Jesss!

Jarðaði eignaskiptasamningskjaftæðið í dag. Með því að vinna vinnu keeellingart***unnar sem ég var búin að borga mörghundruðþúsund í söluþóknun fyrir að sjá um þessi mál. Eignaskiptasamningur er semsagt bara víst til, fullgildur og þinglýstur hjá sýslumanni, og var síðast brúkaður við eigendaskipti sömu eignar í október síðastliðnum. (Merkilegt nokk.) Er búin að fá af honum nýtt og betra afrit, auk þess sem ég er búin að prenta út lög um eignaskiptayfirlýsingar og hælæta þær greinar sem við eiga, og þessu ætla ég að fleygja í höfuð kvendisins illræmda við afhendingu afsals í september ásamt með reiðilestri um pakk sem veldur vanfærum konum óþarfa áhyggjum með því að nenna ekki að vinna vinnuna sína.

Nú er ég hins vegar orðin svo vel að mér að næsta skref er líklega að drífa sig í að fá löggildingu sem fasteignasali. Gæti kannski komið sér vel, þó ekki væri nema til að sjá sjálfur um sín fasteignakaup í framtíðinni.

Svo verð ég að skella fram einum fordómi. Hér eftir ætla ég bara að treysta kallkyns fasteignasölum fyrir mínum málum. Þeir eru kannski líklegri til að svindla á manni, en mér finnst þeir alltaf hljóma eins og þeir viti betur hvað þeir eru að gera heldur en kjeeeellingar. Og hafiði það bara.

Miðbær smiðbær?

Nú er ég orðin svo lánsöm að búa við Tryggvagötu og vinna efst á Laugavegi. Þarf þar með að ganga miðbæinn endilangan á leið í og úr vinnunni. Á leiðinni í vinnuna er ævinlega mjög gaman. Túristar ráða ríkjum og helv... pakkið frá Amnesty er ekki komið á kreik.

(Sem er farið að iðka þá viðbjóðslegur sölutækni að bögga mann úti á götu, stundum einum 4-5 sinnum á leið niður Laugaveginn, sem er orðið þess valdandi að ég ætla ALDREI að styrkja þau samtök aftu, en það er nú önnur saga.)

Allavega, á ráfi mínu í morgun myndaðist mér skoðun um miðbæjarskipulag. Ég er á móti því. Þ.e.a.s, ég er á móti því að ríkja eigi í miðbænum (eða miðbæjum almennt) neins konar skipulag. Öll umræða um götumyndir og heildarsvip eru mesti hálfvitaskapur. Þetta hefur víða verið rætt um og reynt. En staðreyndin er sú að það þrífst ekkert mannlíf í symmetrísku og geldu umhverfi þannig að það er mesta fásinna að eyða peningum borgarinnar í það.

Mér finnst miðbærinn eiga að vera eins og hann er. Ósamstæður eins og hann hefur vaxið þarna sjálfur, með gömlum húsum og nýjum, ljótum og flottum og öllu þar á milli í haug. Og ég held hann verði líka alltaf þannig, sama hvað menn reyna. Ég held að þó menn rífi öll þessi hús sem þeir eru búnir að tala um breyti það engu. Götumyndin verður ekkert symmetrískari eftir heldur en áður þar sem það sem eftir stendur er ekkert minna í stíl hvert við annað. Né heldur það sem kemur í staðinn. Miðbæir mótast af mannlífinu og það er í eðli sínu úr öllum áttum.

Þannig að ég held að borgaryfirvöld ættu að eyða orkunni í eitthvað gáfulegra heldur en að vera að missa svefn yfir málum sem hvorki þarf né hægt er að breyta.

(Næst þegar ég væ skoðanaveiki tjái ég mig um tónlistarskólavitleysuna.)

...og Stór Dagur

Eftir vinnu er ferðinni heitið upp á þjóðskrá. Þar skal framinn gjörningur á eyðublöðum sem staðfestir sambúð okkar Rannsóknarskips. Þetta er Stórviðburður hjá mér. Á pappírunum hef ég nefnilega aldrei verið við karlmann kennd. (Eða kennt karlmanns.) (Nema kannski í meðgöngupappírunum...)

Mammli

Í dag eru liðin nákvæmilega 60 ár af tilvist móður minnar. Í tilefni daxins er hún í felum einhvers staðar á Vestfjörðum, síðast þegar af fréttist meira að segja utan símasambands á Hornströndum. Þar valhoppar hún um fjöll og móa með föður mínum, lítt minna öldruðum, og unir sér eflaust mun betur en hún hefði gert í einhverju eldhúsi við tertuframreiðslu og uppáhellingar.

Þegar ég verð stór ætla ég að verða alveg eins og hún, nema hvað ég ætla að skúra minna, ver og sjaldnar, og ekki nenna að eiga nein blóm nema úr plasti.

Til hamingju með afmælið mamma mín. Veit reyndar að ég tala örugglega við þig offft áður en þú hittir internetið næst.

Mikil tíðindi:

Rannsóknarskip og Smábátur fluttu inn í gærkveldi, eftir dúk og disk með eitthvað af sínum hafurtöskum. Er allt í einu komin með stórfjölskyldu sem telur þrjá og hálfan. Og miklu meira en íbúðarfylli af dótum.

Hins vegar lítur út fyrir að ég verði bara að halda áfram að einelta mig sjálf í vinnunni, út í hið óendanlega.

Og linkur sem Linda er með á blogginu sínu í dag veldur því að ég er orðin enn hræddari við sjúkdóminn greindargliðnun. Hann ku leggjast mjög harkarlega á margt kvenfólk á barneignaaldri eins og ýmsir spjallvefir fyrir þá manngerð gefa til kynna. Er mjög fegin að mér bara allavega gæfa til að sitja í gærkvöldi og horfa á heimildarmynd um hernám Íslands í stað þess að horfa á Brúðkaupsþáttinn Já og taka þátt í að tjá mig á alnetinu um álit mitt á grátgirni karlmanna, eins og fáránlega stór hluti hins barnshafandi þjóðarbrots virðist hafa gert.

Stundum skil ég ekki kjellingar. Og finn mig á þeim tímum oft hættulega sammála systur minni hinni kjaftforri. Og langar jafnvel að láta út úr mér næstum jafn ljót fúkyrði og hún.

Og, ef eitthvað skyldi vera að marka það sem mann dreymir fyrstu nótt sambúðar? Það eina sem ég man af draumförum næturinnar var að Jón "Eymundson" mágur var kominn út úr skápnum og farinn að búa með einhverjum leikstjóra. Ekki kann ég að ráða í hvað það segir um framtíð mína.

Ónei...

Það er víst tíska að leggja fólk á leið í fæðingarorlof í einelti á vinnustöðum. Ætli Vibba og stjórn Bandalaxins fari nú að sitja fyrir mér og hrekkja mig? Kannski eins heppilegt að Rannsóknarskipið á ekki einu sinni vinnu sem hægt er að einelta hann í. Formaðurinn fer kannski að dúkka upp í tíma og ótíma og setja teiknibólur í stólinn minn? Svo gæti Hörður komið og búbítrappað tölvuna mína. Og varastjórnin skipst á um að koma og panta handrit úr neðstu hillunum sem ég á erfitt með að beygja mig eftir. Og Vibba sett brennivín í kaffikönnuna.

Þetta gæti nú bara orðið soldið spennandi...

Hoppirólur rúla!

Maður er náttlega soldið sikk. Eins og þegar maður er að renna yfir fyrirspurnasíður og lesa sér til um geðtruflanir á meðgöngu, þá er auðvitað miklu meira spennandi að lesa fyrirspurn sem heitir til dæmis: Hver er pabbinn? eða Þarf að geta djammað!

Þá setur maður sig á örlítið háan hest, inni í sér, og þykist búinn að steingleyma að það hafi nokkurn tíma hent mann að sofa hjá tveimur í sama mánuðinum eða að maður hafi haft þörf fyrir að djamma. Svona er nú margt tvískinnið.

Ein ályktun kemur þó út úr athugunum morgunsins. Ég er alveg ákveðin, nema faðernið sé því gífurlega mótfallið, að hengja börnin mín í hoppirólur. Jafnvel í tíma og ótíma. Ég er nefnilega alveg viss um að það er hin besta skemmtan og er viss um að mín barnæska hefði orðið jafnvel enn skemmtilegri fyrir vikið. Á mínum allra fyrstu árum var nefnilega ekki búið að finna upp hoppiróluna. Hvað þá þá bábylju að hún gerði börn að hreyfihömluðum krypplingum, eins og öryggismeðvituðustu kenningar vilja meina.

Við urðum því að skemmta okkur, algjörlega teygjulaust, við að hoppa niður úr stigum, af stólum, borðum og niður af svölum. Sem er örugglega líka orðið alveg snarbannað í dag. En ég held helst að ekki sé hægt að koma í veg fyrir að börn hoppi. Og því alveg eins gott (og örugglega geðveikt gaman) að þau geri það í teygjustökksbúnaði til að byrja með.

Annars held ég að í mínum genum sé að vakna fjölskyldurebellinn. Það er ekki bara rebelismi sem erfist, heldur líka sértækur rebelismi í öryggismálum fjölskyldunnar. Í mínu uppeldi var nefnilega farið mjööög frjálslega með öryggisreglur. Börn hjálpuðu til við að steikja kleinur, frá því að þau gátu setið uppi á bekk. (Við hliðina á feitipottinum. Á því lærðu þau að vera ekki að brenna sig.) Útivistar- eða háttatímar voru yfirleitt ekki viðhafðir, enda var móðir mín morgunsvæf og þótti bara betra ef börnin vildu göltrast á löppum fram undir miðnætti. Og á bindindisdegi fjölskyldunnar fengu allir fermdir í glas. Og af því var jafnan tekin heimildamynd.

Ég held líka helst að öryggismálin séu komin út í öfgar. Segi ekki að það sé kannski ekki ágætis þróun að menn séu farnir að setja þvottaefnið einhvers staðar þar sem börn ná ekki að éta það, og að börn standa ekki lengur uppá endann á milli framsætanna í bílnum heilu og hálfu sumarfríin... (án hvers ég þekkti reyndar landið mitt talsvert ver en ella) en fyrr má nú samt rota en fótbrjóta.

Vona að okkur Rannsóknarskipi beri gæfa til að ala upp börn með kæti í stað kvíðaraskana.

Hurrrr...

Í dag er eins gott að enginn þarf að búa með mér.
Í dag er líka síðasti dagurinn sem hægt er að segja svona.

Hér eftir fá Rannsóknarskip og Smábátur líklega bara að kenna á því, dagana sem hormónabúskapurinn fer til helvítis.

Verð að reyna að finna leið fram hjá því.

Annars: Öjmingja greyin.