Af öllum ekki-fréttum...

Eftir nokkrar vangaveltur hef ég komist að því að mér er hjartans sama hvar Davíð, þessi, Oddsson vinnur. Svo fremi sem ég þarf ekki að vinna með honum. Það held ég sé varla skemmtilegt, ja, nema maður sé algjör undirlægja og hafi enga skoðun nema hans. Hins vegar finnst mér ódýrt ef satt er, að þetta sé sögusögn sem stjórnendur moggans hafi komið á kreik til að blaðamenn sætti sig frekar við uppsagnarbréfin. Sjáum hvað Zetur.

Fræðilegi þátturinn í rannsókninni minni mjakast áfram og leiðbeinendurnir mínir hafa staðið sig vel í að bjarga mér frá barmi örvæntingar, þegar ég hef verið á leiðinni þangað. Svo horfir maður bara á heimspekingana, sem ganga hérna soldið um og halla undir flatt... það er eitthvað ferlega róandi við nærveru Páls Skúla og Róberts Haralds. Eitthvað svona... beita bara aðferðum stóisma og gagnrýninni huxun og þetta verður allt í lagi.

Þessa vikuna virðast allir ætla að vera hraustir. Enda bæði litlu börnin á Flemoxíni, Hraðbátur við eyrum og Freigáta við hori. Allur skarinn tekur síðan daglegum framförum til orðs og æðis.

Og rökhuxun:
Freigátan var í gær eitthvað að pota í hrefnu sem orðið hafði eftir frá deginum áður. Ég sagði henni að þetta væri hvalkjöt. Hún horfði á mig stórum augum og sagði: "Nei, mamma, hvalir borða hvalkjöt. Ég borða bara stelpukjöt."
Ég ákvað að leiðrétta þennan misskilning ekki alveg í bili.

Hraðbáturinn er farinn að tala meira og meira með hverjum deginum, og Smábáturinn verður afar fallega bleikur í framan þegar maður spyr hann eitthvað útí stelpurnar sem hann er alltaf að flækjast með.
Rannsóknarskip er líka hamingjusamur þessa dagana. Hann á nýtt Empire.

Best að drífa sig í Þætti úr Menningarsögu... (Þar sem á að tala um Nietzsche. Fokkíng vei...)

---

Ég veit ekki hvort það er aldurinn eða Herbalife-ið. En ég verð aldrei syfjuð í tímum lengur. Jafnvel ekki þegar ég er að lesa Foucault með öðru auganu og hlusta á kennarann dróna um Nietzsche með hinu eyranu.