Lælælæ!

Fékk þessar þrumugóðu fréttir í morgun. Fór að hitta sjúkraþjálfuna mína fyrir vinnu í morgun, sökum þreytu á grindverkjum. Hún potaði slatta í mjaðmagrindina á mér og sagði að þvi loknu að þetta væri nú allt batnað, utan nokkurra hnúta í rassinum. Þá má laga með teygjuæfingum og sollis. Hún gaf mér prógramm. Sagði mér líka bara að halda áfram að hjóla og jóga eins og mest ég má. (Sem var nú gott. Var eiginlega farin að hafa áhyggjur af að hreyfiátakið hefði verið of mikið.) Má sumsé djöflast eins og mér sýnist, og bara því meira því betra ef ætlunin er að sleppa betur frá grindverknum í næstu óléttu. Sem má alveg gerast á næsta ári skv. hreyfihömlunarstigi. Svo píndi hún mig alveg í klessu, potaði í hnútana og setti stuttbylgjur í þá.

"Jibbíkóla!" huxaði ég og hjólaði fast og hratt á móti rokinu og rigningunni í vinnuna.

Er alveg hroðalega fegin. að vita loxins hvað er að ske. Menn eru búnir að vera að hræða mig með áralangri, og jafnvel ævilangri, baráttu við grindverkinn. Var þessvegna alveg óstjórnlega mikið létt þegar þessi huxanlegi lífstíðardómur breyttist í mánuð, og grænt ljós féxt á meiri barneignir strax á næsta ári ef þannig liggur á mér...

Einhverra hluta vegna finn ég samt ekki föstudaginn í mér í dag. Það getur vel verið að ég ruglist og mæti í vinnuna í fyrramálið...

Í morgun

vaknaði alþjóð. Um 50 prósent hennar huxaði yfi seríósinu: Hei, í dag er best að hringja í Bandalagið og panta handrit. Mörrrg hannndrit.

Og svo gerði hún það. Við ljósritunarvélin vitum ekki í þennan heim eða annan, þurftum að byrja að ljósrita áður en við fengum kaffi. Litum ekki einu sinni upp fyrr en rigningin var farin og komið glaðasólskin í staðinn.

Annars skilaði litla Freigátan kvefinu sínu á mettíma. Var eiginlega alveg orðin hress í gærkvöldi þegar amma-Freigáta og Hugga móða komu í mat. Hún var dugleg að sýna þeim listir sínar.

Rannsóknarskip hélt uppi merkjum fjölskyldunnar og vakti síðustu Magnavökuna. Austfirðingurinn í fjölskyldunni skammaðist sín ekki einu sinni fyrir að sofa á sitt grænasta. Enda... mér fannst þetta eiginlega vera orðið svolítið vandræðalegt. Sorrí, en mér þóttu eiginlega bæði Ryan Starr og Storm Large vera betri en Magni, þó hann sé "okkar." Og mér fannst hann eiginlega orðinn vandræðalega mikill eftirbátur á tónleikunum sem ég horfði á í gær. Og gat nú eiginlega ekki annað en spurt mig hvort Íslendingar hefðu virkilega gengið til góðs, í öllu ofstækinu? Ég skammaðist mín allavega pínu. Svona atkvæðagreiðslur eiga jú að endurspegla hver flestum þykir bestur. Ekki hver á undarlegustu þjóðina. Ef ég hefði kosið, og gert það eftir bestu samvisku, þá er ég nú hrædd um að hann Magni hefði ekki alltaf fengið atkvæðin mín. Stundum, en ekki alltaf.

En nú láta Íslendingar eins og þeir hafi unnið tvo fótboltaleiki með því að láta hann hanga þarna tveimur úrtökum lengur en hann átti skilið. Og ég verð sennilega alveg margdrepin í kommentakerfinu mínu fyrir að láta svonalagað út úr mér.

Ægishjálmur Skírnir?

Maður á alltaf að skrifa niður það sem mann dreymir. Áður en maður gleymir því. Sérstaklega ef það er fyndið. Nú brá svo við að Freigátan var með kvef í nótt og gaf ekkert sérstaklega mikinn svefnfrið. Þó tóxt mér að dreyma að við hjónin hefðum eignast dreng. Hann fæddist einhvers staðar á mjög sögufrægri sprungu úr goðafræðinni. Einnig bjuggum við, í draumnum þar skammt frá. Þess vegna vorum við að spekúlera í að skíra drenginn einhverju furðnefni. Mig minnir að bæði Ægishjálmur og Fenrisúlfur hafi verið í umræðunni. Sem og Skírnir og... eitthvað fleira. Sko, nú er ég strax búin að gleyma heilum haug. En goðin eru greinilega í draumunum mínum.

En Freigátan virðist hafa gert það að vana sínum að fá sér kvef um leið og hún fréttir af því að amma-Freigáta sé að koma í heimsókn. Þetta gerir það að verkum að sú síðarnefnda sér þá fyrrnefndu aldrei nema í einhverju kvefmóki og heldur þessvegna að hún sé miklu þægari en hún er...

Ræktin!

Hóf daginn á því að fara í jóga í Kramhúsinu kl. 07.20 að staðartíma. Hjólaði bæði þangað og þaðan. Komin í vinnuna í einstaklega jóguðu jafnvægi.

Við Nanna eyddum gærdeginum í Smáralindinni. Dóttur minni til mikillar skapraunar. Hún þarf að hafa sitt gólf til að sprikla á, helst allan daginn. Vill til að mér finnst líka gaman að vera þar í grenndinni, ætti líka að sitja við umskriftir. Svo tók ég uppá því að prjóna slatta af töskum, í viðbót, og get bara ekki hætt. Prjónafíkn er sjúkdómur.

Takmörk daxins eru að skrifa ömmu minni fyrir westan og fara á pósthús.

Helgin

var annrík hjá allri fjölskyldunni. Smábátur hafði af tvær leikæfingar, sumarbústaðaferð með afanum og ömmunni og slatta af píanóæfingu. Hann er að verða þessi fíni artífart.

Við hin höfðum það rólegra. Í gær kom heill haugur af "köllum" eins og Smábátur myndi kalla þá, og einn þeirra hafði meðferðis hana Völu vinkonu. Urðu miklir fagnaðarfundir vinkvennanna sem báðar áttu að fæðast föstudaginn 13., en gerðu hvorug.

Þetta var annars alveg hreint glimmrandi fínn leikur. (Þetta var svona ull á alla Púlarana sem ég þekki. ;-)

Í dag fórum við á heilsusýninguna í Egilsshöll og skoðuðum fullt og ég keypti mér stóran bolta til að gera æfingar á og með. Svo fengum við bæklinar um allt mögulegt. M.a. um dansnámskeið sem væri akkúrat fyrir okkur. Spurningin er bara, hver nennir að passa á milli 9 og 10, 14 fimmtudaxkvöld í röð. Einhver? Nah, ætli það.

Og svo er bara komin vika aftur. Þetta gerist alltaf.