef þetta er ekki bara hugstrump.

Því þrátt fyrir þessa útgjaldaminnkun kostar þetta nú dáldið. Einhverjar millur í skólagjöld fyrir Rannsóknarskipið og gott er að geta haft aðeins rúmt um sig þegar maður er í landi sem maður kann ekki á. Og kannski getum við skrapað saman aðeins meiri péningum á þremur árum en tveim. Tíminn líður nefnilega ansi hreint hratt, á gervihnattaöld.

Var með október í morgun og nennti engan veginn í skólann fyrr en eftir hádegi. Til háborinnar skammar, auðvitað, en nú er kennarinn með nýjasta uppkast að ritgerðarfjáranum og ég þarf „bara“ að vera að lesa og grufla. Þetta tekur allt gríðarlega langan tíma. Svo kemur þetta svona í skrykkjum. Allt í einu fattar maður uppá einhverju sniðugu og skrifar haug. Daginn eftir fattar maður að það er allt í ruglinu og hendir því aftur. Og svona gengur þetta. Enda útskrifast héðan aldrei neinn.

Já, svo er heimaverkefni fyrir leikritunarnámskeið! Hjá Þorvaldi Þorsteins! Sem ég er búin að skrópa í tvo fyrstu tímana af og ætla að ullast til að mæta loksins í á laugardaginn!

Best það gera ÞAÐ!

Skoðanirskoðanir

Hroðalega fór skoðanaveikin alveg með gærdaginn. Sennilega væri búið að margfalda almenn afköst í þjóðfélaginu ef menn gætu bara hunskast til að fella niður allar skuldir af íbúðarhúsnæði. Sennilega yrðum við enga stund að vinna upp "tapið" af því, þar sem þá gætu allir farið að vinna í vinnunni.

Og hvað er með að ríkið myndi tapa á því? Eiga ekki bankahelvítin þessi lán? Sem afskrifa milljarða og skila hagnaði?

Nei, ég ætla ekki að byrja.
Verð að reyna að gera eitthvað í dag.

Það sem fyrir liggur er að lesa eina bók. Nokkuð vel. Fyrr en ég veit nokkuð nákvæmlega hvað stendur í því merkisrit Postdramatic Theatre eftir Hnas-Ties Lehmann gerist ekkert af viti í minni vinnu.

Anda inn.

Anda út.

Slökkva á Fésbók og fréttamiðlum.

Amen.

Jamm

Ég er ekki að nenna að blogga um pólitík. Pólitíkin mín er orðin svo yfirgripsmikil að ég er að leggja drög að bók sem verður talsvert þykkri en doktorsritgerðin mín og tekur til mannkyns alls frá upphafi þeirrar skepnu og til vorra daga og alræða fanta og sækópata á öllum tímum.

Nú búum við við grímulaust auðræði og allt á eftir að verða miklu miklu verra áður en það byrjar að verða betra. Þeir sem vilja skrimta ættu að athuga hvort þeir eiga ekki einhversstaðar landskika þar sem er hægt að rækta kartöflur, hafa nokkrar hænur og jafnvel eina kú.

Ég er annars með hausverk. Búin að vera lengi. Veit ekki hvað það á að þýða. Kannski er stressið loxins að ná í skottið á mér aftur. Hef annars hvorki fengið vöðvabólgu eða stresshausverk síðan ég bjó í Frakklandi, lærði að labba hægt, gera lítið og standa í biðröðinni á pósthúsinu.

Jamm, líklega kominn tími til að flytja úr landi aftur.

Yngsti fjölskyldumeðlimurinn, sem ævinlega hefur verið meðfærilegur og hvers manns hugljúfi, hefur tekið upp nýja ósiði. Nú reynir hann að fá sínu framgengt með hávaða. Hreinlega orgar hástöfum þar til hann fær það sem hann vill. Og auðvitað verður honum alveg kápan úr því klæðinu, sérstaklega fyrir 8 á morgnana. Seinnipartinn er svo reynt að halda í hemilinn á því, og gengur misvel.

Jamm, líklega kominn tími til að flytja úr landi þar sem börn læra víst ekki aga á Íslandi.

Enda ekki von á góðu þegar fyrirmyndin hangir á internetinu og ekki byrjuð á vinnunni sinni þegar klukkan er að verða hálfellefu.

Jamm og já.

Gloppótta bloggritúalið

gefur góða mynd af því hversu mikið ég er í vinnunni þessa dagana. Síðasta vika fór í horið og þar með er ég opinberlega komin 2 vikur á eftir áætlun. Aukinheldur hefur bæst við einn fyrirlestur og hugmynd að öðrum til að sækja um að komast á eina ráðstefnu, þannig að október fer í uppvinnslur og aukaverkefni. Þannig er þetta bara.

