Stund milli stríða

Frá prófi að stjúdjótíma eru þrjár klukkustundir. Aðeins sú fyrsta fór í að klára handritið að þættinum góða. Hinir tveir ættu vitaskuldir að fara í eitthvað alveg arfagáfulegt. Eins og að undirbúa jólin á stórum skala, kaupa allar jólagjafirnar og athuga svo með sjúklingana heima hjá mér. En í staðinn ætla ég bara að bæta í eilífa síbylju bloggheimanna.

Nenni samt eiginlega ekki að tjá mig um neina skoðun. Ekki að það sé vanþörf á! Ótal þjóðþrifaverk eru óunnin og liggja óbætt frá garði og drullupollur hins mannlega samfélags ku vera svo þvílíkt mengaður óráðsíupyttur hvar enginn sem neinu ræður hefur nokkurntíma tekið ákvörðun sem eigi miðaðist við hans eigin endaþarmsop. Þannig er nú það.

En þegar maður er nýskriðinn út úr eina prófinu sem maður er í, og er á leiðinni að klára síðasta "verkefnið" fyrir jól, þá má maður réttsvo fá pásu fá svartnættishjali samtímabölsins.

Ef maður lyftir sjónum sínum ofurlítið er nefnilega ægifagurt um að litast í henni veröld og vetrarbirtan bregður dulúðlegum bjarma á þessa æðstu menntastofnun þessa lands hvar ungmenni leitast við að mennta sig af hærri hugsjónum en nokkurn tíma sáust í svartasta góðnættinu þegar æðsta markmið hvers einstaklings var að græðga að sér auðæfum og éta sér til óbóta af kavíar fyrir aldur fram. Í dag er þekkingarþorstinn að verða svo hreinn og ómengaður að ekki er ólíklegt að hér leynist meira að segja einstaklingar sem láta sér annt um framþróun mannlegrar tilvistar, hamingju þeirri sem felst í vitsmunaþroska og skeyta lítið um horfur á neyslufylleríi í framtíðinni.

Sem menn mega passa sig á léttúðarhjali og fyrirhyggjuleysi því er leiddi framtíðarfátækt yfir landslýð verður líka að hafa hemil á svartagallinu.
Allt er best í hófi og þetta fera aldrei verr en illa.

Í anda hinnar eilíflega uppbyggjandi hófsemdar ætla ég því að takast nú á hendur eitthvað lítt mannskemmandi og í meðallagi gáfulegt.

Og fara á jólatónleika á Rósenberg með A Band on Stage í kveld.