Helþíhelþí...

Ég var búin að gleyma að ég sagði aldrei frá árangri hinnar hugrænu atferlismeðferðar. Hann var nefnilega alveg hreint ljómandi góður. Ég er hreint að hallast að því að stundum veit maður ekki hvað maður hugsar fyrr en maður heyrir hvað maður segir. Sérstaklega ef maður er geðveikur. Ég talaði við sálfræðing ca, einu sinni í viku í nóvember og næstum fram að jólum, fékk stundum smá "nesti", með mér heim, eitthvað til að brjóta heilann um, og er talsvert hamingjusamari tjaldbúi eftir.

Í stuttu máli komst ég að þeirri niðurstöðu að, eins gaman og það væri nú að vera fullkomin, þá langar mig meira að vera hamingjusöm. Það þýðir, m.a., að vera með augun opin, velja og hafna, en láta ekki alheiminn hrekja sig út í horn með "kröfum" sem mann langar ekkert, og fær ekkert út úr, að standa undir. Kröfur heimsins, samfélagsins og samferðarmanna eru nefnilega orðnar svo margvíslegar, og þær eiga svo auðvelt aðgengi að manni, að það er auðvelt að verða vitlaus á því að ætla að verða við þeim öllum.

Þegar maður pælir í því, er ekkert langt síðan við bjuggum öll í torfbæjum sem langt var á milli. Og samskiptin við umheiminn fólust í því að fá þrjú bréf á ári og eina heimsókn í mánuði. Í dag skipta dagleg skilaboð frá alheiminum hundruðum. Ég stend mig að því, stundum, að langa til að "gleyma" að gá í tölvupóstinn minn í svona mánuð og henda gsm-símanum mínum. Og velti fyrir mér hvort heimurinn væri nokkuð á hvolf ef stundum væri "ekki hægt" að ná í mig? Hvað ef ég væri nú skurðlæknir?

Ég held að í nútímasamfélagi sé mikilvægara en nokkru sinni fyrr að átta sig á því hvað maður þarf að gera og hvað mann langar að gera. Og hafa hæfileikann til að vera heyrnarlaus fyrir hinu.

Og nú langar mig í heilsuræktarátak. Má vel vera að slagorðið "Heilbrigð sál í hraustum líkama" eigi þar einhvern hlut að máli, en það er svona samtímakrafa sem mig er allt í einu farið að langa afskaplega mikið til að verða við. (Sjálfri mér að óvörum.) Rannsóknarskip fór út að hlaupa í gærkveldi, og gekk (eða hljóp) þar með á undan með góðu fordæmi. Ég hef augastað á líkamsræktarstöð í nágrenninu sem sérhæfir sig í þrekþjálfun og stefni á að panta tíma hjá þrjálfunarprógrammshannara í dag. Og meðan á líkamsrækt stendur verður slökkt á símanum, hann utan þjónustusvæðis eða allar línur uppteknar.

Ég gerði annars heiðarlega tilraun til að haga mér einstaklega óhollt og vera í partíi á laugardagskvöld. Skemmst frá því að segja að fyrir klukkan 1 var mér eiginlega farið að leiðast, pínu. Ég var ekki nærri búin með bjórinn minn eða neitt. En ég var búin að tala heilmikið við allt skemmtilega fólkið, hlusta á skemmtilegu tónlistina úr leikritinu og allt. En svo kom nottla bara að hefðbundnu fylleríi, sem mér fannst ég hafa upplifað hundraðogáttatíu sinnum áður. Ég er hætt að lesa sömu bækurnar aftur og aftur. Ég er farin að finna að ég er meira að segja að fá leið á að horfa á sömu þættina aftur og aftur í DVD-inu. Einu sinni var þetta alltsaman besta raunveruleikaflóttaleiðin mín. Ef maður gerir alltaf aftur það sem maður hefur gert áður, alveg eins, þá er maður nokkuð öruggur. (Þetta var m.a. það sem mér þótti æðislegt við að taka þátt í leiksýningum, til að byrja með. 10-15 nokkurn veginn nákvæmlega eins kvöld.) Þetta er kannski allt til marks um að ég er tilbúin til að hætta að endurtaka mig og hef loksins öðlast hugrekki til að halda áfram. Ég held að það sé stórt skref í baráttunni við þunglyndið.

Við Rannsóknarskip stefnum út að borða með vinafólki hans á föstudagskvöld. Og ég hlakka svakalega til. Mér finnst bara allt miklu skemmtilegra, bjartara, hlýrra og litríkara þegar hann er með. Það er svo einfalt.