Það er dáldið að gera. En það er nú bara best. Nú kenni ég. Og þegar maður ætti að vera að skrifa niður það sem rétt væri að segja í næsta tíma er best að hanga á feisbúkk, skrifa leikrit, Youtuba af sér félagsheimilið og þegar maður finnur sér ekki fleira til? Jú, einhversstaðar átt'ég blogg.
Ekki laust við samt að það sé horft ofurlitlum löngunaraugum til síðkvöldanna eftir viku af febrúar þegar fer að verða ráðrúm til að gleyma sér í hyldýpum sjónvarpsdagskrárinnar, æfa sig á úkúlele og vera ekki stöðugt samviskubit yfir vanrækslu á fjölskyldu og heimilishaldi.
En það skal þó upplýst að gríðarlega hefur nú verið gaman í félaxheimilinu hjá Hugleiknum með henni Ágústu Skúla. Við erum búin að ryðjast um dæmisögur Bifflíunnar eins og naut í flagi, rífa allt úr sambandi og samhengi og búa til eitthvað allt annað. Og eins og segir í gömlu Legó auglýsingunni: „What it is is beautiful.“
Það gengur nefnilega vel.
Og þetta verður mergjað.
Afkvæmið heitir „Sá glataði“ og verður frumsýndur 3. eða 4. nóvember. Nánari upplýsingar fara bráðlega að birtast á hugleikur.is.
Svo mörg voru þau orð.
Af öðrum vígstöðvum er það helst að frétta að sá elsti er nýkominn frá Flórída, er í prófum og er spekúlerar í framhaldsskólum. Ýmsir hafa verið nefndir, talsvert um heimavistir. Mér heyrast Laugar vera jafnvel að breytast í Laugavatn, en það er nú bara janúar ennþá og margar hugmyndir gætu átt eftir að fæðast fyrir vorið. Ég skil þessa heimavistarlöngun afar vel. Það sem var ekki horft augum öfundar til þeirra sem voru svo heppnir að eiga ekki forfeður á Egilsstöðum eða nágrenni, á sínum tíma. Það er kannski vegna þess að mér auðnaðist aldrei að prófa það, en ég er haldin þeirri bjargföstu sannfæringu að heimavistarbúskapur sé í senn skemmtilegur og þroskandi.
Yngstu börnin tvö greindust með streptókokka á dögunum. Hraðbátur var í alvöru lasin, Freigátan var bara einkennalaust. Bæði fengu pensilín, og hann að auki eyrnameðal og astmalyf og nú hressast allir óðfluga. Enda eru þau byrjuð á sundnámskeiði í Kópavogslaug og þá er nú vissara að vera við hestaheilsu.
Annars horfi ég nú til himins á hverjum morgni og er farin að leyfa mér að hlakka til hækkandi sólar með allskonar útivistargúmmilaði. Brostið hefur á með líkamsræktaáráttu á nýjan leik og í bland við áframhaldandi kólestrólleysi er ég að vonast til að skríða niður fyrir efri mörk kjörþyngdar fyrir vorið.
Og svo er bara komið nóg af þessu myrkri.
Eitt það góða við svona fáránlega annasama tíma er að hlakka til þegar um hægist. Síðan kemur alltaf eitthvað annað í staðinn og það hægist aldrei neitt um neitt. Þó er farinn að pirra mig tíminn sem ég eyði í afþreyingargláp og Facebook. Það er bjánalegt að vera ósofinn og illa hvíldur og eyða svo tímanum og orkunni í eitthvað svona húmbúkk, sem skilur ekkert eftir sig en er samt ekki hvíld. Ætti maður ekki frekar bara að nota tímann og vera meira sofandi? Eða glápa útí loftið og spila á úkúlele?
Ég spyr nú bara sisvona
eins og fávís kona.
En nú þarf að gera eitthvað.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli