Jó!
Síðasti ráðstefnudagurinn rann upp. Ég fór á eintómar skrítnar málstofur. Fyrst um gríðarlega furðulegar ofur-nútímaóperur, svo á leiklistarsögumálstofu (þar sem hinn íslenski fyrirlesturinn var, Magnús Þór Þorbergsson að tala um fyrstu Shakespeare-uppfærslurnar á Íslandi) og síðan málstofu um vélmennaleikhús sem ég fór síðan að sjá. Android/robot. Þar sem vélmenni lék annað hlutverkið. Sem sagt, geminoid sem var eiginlega alveg eins og maður. Eða, þ.e.a.s., kona. Svoooo margir Buffy-þættir, og kvikmyndir svifu fyrir hugskotsjónum. Ekki síst Bladerunner, sem er að hluta til tekin í Osaka. (Þannig að maður hefði nú haldið að menn ættu að vita betur þar en að vera að þróa vélfólk?) Allavega, bráðum þarf semsagt ekki lengur leikara eða leikstjóra, bara góðan forritara. ;D Þetta var talsvert krípí.
Um kvöldið var síðan kveðjuveislan. Hún var haldin í svona "gestastofu" þar sem heimssýningin nítjánhundruðsjötíu og eitthvað var haldin. Ofboðslega flott og klassí, endalaust mikið af mat og drykk og flínkir sushigerðarmeistarar bjuggu til sushi á staðnum. Það var flott. Endaði á flugeldasýningu þar sem allir voru boðnir velkomnir til Santiago í Chile að ári. Jámjám.
En þetta partí var ekki nema svona 2 tímar og þegar við komum aftur í bæinn um tíuleytið var haldið í mikilvægt verkefni. Japan er upprunaland karókísins. Ferð á slíkan stað er klárlega ekki ómikilvægari en að sjá Noh-leikhús. Viðleitnin bar árangur, 8 manns skunduðu saman inn á karókístað. Þar fær hver hópur sér (og vel hljóðeingangrað) herbergi með allskonar græjum og lista yfir öll lög sem maður hefur heyrt um. Svo er svona dyrasími, og í hann talar maður til að panta bjór. (Sem var oft gert.) Við ætluðum að vera þarna í 2 tíma... þeir urðu fjórir, og gríðarleg tilþrif voru sýnd. Í einsöng sem samsöng. Þetta var bara með því minna leiðinlegu sem fyrir mig hefur komið. Er enda búin að vera með Big in Japan með Alphaville á heilanum síðan. Og samlandi minn kom út úr skápnum sem Elvis Presley og Kananum í hópnum þótti sýnt að ég ætti að leggja fyrir mig kántrísöng... sem ég veit nú ekki alveg um. Allavega, Complete Vocal tæknin var alveg að gera sig. (Ég vissi að hún myndi koma sér vel, einhverntíma.)
Eins og skiljanlegt er þá var heilsan kannski ekki alveg eins og best verður á kosið morguninn eftir. Og það var HEITT. Það var reyndar heitt allan tímann, en þennan morgun var HEEIITTTT. Að afloknum lokaumræðum og smá kynningu á næstu ráðstefnu tókum við nokkur þá einstaklega heimskulegu ákvörðun að fá okkur indverskan í hádeginu. Það var einstaklega heimskulegt og bætti ekki á líðanina neitt sérstaklega.
En það var enginn tími til að velta sér upp úr því vegna þess að næst á dagskrá var hálfs dags skoðunarferð um Kyoto. Hálfur dagur þar sýnir manni svo sem ekki mikið. En við náðum að fara á í tvö svona... musteri eða tilbeiðslustaði eða þannig og borða svo á fínum veitingastað. Maður þyrfti líklega viku í Kyoto. Ég er búin að pakka niður öllum upplýsingunum mínum, þannig að ég held ég verði bara að skrifa nánari úttekt, með myndum og svona, þegar ég kem heim.