Annars var ég með ormana á Egilsstöðum um helgina. Var alveg búin að gleyma hvað Héraðið er gjörsamlega gargandi brjálæðislega fagurt í haustlitunum. Alveg væri ég löngu flutt... ef ekki væri fyrir eineltið í skólanum og endalausu fjárans minniháttarkenndina í bæjarbragnum. Egilsstaðabúar eru nefnilega and-Þingeyingar. Það er ekki bara bannað að vera montinn, það er líka bannað að hafa áhuga á einhverju og vilja gera vel það sem maður gerir. Tala nú ekki um að reyna að finna uppá einhverju nýju og stunda framfarir. Þá eru menn að „þykjast vera eitthvað“ og eru plaffaðir niður! Samt ekki opinberlega, það gerist yfir kaffibollum á bakvið eldhúsgardínur. Og svo er einelt. Og allir jafnnojaðir.

Það er reyndar hægt að komast í kringum þetta. Til dæmis með því að búa í gamla bænum, helst á Laufásnum, og senda börnin í skóla norður í Fellabæ eða inn á Hallormsstað.

Ég velti því oft fyrir mér hvort hægt væri að finna flöt á því að búa á Egilsstöðum. Sérstaklega þar sem krakkarnir alveg elska að vera þar og nálægt við afa og ömmuhjónin væri vissulega plús. Ekki veit ég reyndar hvort unglingurinn myndi vilja vera þar, en það er þarna auðvitað ágætis menntaskóli, sem Rannsóknarskip gæti kannski kennt í... og svo er þetta nú allt í frekar fjarlægri framtíð. Kannski er stærsta spurningin hvað ég myndi gera þar. Þyrfti eiginlega að vera orðin alveg sjálfbær rithöfundur og fræðimaður. En verður maður ekki hálfgeðbilaður á að reyna það, þarna? Svo er auðvitað hin hugmyndin okkar Rannsóknarskips... að stofna bókabúð/forlag. Þarna væri nú sennilega alveg hægt að forleggja og selja eina og eina bók, sosum. Tómt atvinnu- og íbúðarhúsnæði í ferkílómetravís.

Neinei. Nú erum við komin dáldið inn í framtíðina. Planið er að vera hér þennan vetur og næsta og síðan næstu tvo þaráeftir í Vancouver. Sennilega alveg nóg að vera búinn að skipuleggja sig fram til 2014.

En það er nú gaman að eiga sér allskonar draumóra.

Best að skrifa eitthvað gáfulegt um Postdrama, snöggvast.

Lady Peaceful, Lady Happy... lalalah!

Eftir tveggja daga vinnuviku þar sem hinir dagarnir hafa farið í að vera heima með veik og geðvond börn, er mjög alvarlega gott að komast aftur í vinnuna. (Eða á ég að segja „vinnuna“? Það er náttúrulega enginn að borga mér neitt... en er það það sem skilgreinir hvað vinna er? Ég allavega vinn. Eða "vinn". Vottever.)
Allavega. Komin til bókahauganna minna og þarf að fara að rifja upp hvað ég var að hugsa, síðast þegar ég mátti að því. Og svo gera nokkrar smávægilegar breytingar á leikritinu sem enginn vill leika í, fyrir kvöldið.

Jógatónlistin er enn á eyrunum. Enda er ég ekki byrjuð að vinna. Bráðum slekk ég á henni og nýt þagnarinnar í alveg 8 tíma, með hádegishléi til líkamsræktar. Hvílíkar Dáááásemdir.

Annars er að koma að ákveðnu deddlæni. Í vikulokin (um mánaðamótin) var planið að vera komin með 50 blaðsíður af einhverju til að skila leiðbeinandanum mínum. Ég held þær séu nú bara svona rúmlega 30 núna. En mjög kompakt. Og með plássi fyrir slatta af lítt hugsuðu blaðri. Ég er mjög stolt af nýbakaða yrðingarammanum sem ég fann upp alveg sjálf. Er reyndar að hugsa um að breyta honum svo hann verði symmetrískari og rökréttari. En mér finnst hann mjög merkilegur og gæti alveg orðið mér til gríðarlegs frama... meðal strúktúralista, enívei.

Og svo skín sólin bara beint í skallann á manni!
Svona er að vinna í glerhúsi.

Rútína smútína

Þessir dagar virðast nú aldrei geta verið eins, leiðinlega tilbreytingalausir og allir í röð, eins og maður þyrfti. Í dag þurfa tveir að vera heim með horið sitt, og ég sjálf að leggjast í einhvern fjandann til viðbótar. Argansfjandi.

Á hinn bóginn var farið mjög grúndígt yfir leikritið (sem enn heitir ekki neitt) í gær með leikstjórum og kominn tími til að fara í lokayfirferð. Er að hugsa um að reyna það á meðan ormarnir horfa á „Up“ sem er þvílík uppáhaldsmynd þessa dagana að stundum er horft á hana þrisvar sama daginn. Jafnvel í röð!

