Börnin, buran og fleira

Börnin ryðja úr sér gullkornunum þessa dagana. Hér eru nokkur.

1. des voru opnuð dagatöl, í fyrsta sinn í minni Hraðbátsins. Hann var hreint ekki sáttur við að fá bara eitt nammi. Og rökin voru óhrekjanleg: „Ég verð að fá mörg nammi svo ég verði stór!“

Freigátan hefur greinilega verið í einhverjum nafnaumræðum á leikskólanum undanfarið vegna þess að hún hefur verið svolítið upptekin af því að vera ekki „kölluð“ neitt. Heitir bara Gyða og er kölluð Gyða. (Sem er reyndar einmitt ástæða þess að Sigga amma mín ákvað að láta skíra Gyðu mömmu mína þessu nafni.) Sú stutta vildi á tímabili láta kalla sig „Gyð“. Í gær var hún komin með aðra lausn á málinu og vildi fá að skipta alfarið um nafn. Heita Rósalind og vera kölluð Rósa. Mig minnir að ég hafi einu sinni nefnt alveg ferlega fallegan kálf því nafni...

Annars er ég farin að finna fyrir því að stundum þarf maður að nota tvö nöfn á börnin. Það er bara Unglingurinn í skóginum sem heitir tveimur nöfnum. Róbert Steindór. Og gott getur verið að grípa til seinna nafnsins þegar þannig stendur á. Í tilfelli þeirra yngri er engu slíku að dreifa. Enda er mér farið að verða það á að nota seinna nafn Unglingsins þegar Þarf að leggja áherslu á nafn Hraðbátsins. Friðrik Steindór, viltu fara niður af borðinu! Og svoleiðis. Hef reyndar ekki notað þetta á Freigátuna enn.

Á heimilinu hefur verið glerskápur sem missti tilgang sinn þegar settar voru upp aukahillur í eldhúsinu í sumar. Og þurfti að hverfa þar sem það vantaði eiginlega meira pláss fyrir bókahillur. Í gær fór hann í ættleiðingu til Kötu frænku hans Róberts. Bregður svo við að þegar verið er að fara með skápinn fer Freigátan að hágráta. Eftir langa mæðu tekst mér að fá upp úr henni hvers vegna sé svona sorglegt að sjá af skápferlíkinu. Jú, „Þá eiga jólaglösin hvergi heima!“

Það endaði með því að ég þurfi að sýna henni hvar „jólaglösin“ eru búin að búa í hálft ár. Og jólasveinslaga kannan var líka alveg í góðu yfirlæti í „jólaskápnum“ þar sem jólaseríur, aðventuljós og jólaskraut sem gleymist að taka niður á heima.

Unglingurinn í skóginum var settur í heimaverkefni í gærkvöldi, þeir Rannsóknarskip lögðust yfir fermingarmyndirnar og völdu hverjar þeirra skyldi fara á jólakort og saa videre. Daginn þar áður tóku þeir feðgar rækileg þrif á barnaherbergi og stofu, þannig að nú lítur þetta alltsaman líklegar út með jólin. Aldrei að vita nema þau komi bara.

Þau litlu hafa verið gífurlega upptekin af því að vera "á undan" undanfarið. Og þar sem þau eru tvö, og stundum þrjú þegar daman á efri hæðinni er með, þá fer einhver að grenja í næstum hvert einasta sinn sem þarf að færa sig á milli herbergja. Það er nú pirrandi. Ég fer alveg að sjá fegurðina í því að eiga bara eitt barn... en það er nú alltaf fínt að vera vitur eftirá.