Núna ætti ég eiginlega að leggja mig smá. Eftir 2 tíma þarf ég að tékka mig út af hótelinu. Síðan þarf ég að drepa einhverja 7 tíma áður en kemur tími til að fara á flugvöllinn. Ég hef hugsað mér að finna einhverja vandlega loftkælda verslunarmiðstöð og athuga hvort ég get ekki komið einhverjum fjármunum í lóg. Öllum finnst allt dýrt í Japan... nema Íslendingum og Norðmönnum. Í gær fann ég júkötur (svona japanskir sloppar) á rándýrum ferðamannaprís... sem er svona 7000 kall. Það fannst mér nú ekki mikið. Svo ég er að spá í að finna svoleiðis í venjulegri búð.
Jæja.
Sof.
10.8.11
Dagur 5. Japanski dagurinn
Í gær var japanskasti dagurinn minn til þessa. Hann byrjaði á því að ég þorði í fyrsta sinn að smakka japanskan morgunmat á hótelinu. Það er reiktur fiskur í honum og svo setur maður hrátt egg og sojasósu út á hrísgrjónin sín og svona. Það var fantagott. ("Western style" morgunverðurinn er ekki alveg að gera sig. Enda Japanir engin brauðþjóð. Hef heldur ekki séð neinn feitan... það er að segja af innfæddum.)
Síðan var meira ráðstefn. Aðalfyrirlestrar um morgununn voru báðir alveg fantaæðislegir. Fyrst talaði Petra Kuppers, hún er áhugaleikari og er í hjólastól. Þýsk, starfar við háskólann í Michigan. Hún rannsakar, og talaði um, áhugaleikhús og leikhús fatlaðra, sýndi okkur myndir af æðislegum sýningum, og ég talaði við hana og sagði henni frá Halanum, seinna. Svo talaði Paul Rae sem starfar við háskólann í Singapúr um eyjamenningu og heimsmenningu og var alveg ferlega áhugaverður líka.
Svo var new scholars panell, þar fór ég að sjá Gender negotiations, eða kynjafræðistöff, meðal annars fyrirlesturinn hjá Bestaflokksaðdáanda, (fyrir) sem ég rakst á hérna. Mjög merkilegt. Í hádeginu var síðan hádegisverðarboð fyrir new scholars. Það er fyrir alla sem ekki hafa lokið doktorsnámi og þar er líka stjórn samtakanna og svona. Góóóóður matur þar. Síðan fór ég í eitt seminar um pólitík. Þar töluðu eintómir gamlir refir og það var nú stuð. Þeir vita fullt.
Í seinna kaffinu hélt ég áfram með japanska þemað, fór á tedrykkjuserimóníu. Bætti um betur með því að hætta á að pissa í japanskt klósett í sömu pásu. Það var... áhugavert.
Síðasta málstofa dagsins var fjölþjóðlegur panell um femínisma. Fyrirlestrar frá Bandaríkjunum, Japan, Indlandi og Bretlandi. Og líflegar umræður á eftir. Af því að umræðan fór eitthvað þangað þá tjáði ég mig aðeins um karlahóp femínistafélagsins á Íslandi. (Eftir nokkur heiladauð innlegg um hvort femínismi/kvenréttindabarátta sé eitthvað fyrir karlmenn.) En þetta var mjög gaman.
Um kvöldið var Noh-leikhús. Sem mér fannst skemmtilegt, aftur, en átti mér fá skoðanasystkin, aftur. Óvenju fjölmenn bjórdrykkja eftir heimkomu á óvenjufjölmennum bar. En Japanir eru sniðugir, loka börunum sínum og henda manni út um ellefuleytið, þannig að við erum alltaf komin heim á skikkanlegum tíma.
Jæja.
Síðasti ráðstefnudagurinn!
Síðan var meira ráðstefn. Aðalfyrirlestrar um morgununn voru báðir alveg fantaæðislegir. Fyrst talaði Petra Kuppers, hún er áhugaleikari og er í hjólastól. Þýsk, starfar við háskólann í Michigan. Hún rannsakar, og talaði um, áhugaleikhús og leikhús fatlaðra, sýndi okkur myndir af æðislegum sýningum, og ég talaði við hana og sagði henni frá Halanum, seinna. Svo talaði Paul Rae sem starfar við háskólann í Singapúr um eyjamenningu og heimsmenningu og var alveg ferlega áhugaverður líka.
