Guð gefi mér þolinmæði.
STRAX!
20.5.05
Skil ekki alveg...
...umræðu um að aflýsa júróvisionpartihaldi þó Íslendingar verði ekki með. Persónulega þótti mér við vera með skítómerkilegt lag, eins og venjulega, og hélt ekkert sérstaklega með því, frekar en venjulega. Hefðu menn hins vegar sent Moldóva og Norðmenn heim hefði ég farið að skipuleggja sniðgöngu.
En hvort Íslendingar eiga kost á 16. sætinu, eða þar um bil? Mér verður sama um það þangað til við sendum gott lag í þessa keppni. Þá meina ég bara lag sem mér finnst gott, burtséð frá öllu júrói, og kemur mér í gott skap árum saman. (Eins og til dæmis hvarerhvarerhvarerhvarer húfan mín er enn að gera.) Og þar sem það hefur ekki gerst undanfarin 19 ár á ég nú svo sem ekkert von á því að Íslendingar fari nokkurn tíma að brúka tónlistarsmekk þegar kemur að Júróvísjón og eru því best geymdir í neðri hluta undankeppninnar.
Og ég blæs á allar bjánalegar samsæriskenningar. Vissulega eru nágrannastigin til staðar, en það eru bara ekki þau sem eru að skipta sköpum í úrslitum. Oftast vinna t.a.m. lögin sem mér þykja flottust, eða eru ofarlega. (Eins og t.d. hún Ruslana sem vann í fyrra. Í mínu partýi þá var skylda að drekka fast í hvert sinn sem sá sem maður hélt með fékk 12 stig. Hald með Ruslönu skilaði mér pent beina leið á peruna og í dauðann fyrir miðnætti. Ég man ekki til að neinn í partíinu hafi haldið með Jónsa greyinu.) Ég fæ alltaf mikin Gíslamarteinslegan bjánahroll þegar menn ætla að fara að halda fram einhverri evrópupólitík. Og það er svo fyndið að þetta er sama fólkið og finnst algjörlega skýlaust sjálfsagt að skandinavar skiptist allir á eihverjum 3-5 stigum og móðgast heiftarlega ef eitthvert Norðurlanda svíkur lit. Þetta er kannski bara svo spurning um margur heldur mig sig?
Kræst, ég er alltof geðvond yfir þessu. Mér leiðist bara þegar mér finnst ég allt í einu tilheyra ferlega vítlausri þjóð.
Og ég er alveg bandósammála því sem ég var að lesa á moggvefnum að ABBA sé "besta" júróvísjónlag allra tíma. Mér finnst All kinds of everything skýlaust eiga að bera þann titil. Enda var ég búin að halda uppá það lag árum saman án þess að hafa hugmynd um að það væri upphaflega júróvisjón.
Og burtséð frá því, hvaða fíflska er það að ætla að búa til einhverja vísindalega staðla á tónlist í ákveðinni keppni? Er ekki eðlilegt að í söngvakeppni reyni menn að semja sem besta söngva? Er hægt að setja staðla og rúðustrik á að sumar tegundir söngva séu betri en aðrar? Er þetta kannski bara dæmi um það versta sem getur gerst ef menn fara að keppa í listum? Það virðast allir vera búnir að gleyma því að SÖngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva átti eflaust einhverntíma að hvetja menn til listsköpunar. Hins vegar eru menn farnir að meðhöndla hana eins og hverja aðra keppnis-efnafræði. Hver er besta formúlan? Og allar kenningar um það hrynja um leið og þær eru settar fram og vitiði akkurru? Tónlist er listgrein, sama í hvaða undarlega augnmiði hún er samin og framin og mun aldrei lúta neins konar formúlum. Sama hvað menn reyna.
Ég hlusta á Evróvísjón á hverju ári. Og þó menn geri jú mikið af því að reyna að fylgja einhverjum skrítnum formúlum, þá eru alltaf þarna nokkur ágætis lög. (Misgóð á milli ára, vissulega.) Og mér finnst gaman að halda með lögum sem mér þykja skemmtileg, og gera illkvittnislegt grín að þeim sem mér þykja vond en ég neita að þurfa að rökstyðja hvers vegna mér þykir hvað. Fyrir mér er gott lag bara gott lag.