Svo dagskipunin er: Reyna að gera leikritsnefnuna að einhverju, áður en hor leggst yfir fyrir alvöru. Það ku eiga að samlesa á laugardag og mánudagskvöld og hlutverkaskipa einhverntíma í næstu viku. Jæjajæja.

En ljóst er að doktorsritgerð lengist ekki á meðan. Bráðum þarf líklega að fara að leggjast í kvöld- og helgarvinnu. Sem ég ætlaði þó alllls ekki að gera...

Wellwell.

Svo fremi að maður taki sér pásu á aðfangadag...

Annars er bara helgin nýbúin. Og önnur yfirvofandi.
Miðvikudagar.

Já, svo eru Hálfvitar og co. líklegast bara á leiðinni austur. Sigla þaðan til Færeyja í kveld.
Issss.. Verður örugglega alveg ömurlega leiðinlegt hjá þeim.
Var það allavega síðast þegar ég fór með einhverju af þeim þangað!

(Síst.)

Feitan og ljótan

Hálfníu. Búið að slökkva á feisbúkk. Byrjað að ræsa heilaræksnið. Kaflinn sem á að klárast í lok september þarf að lengjast um einar 20 blaðsíður. Sem ég held að sé ekki stórmál. Svona frekar spurning um að vera í stuði en nokkuð annað. Spurning hvað maður á að fabjúlera um í dag.

Í gær var ég með feituna. Svalt heilu hungri og fór í leikfimi og er ögn skárri í dag.

Annars hef ég verið að pæla heilmikið í þessu með feiturnar og ljóturnar. Það er þannig að stundum þegar mér finnst ég vera of feit og segi það við einhvern þá fæ ég undarlegustu viðbrögð. Sumir (kannski sérstaklega karlmenn) fara mikinn um að karlmönnum finnist bara ekkert endilega flottara að konur séu mjóar. Aðrir (kannski aðallega konur) fara að ræða brengluð fegurðarviðmið í Hollívúddheiminum og svo framvegis.

Það er ekki útaf því hvað einhverjum óskilgreindum karlmönnum finnst að ég fæ feituna. Enda hefst aldrei annað upp úr eiginmanninum að ég sé alfullkomin á alla kanta, sama hvernig lögunin er. Aðrir karlmenn hafa ekki atkvæðisrétt í málinu. Mér er líka sama hvað öðrum konum finnst. Enda held ég að flestum öðrum sé almennt sama hvernig ég er í laginu.

Það sem ræður því hvernig ég vil vera er... ég.

Jú, vissulega er það trend tímans að flottara sé að vera mjór en feitur. Ég held að það helgist af fágæti og heilsufarsástæðum. Einu sinni voru fleiri mjóir en feitir og heilsufarsvandamál tengdust almennt vannæringu. Þá var flott að vera feitur. Núna eru fleiri feitir en mjóir og heilsufarsvandamál tengjast gjarnan offitu. Dæmið hefur snúist við.

Hvar maður vill vera á skalanum er hins vegar undir manni sjálfum komið.
Öllum öðrum er líka meira og minna sama.

Og ég vil helst að mittið á mér beygist innávið.
Mér finnst það bara svo fagurt!

Jæja, einn-tveir-og-þrír...

Fokkíng BELJA!

Upphitun hefst seint í dag. Var „heima með lítinn lasarus“ (sagði það samt ekki á feisbúkk) fram að hádegi og mætti svo beint í hádegisleikfimi hvar ég svitnaði eins og hundur, sem gerist jafnan tvö hádegi í viku. (Ættu að vera þrjú, en á föstudögum er tími.) Svo er ég búin að vera að hjóla brjálað langt tvisvar í viku líka. Ætla síðan alltaf að reyna að hlaupa langa hringinn um helgar, en síðustu helgi gerðist það ekki vegna ákafra timburmanna sem entust nánast fram yfir helgina.

Og ég er að fitna. Ekki neitt „þyngjast vegna vöðvamassa“ neitt. Hef ekki verið á algjöru nasistafæði og er þess vegna að SPIKFITNA!

Er það virkilega svo að kona á mínum háa aldri þarf að svelta heilu andskotans hungri og geta hlaupið eins og hundur í smalamennsku minnst tvisvar í viku til að VERA EKKI Í LAGINU EINS OG FOKKÍNG BELJA?!

Ég er alveg að gefast upp á þessu lífi.

Jæja, helvítis leikritið er víst ekki nema hálf-yfirfarið og vinnudagurinn verður ekki nema hálfur svo það dugar ekkert hálfkák.

Í nafni andagiftar

Í dag kveður við örlítið annan tón. Nú blasir við lúxusverkefnið leikritun.
Hvers vegna lúxus?

a) Engin heimildavinna.
b) Það er gaman.
c) Engin heimildavinna.