Svo var new scholars panell, þar fór ég að sjá Gender negotiations, eða kynjafræðistöff, meðal annars fyrirlesturinn hjá Bestaflokksaðdáanda, (fyrir) sem ég rakst á hérna. Mjög merkilegt. Í hádeginu var síðan hádegisverðarboð fyrir new scholars. Það er fyrir alla sem ekki hafa lokið doktorsnámi og þar er líka stjórn samtakanna og svona. Góóóóður matur þar. Síðan fór ég í eitt seminar um pólitík. Þar töluðu eintómir gamlir refir og það var nú stuð. Þeir vita fullt.
Í seinna kaffinu hélt ég áfram með japanska þemað, fór á tedrykkjuserimóníu. Bætti um betur með því að hætta á að pissa í japanskt klósett í sömu pásu. Það var... áhugavert.
Síðasta málstofa dagsins var fjölþjóðlegur panell um femínisma. Fyrirlestrar frá Bandaríkjunum, Japan, Indlandi og Bretlandi. Og líflegar umræður á eftir. Af því að umræðan fór eitthvað þangað þá tjáði ég mig aðeins um karlahóp femínistafélagsins á Íslandi. (Eftir nokkur heiladauð innlegg um hvort femínismi/kvenréttindabarátta sé eitthvað fyrir karlmenn.) En þetta var mjög gaman.
Um kvöldið var Noh-leikhús. Sem mér fannst skemmtilegt, aftur, en átti mér fá skoðanasystkin, aftur. Óvenju fjölmenn bjórdrykkja eftir heimkomu á óvenjufjölmennum bar. En Japanir eru sniðugir, loka börunum sínum og henda manni út um ellefuleytið, þannig að við erum alltaf komin heim á skikkanlegum tíma.
Jæja.
Síðasti ráðstefnudagurinn!
Dagur 4. Rokkstjarn!
Í gær byrjaði ráðstefnan. Á morgnana er alltaf einn svona "allsherjarfyrirlestur" sem allir mæta á, og þennan morgun voru líka allar velkomnuræðurnar. Fráfarandi formaður samtakanna, Brian Singleton, talaði sem og skipuleggjandi alls dæmisins hér í Japan Yasushi Nagata. Svo var Mori Mitsuya með fyrirlestur. Ég verð að viðurkenna að ég hlustaði ekki reglulega vel á hann, enda var fyrirlesturinn minn í málstofu sem byrjaði strax á eftir. Semsagt, klukkan 11 hófust málstofur (sem eru þrjár á dag, 1 og hálfur tími hver) og ég var með fyrirlestur í einni þarna strax ásamt tveimur Eistum. (Haha, var bara að fatta núna að það er fyndið.)
Allavega, það var alveg sæmileg mæting, (ekkert rokkstjörnu, en samt) og okkur Gnarrinum tókst alveg sæmilega upp. Allavega er alveg fullt af fólki búið að þurfa ferlega mikið að tala við mig um fyrirbærið og svona. Annars erum við, nokkur, búin að tala heilmikið um hvað jafngildir rokkstjörnu í akademísku samhengi, og erum komin með þvílíkan metnað, eitthvað. Eftir að þessu var svona yndislega afl0kið fórum við og fundum japanskan hádegisverð í einhverju mötuneyti og svo var njarðað frekar. Eftir hádegishlé var það sem kallað er "new scholars forum". Málstofur þar sem fólk í doktorsnámi er og fær aðeins að tala í tíu mínútur, í stað þeirra tuttugu sem við fáum við "stórukrakkaborðið". (Ég hefði getað verið í því, en nennti ekki til Japan fyrir 10 mínútur.) Ég fann náttúrulega eitthvað pólitískt, þar sem var m.a. mögnuð úttekt á byltingunni í Egyptalandi.
Í síðustu málstofu dagsins fór ég síðan á fyrstu málstofu sem tengist vinnuhópi sem félagar mínir voru að stofna um leikhús og trúarbrögð. Ferlega gaman, einn fyrirlestur um bandaríska gyðinga, annar frá Íran og sá þriðji frá Nígeríu. Hroðalega skemmtilegar umræður og þegar ég kom út var ég í smá stund að rifja upp hvar ég var.
Þá var trillað beint út í rútu, og brunað í opnunarboð ráðstefnunnar. Hún var í áhugaleikhúsi útúr bænum. í Nose Ningyo Joruri Theatre hvar etið var frá sér sem mest vit, síðan fengum við stutta brúðuleiksýningu. Í ætti við Bunraku. Nema amatör. Það sást alveg. Hins vegar fengum við að fikta í brúðunum í þessu leikhúsi. Það var sko gaman!
Svo var bjórsession. Þar fréttum við Kim frá Danmörku að við hefðum verið með BESTU abströktin þegar við sóttum um fjármögnun frá hátíðinni til ferðarinnar og það hefði aldrei verið nein spurning um að við fengjum að koma. Fyrir því var hæfævað dáldið. (Og rokkstjarnað.)
Besta uppgötvun dagsins var samt sú að á föstudaginn er ekki laugardagur. Sem þýðir að ég kemst í skoðunarferð til Kyoto, sem ég hefði ekki komist í ef allt hefði verið eins og ég hélt. Svo í miða í hana var fjárfest.
Það var heitt þegar við komum og síðan hefur bara hitnað og hitnað. Vill til að ráðstefnuskólinn er prýðilega loftkældur. (Jafnvel einum of, á stundum. Já, ég á von á kvefi á hverri stundu.) Og tímamismunurinn virkar þannig á mig að ég vakna á hverjum morgni um hálfsex. Svo það er best að halla sér.
Dagurinn í dag kemur á morgun.
Meikar sens?
Allavega, það var alveg sæmileg mæting, (ekkert rokkstjörnu, en samt) og okkur Gnarrinum tókst alveg sæmilega upp. Allavega er alveg fullt af fólki búið að þurfa ferlega mikið að tala við mig um fyrirbærið og svona. Annars erum við, nokkur, búin að tala heilmikið um hvað jafngildir rokkstjörnu í akademísku samhengi, og erum komin með þvílíkan metnað, eitthvað. Eftir að þessu var svona yndislega afl0kið fórum við og fundum japanskan hádegisverð í einhverju mötuneyti og svo var njarðað frekar. Eftir hádegishlé var það sem kallað er "new scholars forum". Málstofur þar sem fólk í doktorsnámi er og fær aðeins að tala í tíu mínútur, í stað þeirra tuttugu sem við fáum við "stórukrakkaborðið". (Ég hefði getað verið í því, en nennti ekki til Japan fyrir 10 mínútur.) Ég fann náttúrulega eitthvað pólitískt, þar sem var m.a. mögnuð úttekt á byltingunni í Egyptalandi.
Í síðustu málstofu dagsins fór ég síðan á fyrstu málstofu sem tengist vinnuhópi sem félagar mínir voru að stofna um leikhús og trúarbrögð. Ferlega gaman, einn fyrirlestur um bandaríska gyðinga, annar frá Íran og sá þriðji frá Nígeríu. Hroðalega skemmtilegar umræður og þegar ég kom út var ég í smá stund að rifja upp hvar ég var.
Þá var trillað beint út í rútu, og brunað í opnunarboð ráðstefnunnar. Hún var í áhugaleikhúsi útúr bænum. í Nose Ningyo Joruri Theatre hvar etið var frá sér sem mest vit, síðan fengum við stutta brúðuleiksýningu. Í ætti við Bunraku. Nema amatör. Það sást alveg. Hins vegar fengum við að fikta í brúðunum í þessu leikhúsi. Það var sko gaman!
Svo var bjórsession. Þar fréttum við Kim frá Danmörku að við hefðum verið með BESTU abströktin þegar við sóttum um fjármögnun frá hátíðinni til ferðarinnar og það hefði aldrei verið nein spurning um að við fengjum að koma. Fyrir því var hæfævað dáldið. (Og rokkstjarnað.)
Besta uppgötvun dagsins var samt sú að á föstudaginn er ekki laugardagur. Sem þýðir að ég kemst í skoðunarferð til Kyoto, sem ég hefði ekki komist í ef allt hefði verið eins og ég hélt. Svo í miða í hana var fjárfest.