En hvort Íslendingar eiga kost á 16. sætinu, eða þar um bil? Mér verður sama um það þangað til við sendum gott lag í þessa keppni. Þá meina ég bara lag sem mér finnst gott, burtséð frá öllu júrói, og kemur mér í gott skap árum saman. (Eins og til dæmis hvarerhvarerhvarerhvarer húfan mín er enn að gera.) Og þar sem það hefur ekki gerst undanfarin 19 ár á ég nú svo sem ekkert von á því að Íslendingar fari nokkurn tíma að brúka tónlistarsmekk þegar kemur að Júróvísjón og eru því best geymdir í neðri hluta undankeppninnar.
Og ég blæs á allar bjánalegar samsæriskenningar. Vissulega eru nágrannastigin til staðar, en það eru bara ekki þau sem eru að skipta sköpum í úrslitum. Oftast vinna t.a.m. lögin sem mér þykja flottust, eða eru ofarlega. (Eins og t.d. hún Ruslana sem vann í fyrra. Í mínu partýi þá var skylda að drekka fast í hvert sinn sem sá sem maður hélt með fékk 12 stig. Hald með Ruslönu skilaði mér pent beina leið á peruna og í dauðann fyrir miðnætti. Ég man ekki til að neinn í partíinu hafi haldið með Jónsa greyinu.) Ég fæ alltaf mikin Gíslamarteinslegan bjánahroll þegar menn ætla að fara að halda fram einhverri evrópupólitík. Og það er svo fyndið að þetta er sama fólkið og finnst algjörlega skýlaust sjálfsagt að skandinavar skiptist allir á eihverjum 3-5 stigum og móðgast heiftarlega ef eitthvert Norðurlanda svíkur lit. Þetta er kannski bara svo spurning um margur heldur mig sig?
Kræst, ég er alltof geðvond yfir þessu. Mér leiðist bara þegar mér finnst ég allt í einu tilheyra ferlega vítlausri þjóð.
Og ég er alveg bandósammála því sem ég var að lesa á moggvefnum að ABBA sé "besta" júróvísjónlag allra tíma. Mér finnst All kinds of everything skýlaust eiga að bera þann titil. Enda var ég búin að halda uppá það lag árum saman án þess að hafa hugmynd um að það væri upphaflega júróvisjón.
Og burtséð frá því, hvaða fíflska er það að ætla að búa til einhverja vísindalega staðla á tónlist í ákveðinni keppni? Er ekki eðlilegt að í söngvakeppni reyni menn að semja sem besta söngva? Er hægt að setja staðla og rúðustrik á að sumar tegundir söngva séu betri en aðrar? Er þetta kannski bara dæmi um það versta sem getur gerst ef menn fara að keppa í listum? Það virðast allir vera búnir að gleyma því að SÖngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva átti eflaust einhverntíma að hvetja menn til listsköpunar. Hins vegar eru menn farnir að meðhöndla hana eins og hverja aðra keppnis-efnafræði. Hver er besta formúlan? Og allar kenningar um það hrynja um leið og þær eru settar fram og vitiði akkurru? Tónlist er listgrein, sama í hvaða undarlega augnmiði hún er samin og framin og mun aldrei lúta neins konar formúlum. Sama hvað menn reyna.
Ég hlusta á Evróvísjón á hverju ári. Og þó menn geri jú mikið af því að reyna að fylgja einhverjum skrítnum formúlum, þá eru alltaf þarna nokkur ágætis lög. (Misgóð á milli ára, vissulega.) Og mér finnst gaman að halda með lögum sem mér þykja skemmtileg, og gera illkvittnislegt grín að þeim sem mér þykja vond en ég neita að þurfa að rökstyðja hvers vegna mér þykir hvað. Fyrir mér er gott lag bara gott lag.
All out of luck...
Og vér gengum til keppni. Sigurviss sem aldrei fyrr með froðupopp í pokahorninu sem, eins og endra nær, hefði aldrei þótt boðleg landi og þjóð undir öðrum kringumstæðum. Sigurvissan og hrokinn engu minni en fyrir nítján árum þegar Gleðibankinn kom, sá og... tja, lenti í sextánda sæti.