Svo er líka fyrsta uppkast komið. Meira að segja fyrir löngu. Svo það sem eftir stendur er að hreinsa burtu bernskubrek, asnalegar setningar, allt sem er ekki lengur fyndið, allt sem hefur aldrei verið fyndið, og reyna svo að bæta við skotheldu fyndi.
Nei, ég er ekki að skrifa áramótaskaupið, en leikrit verður samt bara fyndið og ekkert nema fyndið. Ekki broddur í nokkrum sköpuðum hlut og þvísíður pólitík.

Enginn veit enn hvað það heitir og það verður frumsýnt hjá Hugleiknum einhverntíma í janúar.

Í tilefni þessa verkefnis verður viðhöfð frekar óþekk hegðan um helgina. Til að byrja með er ég enn heima hjá mér og ætla að vera hér fram yfir Óskastund Gerðar G. Bjarklind. Mér til andagiftar og í tilefni þess að ég á ekki erfitt með að halda mér að þessu verki.

Það getur verið að ég haldi áfram að skrifa í skólanum á eftir, undir fyrirlestri og umræðum um Artaud. Mér væri alveg trúandi til þess. Í kvöld ætla ég svo á Ljótu Hálfvitatónleika, til að hressa uppá fyndið, og vonast síðan til að það endist allavega jafnlengi og þynnkan.

Allt fyrir Andann, off kors.
Best að gá hvað gerist á fyrsta kaffibolla!

Testíng...

Þegar maður er að reyna að skrifa 250 blaðsíður af "einhverju" á einum vetri getur verið alveg ferlega erfitt að komast í gang á morgnana. Stundum gerist bara ekki neitt. Skjalið ógurlega verður einhvernveginn alveg ósnertanlegt og dómgreindinni finnst henni engan veginn vera treystandi til að eiga neitt við það. Stundum er það kannski rétt.

Ég held að oftar sé þetta verkvælni. Eða jafnvel orðfælni. Skjalhelvítið er löngu orðið vitlaust og flókið. Búið að taka út alla kaflana sem voru í því til að byrja með og sennilega allt í einhverri vítlausri röð núna. Þannig að það þarf bara að ráðast á þetta. Brrrrúmmmm.

Til að komast í gang á morgnana er ég að hugsa um að skrifa bara alltaf eitthvað hérna. Æfa mig á orðum. Athuga hvað kemur. Láta puttana rifja upp hvernig á að skrifa.

Læt vita á morgun hvernig fyrsta tilraun gekk.

Annars kom haustið á mánudaginn. Og er alveg gríðarfagurt, vindasamt, gult og dásamlegt. Það sem er ekki jafndásamlegt er að októberþunglyndið virðist víða hafa haldið innreið sína. Ég vaknaði ekki almennilega fyrr en á miðvikudag og sá um alla fésbók að menn voru að glíma við svipaða drauga. En minn er allavega að láta undan síga. Er aftur farin að vera vakandi og allir skapaðir hættir að pirra mig.

Gæti haft með það að gera að í gær þegar ég gafst endanlega upp fyrir ritstíflunni horfði ég á Zeitgeist the Movie. Svo fór ég í bíó á Future of Hope. Þegar ég kom heim byrjaði síðan Draumalandið í sjónvarpinu.

Það getur vel verið að það sé séns fyrir mannkynið.

Hlakka til að sjá hvað Chomsky segir í lok mánaðarins.

Ókei. Nú verður Baktín tekinn í bakaríið.

Landsframleiðsla

Ég á heimili. Eins og flestir landsmenn. Á því er jafnan FULLT af drasli. Allskonar krappi sem enginn notar nokkurntíma og maður veit varla almennilega hvernig komst þangað. Það er alveg sama hvað maður reynir að vera duglegur að henda. Það er eins og þetta streymi inn meðan maður er að heiman.

Allt er þetta væntanlega „framleitt“ einhversstaðar. Hluti af „landsframleiðslu“ einhvers.

Nú ku vera samdráttur í „landsframleiðslu“ Íslands. Ómægoood! Förum á taugum!

Mér finnst skipta máli í HVERJU er samdráttur. Erum við að draga saman í framleiðslu á einhverju sem einhver þarf að nota? Saknar einhver þessara vara sem við erum ekki að framleiða? Hættum við kannski að framleiða það sem seldist ekki og átti þar af leiðandi enga eftirspurn? Fóru menn kannski bara að gera eitthvað dýrmætara við tíma sinn?
Sinna einhverju fágætara og innihaldsríkara en „framleiðslu“.