Það var heitt þegar við komum og síðan hefur bara hitnað og hitnað. Vill til að ráðstefnuskólinn er prýðilega loftkældur. (Jafnvel einum of, á stundum. Já, ég á von á kvefi á hverri stundu.) Og tímamismunurinn virkar þannig á mig að ég vakna á hverjum morgni um hálfsex. Svo það er best að halla sér.
Dagurinn í dag kemur á morgun.
Meikar sens?
8.8.11
Dagar 2 og 3. Allskonar furðuleikhús
Dagur 2 byrjaði alveg nógu snemma. Eins og komið hefur fram. En samt nógu seint til þess að ég missti af helminnum af vinnuhópnum mínum. Aðallega vegna þess að það fækkaði í honum úr 17 fyrirlestrum í 6 vegna Fukushima-noju. (Sem er nú heldur en ekki asnalegt vegna þess að við erum svo langt í burtu að jarðskjálftinn fannst ekki einu sinni hér, hvað þá geislunin.) Hvað um það, ég náði 3 af 6 fyrirlestrum þar og síðan var haldið á Buraku-sýningu. Það er fyndið brúðuleikhús með sögumanni, sem syngur söguna eiginlega. og undirleik á shamishen. Sem er hljóðfæri sem hljómar falskt en er það ekki. Í stuttu máli frömdu ástföngnu hjónin morð og harakiri í lokin og allir ánægðir. Alveg ferlega gaman að sjá. Hér er nörd um Bunraku.
Í dag, dag 3, var ég í "fríi" vegna þessarar fækkunar í vinnuhóp, en notaði það gríðarlega vel. Fann allavega einn banka hvar ég get tekið út pening. Það tók mikið pappísrflóð og ég fæ ekki að taka út mikið á sólarhring. Svo mál morgundagsins verður að finna hraðbanka sem er til í kortin mín eða annan svona stórbanka nálægt háskólasvæðinu. Sem er alveg trikkí vegna þess að nú gerist prógrammið strengra með hverjum degi.
Allavega, aftur að deginum í dag. Mætti um 11.30 upp í háskóla til að fara í leikhús. Hljómaði spennandi. Leikhús sem ævinlega er alfarið kvenkastað og sé maður of hávær um ágæti þessa leikhúss (ef maður sé fullorðin kona) ku kona fá á sig lesbíustimpil. Spennandi?
Tjah... hefði maður haldið.
Vitiði hvað? Það er hægt að setja 100 konur á svið... í öllum fötunum og án nokkurs klámívafs, og sneiða samt alfarið hjá öllu görlpáveri og vera með tjúllaða karlrembu í gangi. Þetta er sumsé japanskt glimmerleikhús, alveg brjálað vinsælt... Og allar stúlkurnar sem eitthvað kveður að í melódramatískum (og VONDUM) söngleikjunum eru í karlmannsgervi. Til að bæta gráu ofan á svart eru leikkonurnar, allar hundrað, ÆÐISLEGAR. En mig langar mest að leita uppi alla listræna stjórnendur sem og leikhússtjórnendur og eigendur og berja þá fast með skóflu. Sérstaklega tónlistarhöfund og þann sem ákvað að sinfóníuhljómsveitinn undir sviðinu ætti að hljóma eins og lyftutónlist... eða nei, frekar þennan sem ákvað að leikritið ætti að vera þetta ömurlega sem frændans samdi... eða kannski búningahönnuðinn sem bar ábyrgð á öllu geðveika glimmerinu... Úr vöndu að ráða.
Fyrirbærið heitir Takarazuka. Hér er tíser úr heimildamynd um fyrirbærið.
Um kvöldið varð aftur ponkulítið gaman. Artfart með kóreisku sviðslistakonunni Kim Manri sem fékk lömunarveiki þegar hún var lítil, varð mjög hreyfihömluð og hefur gerð sér hreyfilistform úr því. Sýningin hér Uri Omoni eða „Mamma mín.“ Hún var nokkuð hæg og ég verð að viðurkenna að ég pávernappaði aðeins inn á milli, en þetta var flott og gaman að heyra Lambið hinsta (öðru nafni Last Rose of Summer) í lokin.
Eftir sýninguna fundum við litháenska stelpu og leituðum svo uppi veitingastað þar sem við átum japanskt og drukkum bjór til miðnættis. Sem er orðin einskonar hefð...
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)