Og nú veit maður náttlega hvað menn segja. Allir reyna útskýra ruglið með því að reyna að halda því fram að pólitíkin og sorrístigin sem fyrrum stríðandi nágrannaþjóðir gauki hver að annarri skipti einhverjum sköpum. Og svo reyna menn að forðast merginn málsins eins og þeir frekast geta. Nefnilega þá staðreynd að hefði maður ekki heyrt það nokkrum sinnum áður hefði enginn hér heldur þekkt okkar lag frá öllum hinum.
Mér finnst Moldavíska lagið skemmtilegt. Það er bara svona... lag. Enda hafa þeir náttlega aldrei tekið þátt í júróvision áður og vita ekki að það er skylda að hafa lagið í botninn froðu með örlitlum vísunum í lagið sem vann í fyrra. (Enda eru trumbur og kjólar gasalega áberandi í ár. Þarna klikkuðum við líka. Ekkert nema trommuheilar og Selma eins og danskur julenisse til fara innan um öll kjólin.)
Svo er ég að huxa um að koma mér upp kerfi fyrir laugardaginn. Til dæmis finnst mér lög eiga að fá stig fyrir hluti eins og hvíta búninga, ef það sést í brjóstaskoru eða bringu, og nokkuð mörg fyrir júvóvisionhækkun um hálftón í síðasta viðlagi. Sem og ef einhver jóðlar eða fer í flikkflakk á sviðinu, eða heddbangar.
Og nú veit maður náttlega hvað menn segja. Allir reyna útskýra ruglið með því að reyna að halda því fram að pólitíkin og sorrístigin sem fyrrum stríðandi nágrannaþjóðir gauki hver að annarri skipti einhverjum sköpum. Og svo reyna menn að forðast merginn málsins eins og þeir frekast geta. Nefnilega þá staðreynd að hefði maður ekki heyrt það nokkrum sinnum áður hefði enginn hér heldur þekkt okkar lag frá öllum hinum.
Mér finnst Moldavíska lagið skemmtilegt. Það er bara svona... lag. Enda hafa þeir náttlega aldrei tekið þátt í júróvision áður og vita ekki að það er skylda að hafa lagið í botninn froðu með örlitlum vísunum í lagið sem vann í fyrra. (Enda eru trumbur og kjólar gasalega áberandi í ár. Þarna klikkuðum við líka. Ekkert nema trommuheilar og Selma eins og danskur julenisse til fara innan um öll kjólin.)
Svo er ég að huxa um að koma mér upp kerfi fyrir laugardaginn. Til dæmis finnst mér lög eiga að fá stig fyrir hluti eins og hvíta búninga, ef það sést í brjóstaskoru eða bringu, og nokkuð mörg fyrir júvóvisionhækkun um hálftón í síðasta viðlagi. Sem og ef einhver jóðlar eða fer í flikkflakk á sviðinu, eða heddbangar.
19.5.05
Linkur
Björn Margeir er oft spakur. Og hann er farinn að blogga nokkuð reglulega. Þá nenni ég að setja hlekk á hann. Jámm.
Úr fundargerð
Stundum þarf ég að ritskoða út úr fundargerðum Bandalagsins eitt og annað sem mér þykir afskaplega leitt að sjá eftir. Til dæmis þurfti ég núna að skera þessa setningu:
Daxkrárbreytingartillaga í smíðum. Allir bíða og eru óþægir.
Ármann reynir að drepa Þorgeir með lykli.
Er að hugsa um að gera breytingar á vinnuferli aðalfunda þannig að ég fái mér aðstoðarmann sem skrifar allt þetta leiðinlega, en ég sjálf skrifa fíflafundargerð, bara með vitleysu. Efast ekki um að hún yrði miklu víðlesnari og gæti huxanlega gabbað menn til að mæta á aðalfundi.
Daxkrárbreytingartillaga í smíðum. Allir bíða og eru óþægir.
Ármann reynir að drepa Þorgeir með lykli.
Er að hugsa um að gera breytingar á vinnuferli aðalfunda þannig að ég fái mér aðstoðarmann sem skrifar allt þetta leiðinlega, en ég sjálf skrifa fíflafundargerð, bara með vitleysu. Efast ekki um að hún yrði miklu víðlesnari og gæti huxanlega gabbað menn til að mæta á aðalfundi.