Þegar Marx og hinir kommúnistarnir settu fram kenningar sínar sem allar snerust um framleiðslu og framleiðslutæki held ég að þá hafi ekki órað fyrir hvað við ættum eftir að eyða mikilli orku í að framleiða rusl og drasl sem er engum til gagns. Umhverfismengandi andskoti sem skapar illa borguð og ömurleg verksmiðjustörf sem drepur í fólki heilana. Og í þeim löndum þar sem krappframleiðslan er mest virðist einmitt ekki alltaf vera til matur handa fólki. Því síður húsaskjól eða föt. Menn drepast í hrönnum af fyrirbyggjanlegum sjúkdómum, vosbúð, stríðum (sem flest snúast um drasl, peninga til að kaupa drasl eða landsvæði til að framleyða drasl) og vitleysu. En enginn má vera að því að gera neitt í því. Það þarf að framleiða krapp til að fylla heimili Vesturlandabúa af einhverju sem þeir nota kannski aldrei, en gefur þeim samt blekkingu velmegunar.

Sælan að þurfa að taka til...

Og „landsframleiðsla“ dregst saman.

Só?

Mark og Mið:

Í upphafi skólaárs er um að gera að skipuleggja aðeins.
Ég held ég sé til dæmis hætt að nenna að bíða eftir að einhver borgi mér fyrir doktorsrannsóknina mína um Pólitískt leikhús á Íslandi fyrir og eftir hrun. Ef marka má úthlutanir undanfarið þá er dæmið náttúrulega í fjársvelti og hugvísindi bara algjörlega útundan. Líklega vegna þess að þau eru ólíkleg til að leiða til söluvænlegrar uppgötvunar á vísindasviðinu.
Semsagt, fokkitt. Síðasta ár á námslánum samkvæmt 10 ára reglunni er runnið upp. Og því vissara að bretta upp ermar og skyrpa rækilega í lófa.

Undirrituð ætlar að:
Hætta alfarið að hanga á fréttamiðlum og fésbókinni í skólanum.
Brúka helst ekki internetið nema nauðsyn beri til.
Skrifa 150 blaðsíður í doktorsritgerðaruppkasti fyrir áramót. (Allan fyrirhruns-kaflann.)

Og síðast en ekki síst:

Stefna á að verja helvítið ekki síðar en vor 2012!

Mér fannst bara líklegra að þetta gerðist eins og ég er búin að ákveða ef ég lýsti því yfir opinberlega...

Jó! Siggi!

Sigurður Einarsson fær illa öjmingjalegar spurningar.
"Hvernig tilfinning er að vera eftirlýstur af Interpol?"
"Áttu von á að verða ákærður?"
"Hefurðu hreina samvisku?"

Komm on.

Heyrðu, Siggi? Hvernig tilfinning er að hafa sett þjóð sína á hausinn?
Ertu stoltur af sjálfum þér? Finnst þér ekkert að þú ættir að éta minna og skammast þín?
Heldurðu að einhver trúi því að þú hafir ekki stolið neinu? Veistu hvað þú ert mikill hrokapungur og aumingi að hunskast ekki strax í yfirheyrslu?
Hvernig er að vera landráðamaður og fáviti og verða sennilega bráðum drepinn af einhverjum fúlum og blönkum fyrrverandi verktaka á Íslandi? Hvernig tilfinning er það nú?

Og hvar eru peningarnir? Ha? Sem þú stalst? Ha, Siggi?
HVAR ERU HELVÍTIS PENINGARNIR?

Og, heyrðu, er satt að þú hafir selt andskotanum augun úr þér af því að þú VARST EKKI MEÐ NEINA SÁL?

Látum Johnny National sitja fyrir Sigurði næst þegar hann sést.

Art of the Heart. 1. hluti.

Í þriðja sinn í sumar er ég komin heim eftir ævintýraviku og langar að gera fátt annað en að hanga á fésbókinni og vita hvað allir hinir eru að gera. Þar sem ýmis smáatriði eru þegar að hverfa í stressþokuna er ég að hugsa um að skrásetja. Bæði fyrir þá sem af misstu en ekki síður fyrir sjálfa mig.

Það eru 6 á síðan Bandalag íslenskra leikfélaga bauð North European Amateur Theatre Alliance, NEATA, að halda leiklistarhátíð samtakanna á Íslandi árið 2010. Meðlimir þessara samtaka eru bandalög áhugaleikfélaganna á Norðurlöndunum og í Eystrasaltslöndunum, níu alls, og hafa þau skipst á að halda leiklistarhátíðir á tveggja ára fresti frá stofnun samtakanna sem var á sambærilegri leiklistarhátíð sem Nordisk Amateurteaterraad, NAR, hélt í Harstad í Noregi árið 1998.

Semsagt. Árið 2004, þegar allt var í blússandi uppgangi á Íslandi, var hátíð haldin í Eistlandi og þar ákváðu Íslendingar að bjóða heim árið 2010. Síðan hefur undirbúningur verið í gangi. Slatti af nefndum komið og farið, nokkrir aðal- og haustfundir samtakanna verið undirlagðir af hátíðartali og mikið vatn runnið til sjávar í Íslensku samfélagi. Hvað um það, Menningarhúsið á Akureyri, Hof, sem alltaf hafði verið planað að hafa hátíðina í, reis... nokkurnveginn, og við fengum að hita það upp fyrir formlega opnun.

