Neyzlan

Einu sinni fannst mér eitt það allraskemmtilegasta í heiminum að vera full. Sitja einhverstaðar og láta nikótín og alkóhól koma mér í blóðsstað og upplifa hvíld frá daglegu amstri og áhyggjum hversdagsins. Auðvitað var þetta aldrei nema skammgóður vermir. En vermir þó.

Undanfarin ár hefur ánægja mín af fylleríum farið minnkandi. Enn getur alveg verið gaman En þeir félagar "Böss og Hæ" eru hættir að mæta.

Það gerðist tildæmis um síðustu helgi, aldrei slíku vant, að ég "djammaði" bæði kvöldin. Á föstudegi fór ég á Food & Fun með Rannsóknarskipi og félögum. Skemmti mér konunglega. Fékk mér kokteila fyrir og eftir mat. Og var orðin sybbin klukkan 11 og fór heim að sofa. Seinna kvöldið fór ég í partí hvar mér dvaldist í 8 klukkutíma. (Þar af lennnngi í heitum potti!) Á þeim tíma drakk ég eina rauðvínsflösku. Bæði kvöld var mjög gaman þó geðveika ölvunarbössið væri fjarverandi sem endranær.

Það er ekki fyrr en í þessari viku sem ég er síðan að átta mig á í hverju þróunin liggur.Smám saman hef ég verið að ná stjórn á geðheilsu minni og lífi og nú er svo komið að ég óttast fátt við amstur hversdagsins, heldur á ég í stöðugu og ástríðufullu ástarsambandi við flest sem honum fylgir.

"Böss og Hæ" hættir að koma í heimsókn. Því þeir eru fluttir inn.

Lausnin var...

...Dharma og Greg. Þáttaröðin sem státar af besta vetrarólympíuleikaþætti allra sit-com-a.

Í dag var öðrum vorboða aflokið. Skólabæklingarnir eru farnir í póst! (Þeir sem ekki vita um hvað málið snýst hafa sennilega ekki áhuga á að vita það heldur.)

Þá eru bara eftir nokkrar frumsýningar, aðalfundir Hugleixins og Bandalaxins, og þar með er sumarið komið!

Síðan í árstíðadeyfð útlandanna þykja mér reyndar allar íslenskar árstíðir æði. Og öll veður. Sérstaklega síðan ég eignaðist fjölskylduna mína. Rannsóknarskip gerir allar árstíðir dásamlegar með nærvist sinni einni saman.

(Viðkvæmum velkomið að gubba. Eða gráta.)

Vorverkin

Við Freigátan þrifum svalirnar í dag. Ég spúlaði, hún sullaði. Það er komið vor í vesturbænum. Hún fékk að sigla um svalirnar og verða blaut og drullug upp fyrir haus. Það þótti ekkert smá stuð.

Og nú er hún farin að sofa, feðgar út í bæ að horfa á fótbolta, og ég þarf að prófarka eina mynd. Sem er eins gott þar sem þriðjudagar algjörlega sökka í sjónvarpinu.

Og að lokum getraun:
Mig langar í búðir í ýmsum dulargervum og vildi að það væri offissjéraklúbbur á Íslandi svo hægt væri að hafa þar hárkollukvöld. Og ég ætla í spennandi drykkjuleik næst þegar eru vetrarólympíuleikar.

Fyrstu seríu af hvaða sjónvarpsþáttum var ég að kaupa og er að horfa á?
(Hugsanlega veit þetta enginn nema Bára.)

Ræktin

Ég hef lengi vitað að vöðvarnir mínir þyrftu að vera sterkari. Sérstaklega ef ég vil svífa tignarlega í gegnum næstu meðgöngu í stað þess að vagga eins og gigtveik önd þangað til ég leggst í kör á fimmta mánuði. Þetta hef ég sumsé vitað gífurlega vel síðan sjúkraþjálfarinn minn sagði mér það í október. Það tók samt næstum fram í mars að telja í sjálfa mig kjark. Líkamsræktarstöðvar hræða mig.

Ég sá fyrir mér gullinbrúnar Venusir svífandi um á hlaupabrettunum (sem mér hafa alltaf þótt jafnvel meira ógnvekjandi en allar aðrar vítisvélar líkamsræktarstöðva samanlagt) og efedrínlegna stælgæja með strípur lyftandi lóðum á stærð við hausana á sér. Báðar tegundirnar þóttu mér jafnskerí sem hugsanlegir einkaþjálfarar. Það endaði þó með því að ég var búin að finna líkamsræktarstöð í grenndinni og komast að því hvenær Maðurinn sem Kann væri við. Þá var bara að fara.

Nokkrar vikur liðu.
Ókei, það voru mánuðir.

En lox kom að því, á sólríkum mánudegi, að ég herti hugann alla leið upp. Og mikil var undrun mín þegar ég gekk inn í salinn skelfilega, og sjá, hann var fullur af fólki... flestir voru af hinum íslenska ljósgræna vetrarlitarhætti, meirihlutinn á aldri við foreldra mína, fyrir utan eina konu sem var á mínum aldri (og litarhætti) og tvo unglingsdrengi sem líklega langaði að læra að berja frá sér hrekkjusvín.

Og Maðurinn sem Kunni leit ekki út fyrir að hafa nokkurn tíma borðað neins konar E og var einstaklega vel að sér í grindargliðnun. Og hin konan á mínum aldri var einmitt líka að koma sér í form eftir svoleiðis. Aðrir sem voru að læra voru að díla við öldrun og að vera 20 kíló, þannig að við grindgliðnur vorum síst ókúlli en aðrir.

Maðurinn náði góðum árangri í því að fá vítisvélarnar til að vinna fyrir mig í staðinn fyrir að drepa mig. (Eins og ég hef alltaf verið leynilega handviss um að þær myndu gera.) Hann ráðlagði okkur grindgliðnuðum kunnáttusamlega um þjálfun ýmissa vöðvahópa, og hverja væri mikilvægara að þjálfa en aðra fyrir konur í "okkar ástandi".

Rúsínan í pylsuendanum kom þó þegar komið var nokkuð nálægt helvítir hlaupabrettunum. Ég var farin að svitna af fleiru en áreynslu. Ég hef aldrei getað hlaupið. Síðan ég fæddist hef ég alltaf verið komin með hlaupasting og andarteppu eftir u.þ.b. 20 skref. Þegar ég var lítil þóttu mér fullorðnir alltaf uppfullir af sögum um að krakkar kui eiga að geta hlaupið endalaust. (Sérstaklega þegar þarf að smala.) Ég hef aldrei hitt svoleiðis krakka.

Þannig að svona færibönd sem gefa manni valkostina að hlaupa eða deyja eru hroðalegustu pyntingartæki sem ég get ímyndað mér. Þegar ekkert annað var eftir í Ræktinni sem ég kunni ekki á herti ég hugann enn lengra upp og spurði Manninn hvort ekki gerði sama gagn að hlaupa bara úti, sagði hann fegurstu orð sem ég hef nokkurn tíma heyrt:

"Þið eigið alls ekki að hlaupa!"

Það var sem englahjörð hefði lúðrað af öllum kröftum, allt frá hundrað kílóa lóðunum inn í sturtur. Ég ekki bara ÞARF ekki að hlaupa, ég MÁ ekki hlaupa. Mér er fullkomlega óhætt að fara í gegnum lífið, sem eftir er, á virðulegum gönguhraða. En aldrei skal ég reyna að halda þeirri fásinnu að mínum börnum að þau eigi að geta hlaupið endalaust.