Hvusslax artífart?
Kom nú ekkert sérstaklega obbosslega mikið á óvart...
 | You scored as Idealist. Idealism centers around the belief that we are moving towards something greater. An odd mix of evolutionist and spiritualist, you see the divine within ourselves, waiting to emerge over time. Many religious traditions express how the divine spirit lost its identity, thus creating our world of turmoil, but in time it will find itself and all things will again become one.
What is Your World View? (corrected...hopefully) created with QuizFarm.com |
18.5.05
Kveðjustund
Ég á við tilfinningalegt vandamál að stríða. Þannig er mál með vexti að ég mynda tilfinningatengsl við dauða hluti eins og um fólk eða aðrar lífverur væri að ræða. Það var til dæmis endalaust vandamál með mig þegar ég var lítil, ég fékkst alls ekki til að setja dótið sem ég var hætt að leika mér með niður í geymslu. Ég hafði áhyggjur af að því leiddist. Svo fór ég stundum í björgunarleiðangra og náði í það aftur, þó búið væri að gabba mig til að setja það þangað, með einhverjum lygasögum um partý í geymslunni þegar fólk sæi ekki til. Ég var þvert á móti alveg viss um að um leið og maður lokaði geymsludyrunum færi allt dótið að háskæla.
Það er því með nokkuð þungum huga sem ég kveð í dag fagurt ökutæki. Eftir 25 ára digga þjónustu hefur fíesta afa míns lox verið seld. Drossían sú hefur þjónað fjölskyldunni lengi og vel og ég er ógurlega hrædd um að hún fari að gráta þegar pabbi minn skilur hana eftir í Hafnarfirðinum í dag. Mín eina huggun er sú að hún komi til með að skemmta sér betur með druslunum hans Einars Knútz heldur en niðri í bæ hjá mér þar sem kaggarnir hafa eflaust strítt henni á því hvað hún var orðin gömul og græn. Í portinu hans Einars huxa ég hins vegar að hún sé aðaltöffarinn.
Þegar ég huxa um það er það kannski bara eitthvað sem gengur á mínu heimili að umgangast bíla eins og fólk, þó svo að við séum alls ekki vélafólk og að bíll hafi aldrei komið inn í bílskúrinn heima. Bílar á mínu uppvaxtarheimili eru gjarnan keyptir alveg bandsplunkunýir og keyrðir af mikilli alúð næstum alveg þangað til þeir gefast upp. (Sbr. appelsínugul Ladasteisjon sem var fjölskyldubíll 1980-1992 og gulur Volvo í álíka langan tíma á undan.) Fyrir þessa langnýtni á bíla höfum við til dæmis oft orðið bíladellufólkinu í vesturfjölskyldunni minni til mikillar skemmtunar. Svo var náttúrulega lýst yfir þjóðarsorg á heimilinu þegar Strumpi dó (eldgömul blá og strumpmáluð lada sem lenti í slysi) og er hans enn minnst með miklum trega. (En sjaldan minnst á þá mildi að litli bróðir minn afmælisbarnið skyldi hafa sloppið óskemmdur... svona er nú forgangsröðin.)
En drossían er allavega horfin til ættingja sinna druslanna. Farivel.
*snökt*
Það er því með nokkuð þungum huga sem ég kveð í dag fagurt ökutæki. Eftir 25 ára digga þjónustu hefur fíesta afa míns lox verið seld. Drossían sú hefur þjónað fjölskyldunni lengi og vel og ég er ógurlega hrædd um að hún fari að gráta þegar pabbi minn skilur hana eftir í Hafnarfirðinum í dag. Mín eina huggun er sú að hún komi til með að skemmta sér betur með druslunum hans Einars Knútz heldur en niðri í bæ hjá mér þar sem kaggarnir hafa eflaust strítt henni á því hvað hún var orðin gömul og græn. Í portinu hans Einars huxa ég hins vegar að hún sé aðaltöffarinn.