Ég mætti til starfa á sunnudagskvöld. Þá hittist starfsfólk hátíðarinnar, eða þeir sem mættir voru á svæðið, á Bláu könnuna í óformlegt spjall. Morguninn eftir var síðan mætt niður í Hof. Þar var ýmislegt tilbúið en furðugeðgóðir iðnaðarmenn lögðu dag við nótt til að klára það sem eftir var.

Vér starfsmenn, sem síðar urðum grænbolaða liðið, vorum eins og maurar um húsið við að búa til leikhús úr einum sal (sem er ljóspanelaður og parketaður, hreint ekki leikhúsvænn að upplagi) græja stóra sviði fyrir fyrstu sýningu hátíðarinnar, tæknitröllin hengdu upp ljós sem áttu helst að duga fyrir allar sýningar hátíðarinnar, fundum herbergi fyrir fundi og leiksmiðjur, búninga og sminkaðstöðu, og bjuggum okkur til starfsmannaherbergi. Þar bjó kaffivél Bandalagsins og þar var soldið fundað og skrafað milli stríða.

Ég var ábyrg fyrir upplýsingamiðstöðinni. Hún komst upp á þriðjudegi. Þann dag mættu allir leikhópar á svæðið. Sjálfboðaliðar orðnir grænbolaðir svo þeir þekktust betur úr almúganum. Fyrir opnunarathöfn fengu starfsmenn líka nokkur spennandi verkefni. Það þurfti að þvo sjóinn fyrir sjósundsatriðið og vefja járnhjarta í bómul, því svo átti á kveikja í því. Starfsmenn frömdu súrrelaískar athafnir hægri og vinstri, meðfram því að taka á móti leikhópum og leiða þá í allan sannleikann (og sannfæra þá sem komu fyrstir í gegnum borvélagnýinn að jú, húsið yrði tilbúið fyrir kl. 20.00 að staðartíma.)

Klukkan 20.oo var allt klárt. Ja, sem þurfti að vera það.
Opnunarathöfn varð hin hátíðlegasta, hönnuð af Rúnari Guðbrandssyni. Til liðs við sig fékk hann meðal annars ungmenni frá Akureyri sem hafa unnið þar við skapandi sumarstörf, einn hest og eina geit. Já, og forsetann. Eftir ræður og dýrasýningu var síðan streymt inn í stóra sal og horft á fyrstu sýningu hátíðarinnar. Hún var Umbúðalaust frá Leikfélagi Kópavogs og að henni var gerður góður rómur. (Ég sá hana ekki. Var frammi að vesenast eitthvað.)
Í hátíðarklúbbnum spiluðu síðan miðaldaútgáfa af Helga og Hljóðfæraleikurunum og var gerður góður rómur að meðal þeirra sem á hlýddu. Það voru reyndar ekki margir þar sem flestir voru farnir heim með ferðaþreytu.

Framhald síðar...

Samtal

Rannsóknarskip: Ert þú að gera eitthvað á þriðjudagskvöldið?

Móðurskip: Ég ætla aldrei að gera neitt framar.

Mikið gríðarlega ógurlega svakalega var nú gaman að halda Leiklistarhátíð NEATA í óvígðu Menningarhúsi Akureyringa, Hofi að meðvirku fjölmenni. Langar mest að skrifa díteilaða "rýni" á allt heila klabbið á næstu dögum, ef ég nenni. Fyrst og fremst til varðveislu.

Í kvöld er hins vegar punkterað og bensínlaust og glápt á Battlestar Galactica.

Fasismi! Já, og peningar...

Á þessum degi frelsis, fiskjar og hvurveithvað er ég að hugsa um að tjá mig aðeins um fasisma.

Skilningur manna á þessu hugtaki virðist vera nokkuð á reiki en kannski er beinasta tengingin í hugum fólks við alræðisskipulag Sovétríkjanna, þriðja ríkis Hitlers og svo, í seinni tíð, ráðstjórnarfyrirkomulagið í Kína. Fasismi felur altént í sér skert frelsi einstaklinga til alls mögulegs, jafnvel hugsana og skoðana.

Fasismi hefur í gegnum söguna sprottið af ákveðnu vandamáli. Nefnilega þeirri þróunarhneigð innan allra ríkja og stjórnunareininga heimsbyggðar að fantar og sækópatar komist til valda. Mannkyninu, eða stjórnunareiningum þess, hefur nefnilega alltaf verið stjórnað af einni tegund fólks. Föntum og sækópötum. Það eru þeir sem sækja það fastast að komast til valda og eru alls óhaldnir af ábyrgðartilfinningu gagnvart lýðnum. Og fólk hefur tilhneigingu til að gera það sem það vill.