Huggun harmi gegn að þegar ég verð fimmtug, þá verða vonandi allir nokkurn veginn lausir af gelgjunni. Enda er langt síðan við Rannsóknarskip, sem aldrei nennum að halda uppá nokkurn skapaðan hlut, ákváðum að þegar hann verður 51 og ég 49, mitt á milli fimmtugsafmælanna okkar, sem er nokkurn veginn um verslunarmannahelgi 2023, ætlum við að halda alveg gríðarlega uppá 100 ára afmælið okkar. Og það verður látið bæta upp brúðkaupsleysið, hyskni við uppáhald merkisafmæla, úrskrifta og annarra stórviðburða, ævina út.

Og í leiðinni verður haldið uppá að hinn grýtti, mjói og vandfetaði vegur uppeldisins verður að mestu lagður að baki.

Flott, ha?

1. des.

Er komin óendanlega langt á eftir sjálfri mér í lífinu. Lufsaðist í vinnuna í dag og það er eiginlega eins gott að ég meiki að gera alveg einn og hálfan haug.

Af hverju er ekki gert ráð fyrir því í samfélagslegu skipulagi að maður sé stundum veikur? Það þarf einhvern veginn alltaf allt að ganga eins og vél. Hagkvæmin, sjáðu til. Ég held að hagkvæmnin sé mannfjandsamleg. Þess vegna líður flestum ömurlega í þessum hagkvæma heimi þar sem samfélagið á að virka eins og vél. Fólk getur aldrei orðið almennileg tannhjól.

Annars er fyrsti des. Það þýðir að amma mín á afmæli, líka Mæja mammans Aðalbjörns og svo verða einhver skríplalæti á Háskólatorginu í hádeginu sem er einmitt hægt að mæta á ef maður er ennþá of rotinpúrulegur til að nenna í leikfimi. Sem ég er. Það þýðir líka að nú er vika í prófið sem ég er varla byrjuð að læra fyrir og tæp vika í upptöku á útvarpsþættinum sem ég er ekki búin að skrifa. En held að sé kannski búið að manna, samt. Og eftir tvo daga þarf ég að halda einn aðalfund. Bara eins gott að pensillínið fari að kikka almennilega inn, hvað úr hverju.

Svo er víst kominn tími á að gera hinn árlega hvað-þarf-að-gerast-fyrir-jólin listann.
Alltaf sama heimsendatilfinningin sem fylgir þeim ósköpum.

Ég veit ekki með kreppuna.
Mér finnst ennþá, eins og allt mitt líf, vera meiri skortur á tíma heldur en peningum.
Og kaupi alls ekki tíminn sé peningur. Því hann bara... er það ekki.

Ó, Reykjavík

Jæja. Önnur flensa. Eða aftur sú sama. Pensillín. Ég er búin að vera meira og minna veik síðan 4. nóvember. Og nú held ég að ég sé búin að komast að því hvað er að drepa mig. Það er Reykjavík.

Að mörgu leyti finnst mér algjörlega gott að búa í Reykjavík. Reyndar finnst mér eiginlega alltaf best að vera þar sem ég er hverju sinni. Hér er leikfélagið mitt og háskólinn minn. Og allskonar fólk alltaf að búa til leikhús og tónlist sem maður má síðan allt of sjaldan vera að því að sækja.

En ég held ég sé búin að vera með Egilsstaðaveikina síðan ég kom þangað í haust. Ég var alveg búin að gleyma haustlitunum, hauststillunum og haustfuglasöngnum á héraðinu mínu. Jú, þar þrífst víst líka viðvarandi og landlægt nöldur, einelti og minniháttarkennd... en ég þekki samt fólk sem getur búið þarna og lætur það ekkert á sig fá. Ágætislið þarna inn á milli, alveg hreint.

Svo frestuðum við líka för til Kanada um eitt ár vegna dagvistunar Hraðbáts. Allt í einu voru veturnir sem eftir eru í Reykjavík ekki lengur tveir heldur þrír.

Og síðan er ég búin að vera með hor í hausnum og sleppu.

Og fleiri teikn eru á lofti...

Kannski er ég að lesa of mikið í það.
En kannski er líka verið að reyna að segja mér eitthvað.