Þegar ég huxa um það er það kannski bara eitthvað sem gengur á mínu heimili að umgangast bíla eins og fólk, þó svo að við séum alls ekki vélafólk og að bíll hafi aldrei komið inn í bílskúrinn heima. Bílar á mínu uppvaxtarheimili eru gjarnan keyptir alveg bandsplunkunýir og keyrðir af mikilli alúð næstum alveg þangað til þeir gefast upp. (Sbr. appelsínugul Ladasteisjon sem var fjölskyldubíll 1980-1992 og gulur Volvo í álíka langan tíma á undan.) Fyrir þessa langnýtni á bíla höfum við til dæmis oft orðið bíladellufólkinu í vesturfjölskyldunni minni til mikillar skemmtunar. Svo var náttúrulega lýst yfir þjóðarsorg á heimilinu þegar Strumpi dó (eldgömul blá og strumpmáluð lada sem lenti í slysi) og er hans enn minnst með miklum trega. (En sjaldan minnst á þá mildi að litli bróðir minn afmælisbarnið skyldi hafa sloppið óskemmdur... svona er nú forgangsröðin.)
En drossían er allavega horfin til ættingja sinna druslanna. Farivel.
*snökt*
Ammli
Og Sigurvin litlibróðir á afmæli. Nú eru 24 ár síðan hann ákvað að heiðra veröldina með tilvist sinni. Báru var alveg sama. Mér fannst það skemmtilegt. Hugrún var á gelgjunni og þóttu barneignir foreldra lítt viðeigandi.
Já, það voru dagarnir.
Til hamingju, litli.
Og í dag á líka Aðalbjörn afmæli. Hann er líka nýfluttur til Reykjavíkur. Og farinn að vinna á Blaði.
Til hamingju, Bitli.
Merkilegt hvað menn hrúgast alltaf á sömu afmælisdagana.
Viðbót: Og ég sá á Ylfubloggi að Dr. Tóta á LÍKA afmæli. Eins og ég segi, allir hrúgast.
Til hamingju, Tóta, elsku Tóta...
Já, það voru dagarnir.
Til hamingju, litli.
Og í dag á líka Aðalbjörn afmæli. Hann er líka nýfluttur til Reykjavíkur. Og farinn að vinna á Blaði.
Til hamingju, Bitli.
Merkilegt hvað menn hrúgast alltaf á sömu afmælisdagana.
Viðbót: Og ég sá á Ylfubloggi að Dr. Tóta á LÍKA afmæli. Eins og ég segi, allir hrúgast.
Til hamingju, Tóta, elsku Tóta...
Burt-För
Þá er hún Bára litla búin að halda burtfarartónleikana sína og er vonandi mjög þunn í dag, eins og nýburtfarnir eru gjarnan. Það eru nú samt víst enn nokkrir mánuðir þangað til hún fer burt í alvöru en þá ætlar hún til Norex að læra smíðar. (Tón).
Tónleikarnir voru allir hinir ágætustu. Bára spilaði á lítinn lúður, svo stærri lúður, og svo alveg risastóran huge lúður sem var næstum stærri en hún sjálf. Lagið Moldvarpan sem vildi vita hver skeit á hausinn á henni er hið besta og allir í hljómsveitinni spiluðu og sungu eins og þeir fengju borgað fyrir það. (Enda fengu þeir náttlega bjór á eftir.) Svo þurfti náttlega að vera eitt... svona... nýmóðins. Það fór þannig fram að Bára stóð ein á sviðinu og framleiddi alls konar garg og sarg með lúðrinum sínum. Það fannst mér hefði átt að heita Áheyrandinn sem vildi fá að vita hver skeit í gullklósettið. Já, það er rétt, ég vil hafa mína tónlist í rondóformi. Ekkert rugl.
Því miður voru allt of fáir á þessum tónleikum, en ég held það hafi bara verið alveg passlega margir í partýinu. Og það er nú fyrir öllu.
Tónleikarnir voru allir hinir ágætustu. Bára spilaði á lítinn lúður, svo stærri lúður, og svo alveg risastóran huge lúður sem var næstum stærri en hún sjálf. Lagið Moldvarpan sem vildi vita hver skeit á hausinn á henni er hið besta og allir í hljómsveitinni spiluðu og sungu eins og þeir fengju borgað fyrir það. (Enda fengu þeir náttlega bjór á eftir.) Svo þurfti náttlega að vera eitt... svona... nýmóðins. Það fór þannig fram að Bára stóð ein á sviðinu og framleiddi alls konar garg og sarg með lúðrinum sínum. Það fannst mér hefði átt að heita Áheyrandinn sem vildi fá að vita hver skeit í gullklósettið. Já, það er rétt, ég vil hafa mína tónlist í rondóformi. Ekkert rugl.