Og fantar og sækópatar hafa tilhneigingu til að komast til valda.

Eina stjórnskipulagið sem eitthvað hefur orðið ágegnt í að halda veldi fanta og sækópata niðri, er fasisminn. Sá er hins vegar galli á gjöf Njarðar að ýmist er til hans stofnað (eins og í tilfelli Hitlers) eða hann endar í höndunum á (eins og í tilfelli Stalíns) versta fantinum og sækópatanum af þeim öllum. Og lýðurinn er engu bættari.

Fulltrúalýðræðið er kannski hænufet í einhverskonar valdi til fólksins. Menn fá þá allavega að velja sér fant og sækópat til að stjórna sér. En í dag stjórna stjórnvöld hins vegar ekki nokkrum hlut. Þau eru leppar peningapatanna. Þeir sem víla og díla á bakvið tjöldin og stjórna því hvert peningarnir streyma. Og hvert ekki. Peningarnir, eða "fjármagnið" sem er orð sem menn nota þegar þeir vilja fegra hvernig það hljómar, er það stjórntæki sem yfirfantarnir og sækópatarnir halda um, nú um stundir. Vandlega falið, dónalegt að tala um, eignarrétturinn heilagastur alls sem er.

Á miðöldum var kirkjan heilögust alls sem var.

En hún hrundi og miðöldum lauk. Og það tók fantana og patana smá tíma að ná áttum og völdum. En ferlega held ég að hafi verið gaman í Endurreisninni!

Ég hef heyrt menn hálf-óttast fasismann, en samt ekki almennilega sjá leiðina til að koma föntunum frá völdum. Alræði öreiganna hafa menn einhvernveginn reynt... og lukkaðist ekki alveg. En það er þetta með peningana.

Nú vitum við alveg að peningar ganga hvorki né tala. Þeir láta jörðina svo sannarlega ekki snúast og vaxa hreint ekki á trjánum. Allar hugmyndir um "vexti" eru þess vegna tilbúningur einn. Og er í alvörunni nauðsynlegt að eiga allt þetta drasl sem við þurfum ekki? Þarf virkilega að halda lýðnum "niðri" og passa að venjulegt fólk geri ekki bara það sem það vill? Múlbinda menn við 8 klukkustunda "vinnu" á dag til að sjá sér farborða, ef það?

Kannski kemur fasisminn.
En ég held menn ættu að hætta að vera svona hræddir við að kroppa í grunnstoðir nútímalífsins.
Þær eru nefnilega farnar að fúna dáldið.

Vöggukvæði róttækrar móður

Ég sá einn af fávitunum sem settu Ísland á hausinn í flugstöðinni. Hann var ekkert á neinum bömmer. Bar höfuðið hátt, hló og gantaðist við samferðarmenn sína, hrokinn og sjálfumgleðin var þvílíkur að það kólnaði um nokkrar gráður í kjölfar þotuliðsins.

Hann var frekar heppinn að vera ekki að fara í mitt flug. Það er séns að ég hefði ekki getað stillt mig um að taka völdin í vélinni, með tannburstanum mínum og Herbalæfinu, sækja hann frammí apaklass, rífa upp dyrnar og fleygja honum út í svona tuttuguþúsund feta hæð.

Síðan er ég búin að vera með lag á heilanum.
Hann Böðvar Guðmunds orti fleira fallegt en Næturjóð úr Fjörðum...

Enn syng ég gamalt stef við þinn sængurstokk í kvöld
er sólin rennur langt að fjallabaki
um þá sem sitja sléttir og slóttugir við völd
og sleppa aldrei neinu fantataki.
Morðingjar heimsins og myrkraverkaher
munu reyna að draga úr þér kjarkinn
en gleymdu því samt aldrei að meira en maklegt er
að á mörgum þeirra höggvist sundur barkinn.

Þeir eiga glæstar hallir þeir eiga lúxusbíl
þeir eiga meir en nóg til hnífs og skeiðar
þeir kæfa okkur í táragasi og kalla okkur skríl
þeir koma okkar vandræðum til leiðar.
Morðingjar heimsins og myrkraverkaher
munu eflaust pína þig til dauða
en gleymdu því samt aldrei að meira en maklegt er
að úr mörgum þeirra vætli blóðið rauða.

Svo segi ég að lokum fyrst sólin hnigin er
og svefnsins engill strýkur þér um hvarma
að margan góðan drenginn þeir myrtu þar og hér
og margur hlaut að dylja sína harma.
Morðingjar heimsins og myrkraverkaher
myrða okkur líka einhvern veginn
en gleymdu því samt aldrei að meira en maklegt er
að af mörgum þeirra væri skjátan flegin.

Anmelden!

Blogger er á þýsku. Það var svo sem eftir öðru.

