Sjónvarpskrílið mitt skipar stóran sess í mínu lífi þessa dagana. Enda um að gera áður en æfingar hefjast á milljón og greyið byrjar að rykfalla aleitt heima öll kvöld. Í gær var einstaklega lýðræðislegt sjónvarpskvöld sem skiptist hnífjafnt á milli þriggja stöðva.

Fyrst Íar. Náttúrulega. Það er nú samt eiginlega bara svona af gömlum vana. Ég sakna George Clooney og allra gömlu kallanna ógurlega mikið í hvert skipti sem ég slysast til að horfa á það.

Svo Baddsjelorett. Ég horfi stundum á það, en samt með smá hryllingi... Mér finnst þetta svolítið... ógeðslegt. Og að það sé hægt að hrúga saman einhverjum 25 manns og einn þeirra sé að öllum líkindum "sá eini rétti" gengur þvert á alla rómantík. Kannski hefur Moon-söfnuðurinn bara nokkuð til síns máls. Bara hægt að para fólk í tölvunni og gifta það svo... Frekar leiðinleg, órómó og óspennandi hugmynd.

Annars finnst mér fyndið hvernig veruleikasjónvarp er að þróast. Einhverjir sem ég hitti lýstu nefnilega yfir áhyggjum þegar þessi sjónvarpsþáttategund fór af stað, héldu að þetta myndi þróast út í einhverja "lífsogdauða" þætti, samanber ástandið í Flóttamanninum eftir Stephen King. Þróunin virðist hins vegar vera þveröfug.
Survivor er enn "hættulegasti" þátturinn, en þeir sem eru að spretta upp núna eru að verða minna og minna krassandi keppnir.
- Hver fær vinnu hjá Donald Trump?
- Fólk að innrétta íbúðir.
- Einhver gaur að stofna hárgreiðslustofu.
- Bein útsending á internetinu frá öðrum sem er að taka til í íbúðinni sinni.
- Heimilislífið hjá Osbourne.
...já ég held þetta sé að ganga sér til húðar.

Endaði kvöldið á einstaklega skemmtilegum Óppru-þætti þar sem verið var að fjalla um bók sem heitir "He's just not that into you" eða "Hann er bara ekkert skotinn í þér" þar sem hulunni er loxins lyft af öllu kjaftæðinu sem karlmenn nota þegar þeir þora ekki að segja manni að þeir séu ekkert skotnir í manni heldur þykjast vera uppteknir/á röngum stað í lífinu/ekki í andlegu jafnvægi/á leiðinni til Mars í rannsóknarleiðangur. Held þetta sé tímamótabók. (Enda skrifuð af tveimur 6 and the City höfundum og getur ekki verið annað en snilld.) Hefði sparað mér margra ára bull hefði ég lesið hana fyrir 10 árum síðan.

Það olli mér þó heilabrotum hvers vegna það eru bara karlmenn sem eru svona hræddir við að segjaða bara.
- Er það vegna þess að karlmenn eru innst inni allir sjentilmenn og kunna ekki við að særa ungar stúlkur sem þeim þykja allar vera viðkvæm lítið blóm?
- Eða er það vegna þess að þeir eru vesalingar og þora ekki, haldandi að við séum allar nornir og getum galdrað tippin á þeim græn?
- Eða vilja þeir bara alltaf hafa nokkrar svona "hangandi" til vara ef ske kynni að þá vantaði kynlífshjálpartæki?

Væri líka ekki meira hressandi að heyra sannleikann?
- "Veistu, ég get bara ekki verið með þér lengur. Mér finnst þú bæði heimsk og leiðinleg, og eiginlega bara alveg ógeðslega ljót, líka, ha? Þú verður eiginlega bara að finna þér kærasta sem er jafn vitlaus og ljótur og þú, vegna þess að þú getur bara ekki lagt þetta á nokkurn mann..."

Það var allavega ekkert farið ofan í saumana á því hvers vegna kvenfólk virðist sjaldnar eiga við þetta vandamál að stríða.
- Erum við kannski bara svona harðbrjósta að við eigum í engum vandræðum með að losa okkur við menn þegar þeir hafa gagnast nóg?
- Eða erum við svo yfirgengilega tillitssamar að við viljum ekki að menn sem við höfum ekki áhuga að séu að sóa tíma í okkur þegar þeir gætu verið úti að veiða betra?

Svo gætum við náttúrulega bara sagt sannleikann:
- "Veistu, ég bara get ekki átt mann sem kyssir með tönnunum, fer aldrei í bað og getur ekki talað um neitt nema fyrstu sísonin í Startrekk..." til dæmis.

Já, sannleikurinn getur verið fyndinn.

En þetta fannst mér allavega skemmtilegt og kom mér til að sakna Dr. Phil. Ég vil að hann komi aftur í sjónvarpið mitt.