Því miður voru allt of fáir á þessum tónleikum, en ég held það hafi bara verið alveg passlega margir í partýinu. Og það er nú fyrir öllu.
17.5.05
Plögg ofl.
Best að byrja á að plögga.
Í kvöld heldur hún Litlasystir, Bára, burtfarartónleika í Salnum í Kópavogi. Þar verður nú ýmislegt flutt, meðal annars hið frumsamda tónverk: "Moldvarpan sem vildi vita hver skeit á hausinn á henni". (Já, hún systir mín sækir sér gjarnan innblástur í heimsbókmenntirnar.)
Tónleikarnir hefjast klukkan 20.00 og ég veit ekki hvort eða hvað kostar inn, en það eru allir geðveikt velkomnir af því að það væri svo svakalega kúl ef það kæmu margir.
Ég segi annars draumfarir mínar alls ekki sléttar. Nú hefur sett að mér þvílíka kvíðaröskun alla helgina að ég man nú bara ekki annað eins. Þetta ku hafa með að gera fyrirdyrumstandandi leikstjórnarverkefni sem ég er greinilega bara með hálfgerða svefntregðu yfir. Ekki þarfyrir að ég er með einþáttung sem er svo ljómandi að hann leikstýrir sér sjálfur og algjöra snilldar náttúrutalenta fyrir leikara sem ég veit að eiga eftir að vera þæg og góð og leika ljómandi. Veit ekki hvernig ég væri eiginlega ef ég væri að fara að gera eitthvað erfiðara. Sennilega komin á lyf.
Þetta truflaði nú samt ekki samvistir mínar við Rannsóknarskip þessa helgi sem voru miklar og farsælar. Við létum opnun listahátíðar mest framhjá okkur fara og gerðum almennt ekki nokkurn skapaðan hlut. Enda var það ekki ætlunin. Og nú þarf hann víst að yfirgefa mig, en aldrei slíku vant er ekki ásæða til mikillar örvinlunar þar sem hann snýr væntanlega aftur að einum 10 dögum liðnum, eða einmitt þegar leikstjórnarmartröð verður aflokið.
Ojamm. Og habblaha.
Í kvöld heldur hún Litlasystir, Bára, burtfarartónleika í Salnum í Kópavogi. Þar verður nú ýmislegt flutt, meðal annars hið frumsamda tónverk: "Moldvarpan sem vildi vita hver skeit á hausinn á henni". (Já, hún systir mín sækir sér gjarnan innblástur í heimsbókmenntirnar.)
Tónleikarnir hefjast klukkan 20.00 og ég veit ekki hvort eða hvað kostar inn, en það eru allir geðveikt velkomnir af því að það væri svo svakalega kúl ef það kæmu margir.
Ég segi annars draumfarir mínar alls ekki sléttar. Nú hefur sett að mér þvílíka kvíðaröskun alla helgina að ég man nú bara ekki annað eins. Þetta ku hafa með að gera fyrirdyrumstandandi leikstjórnarverkefni sem ég er greinilega bara með hálfgerða svefntregðu yfir. Ekki þarfyrir að ég er með einþáttung sem er svo ljómandi að hann leikstýrir sér sjálfur og algjöra snilldar náttúrutalenta fyrir leikara sem ég veit að eiga eftir að vera þæg og góð og leika ljómandi. Veit ekki hvernig ég væri eiginlega ef ég væri að fara að gera eitthvað erfiðara. Sennilega komin á lyf.
Þetta truflaði nú samt ekki samvistir mínar við Rannsóknarskip þessa helgi sem voru miklar og farsælar. Við létum opnun listahátíðar mest framhjá okkur fara og gerðum almennt ekki nokkurn skapaðan hlut. Enda var það ekki ætlunin. Og nú þarf hann víst að yfirgefa mig, en aldrei slíku vant er ekki ásæða til mikillar örvinlunar þar sem hann snýr væntanlega aftur að einum 10 dögum liðnum, eða einmitt þegar leikstjórnarmartröð verður aflokið.
Ojamm. Og habblaha.
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)