Nú er ég sumsé í Munchen á ógurlega merkilegri ráðstefnu og Þingi International Federation for Theatre Research (IFTR). Gríðarlegt stuð hjá mér, enda tók ég næturflug og er þess vegna ennþá í gær. Tóxt að finna hostelið mitt, sem er tvær neðanjarðarlestir og eitt tramm í burtu, þrátt fyrir að vera alvarlega áttavillt hérna og ævinlega sannfærð um að allar lestir séu að fara með mig í þveröfuga átt.

Hinn ágæti háskóli Ludwig-Maximilian, er líka afa Hogwörtskum eigineikum búinn. Stigar í allar áttir og stofur færast úr stað á meðan maður er í kaffi. Þriðja málstofa af fjórum í dag að hefjast. Svo hélt ég nú að það yrði friður með kvöldinu, en nei, ekki aldeilis, eftir að síðustu málstofu lýkur eigum við öll að æða út í rigninguna, taka tvær neðanjarðarlestir til að meika það í kvöldprógrammið sem inniheldur leiksýningu og partí til miðnættis.

Jæja... usss. Póstmódernismi í Veilsku leikhúsi...

Anna í Grænuhlíð og íslensk þjóðarmein

Eins og fram hefur komið er ég að lesa Önnu í Grænuhlíð á frummálinu. Aðallega bækurnar sem ekki hafa komið úr á íslensku, og ég hafði ekki nema óljósar sögusagnir heyrt um að væru til. Svo skilst mér að maður þurfi líka að lesa þær sem hafa verið þýddar á frummálinu, þar sem þær hafi verið meinlega styttar og... já, bara asnalega þýddar. Sem er alveg satt. Stíllinn á þeim er mun skemmtilegri, fyndnari og ekki nærri því jafnháfleygur og þýðingar gefa til kynna. Það er í rauninni alveg fáránlegt að menn skuli hafa endurútgefið þetta í kringum níutíu og látið sér nægja að "endurskoða" gömlu þýðingarnar. Það vantar nýjar.

Nú er ég að byrja á 6. bók, Anne of Ingleside og er farin að velta mikið fyrir mér valinu á þeim bókum sem þýddar hafa verið í samhengi við æskudýrkun Íslendinga. Fyrstu þrjár bækurnar og sú fimmta voru þýddar. Aðeins fyrstu þrjár voru endurútgefnar. Og hvað gerist í lok þeirrar þriðju? Jú, Anna trúlofast.
Samkvæmt mjög algengri trú á Íslandi er lífinu þar með lokið.

Sú er þó ekki trú L.M. Montgomery eða kanadískrar eyjarómantíkur. Fjórða bókin, Anne of Windy Poplars, gerist þegar Anna er kennslukona í smáþorpi á meðan hennar tilvonandi lýkur námi. Heill haugur af spennandi persónum og allskonar. En, engin rómantík, ja ekki hjá aðalpersónunni, í allefall. Einhverra hluta vegna hefur ekki þótt óhætt að bjóða Íslendingum uppá það.

Fimmta bókin, sú sem var þýdd, er svosem alveg með rómantísku ívafi. Brúðkaupið, fæðing fyrsta barnsins, fyrsta heimilið og svona... hefur þótt sæmilegt fyrir Íslendinga áður fyrr, ekki 1992, samt.

Þegar bókin sem ég er að byrja á núna hefst hafa nokkur ár liðið. Anna í Grænuhlíð er orðin 5 barna móðir, svona meðal annars. Mér er fullkomlega óskiljanlegt að þessi bók, og þær sem á eftir koma, skuli hafa verið dæmdar óútgefanlegar fyrir íslenskan markað. Höfundurinn er orðinn eldri og aðalpersónan líka. Sögurnar hafa meiri dýpt, þó ýmis karaktereinkenni og meginprinsipp séu ósnert. Lífið er ekki óslitinn sólskinsdagur hjá öllum þeim fjölmörgu persónum sem koma við sögu þó oftar en ekki fái málin nokkuð farsæla lendingu.

Ég er mjög hugsi yfir þessum undarlegu ákvörðunum útgáfuheimsins, á tveimur tímum, og finnst þetta varpa enn einu sinni ljósi á grunnhyggni, auglýsingamennsku og æskudýrkunar hins íslenskrar menningar. Ef ég nennti myndir ég fletta upp útgefendum og grafast fyrir um á hvaða hálfvísku ritstjórnum þessar undarlegu ákvarðanir voru teknar, um útgáfu og endurútgáfu. En nenni því allavega ekki í sumarfríinu.

Ég held það sé mikilvægt og verðugt verkefni að leggjast í almennilegar þýðingar á öllum þessum bókum, og útgáfu. Þær verða aldrei "jólabókin í ár" eða á neinum sölulistum.
En þær munu lifa margar kreppur.