Hvenær ætli kreppan komi?

Þegar "Guð blessi Ísland" og allt það reið yfir í hittífyrra velti ég fyrir mér hvort ég þyrfti að skipta yfir í taubleyjur á yngsta barnið.
Hvort ég þyrfti hugsanlega að sauma þær sjálf?
Hversu lengi heimilistæki heimilisins myndu endast?
Hvort maður ætti að reyna að næla sér í kartöflugarð?
Og svoleiðis.
Sætti mig við algjört útlandaferðaleysi um ófyrirséða framtíð, kreppujól, og allt þetta. Á undraskömmum tíma, reyndar. Rifjaði bara upp hverjar grunnþarfirnar væru og sá ekki betur en að við hefðum fæði, klæði og húsaskjól. Og vonaði reyndar hálfpartinn að bankinn vildi vera svo vænn að taka íbúðina okkar og leigja okkur hana þar sem nokkuð fyrirsjáanleg er stækkunarþörf, svona einhverntíma, og leigusamningi er auðvelt að segja upp á meðan ljóst var að húsnæði færi ekki mikið að seljast næstu ár. Leit líka í kringum mig innan íbúðar og uppgötvaði að þó aldregi framar yrði versluð bók, geisladiskur, hljóð eða mynd, yrði samt til næg afþreying á heimilinu til að endast ævir allra heimilismanna á enda.

Svoleiðis var ég að hugsa í hrunvikunni.

Júpp, húsnæðislánin hafa hækkað heilan helling. En við erum í skilum (því miður?) og afþökkuðum meira að segja greiðslujöfnunina.

Frá áramótum í fyrra og fram á vor lifðum við á einu fæðingarorlofi af kennaralaunum og einu námsláni. Í sumar vorum við með eitt fæðingarorlof og hálfar atvinnuleysisbætur. Nú í haust höfum við látið ein grunnskólakennaralaun duga ásamt nokkrum tilfallandi þýðingaverkefnum. Ég fæ námslán núna eftir áramót, en tímdi ekki að taka þau fyrirfram.

Svona höfum við hagað okkur:
- Við erum að borga um hundraðogfimmtíuþúsund kall á mánuði af íbúðinni.
- Eitt barn á einkaleikskóla, kemst vonandi að hjá borginni, á leikskóla hins leikskólabarnsins, í haust.
- Annað barn er í tónlistarnámi.
- Ég er í tónlistarnámi.
- Við hjónin fórum í sitthvora skemmtiferðina til útlanda á síðasta ári og Smábátur fékk að fljóta með í aðra.
- Ég fór á leikritunarnámskeið síðasta sumar.
- Ísskápurinn okkar dó í miðju hruni og nýr var staðgreiddur örskömmu síðar.
- Baðherbergið var endurnýjað heilmikið, fjárfest í nýju klósetti, handlaug og allskonar skápafíneríi.
- Föt hafa verið versluð eftir þörfum, algjörlega eins og venjulega.
- Bækur og DVD-myndir (aðallega sjónvarpsseríur) hafa verið versluð eftir mismiklum þörfum og í óhófi, algjörlega eins og venjulega.

Auðvitað hefur verið bruðlað talsvert með sparifé á þessum tíma. En það er nú samt einhver slatti eftir af því. (Aðallega það sem er í gíslingu hjá Arion-banka sökum þversumleika útibússtjórans sem ég er nú að færa mig frá.) Aukinheldur sem við erum í 80 fermetra íbúð og á beygluðum (en skuldlausum) bíl. En það er hægt. Meira að segja tiltölulega auðvelt. Helst að herbergið hjá unglingnum þyrfti að stækka en hann lifir þetta alveg af fram til 2012. (En þá er fyrirhugað að athuga með einhvers konar híbýlaskipti.)

Vissulega höfum við talsverða þjálfun í að lifa af næstum engu. En samt er það nú einhvern veginn þannig að okkur finnst við aldrei neita okkur um neitt sem skiptir máli. Eins og sjá má á bruðltölum síðasta árs er hægt að skera heilmikið niður. Og ef ég skyldi nú næla mér í einhvern styrk til doktorsnáms einhverntíma á árinu verðum við á svo grænni grein að það hálfa væri nóg.

Þannig að þegar bæði stjórn og stjórnarandstaða koma fram þungar á brún og segja að nú sé allt á leiðinni endanlega lóðbeint til helvítis verð ég nú bara að spyrja eins og fáviti.

Hvenær kemur kreppan?

Að því sögðu. Við þurfum að saksækja græðgispúka úr atvinnulífi og pólitík sem skuldsettu okkur til helvítis. Hengja þá upp á tippunum og láta þá borga skuldir sínar, með öllu sem þeir eiga. Líka á Tortóla. Hreinsa upp spillinguna úr atvinnulífi og pólitík. Fá að sjá skýrslu rannsóknarnefndarinnar, algjörlega í heilu lagi og óritskoðaða.

Það er bara svo þreytandi að þurfa sífellt að vera að díla við glæpamenn og svíðinga. Kerfið sem verðlaunar fanta og siðblindingja verður að fara. Það er mjög einfalt. Það er líka alþjóðlegt. Þetta er ekki vandamál sem Íslendingar einir eiga við að glíma heldur hinn vestræni heimur eins og hann leggur sig.

En við erum enn ein ríkasta þjóð heims. Þrátt fyrir hrun og skuldir. Er ekki kominn tími til að slaka aðeins á í vælinu, taka til við að fella niður skuldir þeirra sem geta ekki borgað, og reyna svo að byggja hérna upp sæmilega heiðarlegt og réttlátt samfélag?

Hvernig væri?