Leti, ómennska og kreppu-Ísland á reiðifylleríi

Er maðurinn latur í „eðli“ sínu? Þarf að halda honum við efnið, þræla honum út, refsa honum ef hann hagar sér ekki, selja honum drasl, ota honum útí samkeppni, gefa honum vinnu, útvega honum afþreyingu eins og hann getur í sig troðið, segja honum hvernig hann á að gera, segja, hugsa, klæða sig, tjá sig... til þess að það fari ekki allt í vitleysu?

Ég held að það sé ekki hægt að vera latur. Ég held að leti sé ekki til. Ef menn gera ekki það sem þeim er sagt að gera, þá er það út af einhverju. Þreyta er held ég algengari en við gerum okkur grein fyrir. Stundum sjá menn bara ekki tilganginn með því. Þegar þarf að rífast í unglingnum dögum saman til þess að hann taki til í viðbjóðslega lyktandi herberginu sínu, þá reikna ég með að það sé vegna þess að lyktin sé ekkert farin að angra hann að ráði. Þegar hún fer að gera það tekur hann til. (Það verður hins vegar ekki fyrr en hann flytur út af mínu heimili sem hann fær að ákveða þetta alveg sjálfur.)

Ég fór að hugsa þetta í framhaldi af umræðunum um hina Vondu Sjálfstæðismenn. Þessa sem af illgirni og almennum durgshætti settu Ísland viljandi á hausinn og ætla að gera það aftur við fyrsta tækifæri. Ja, annaðhvort það, eða þá að þeir eru eini flokkurinn sem hefur sýnt þjóðinni almennilega Velmegun og vill fá að taka aftur við af Vondu ríkisstjórninni sem ætlar að halda okkur við hungurmörkin fram eftir öldinni,  af einskærri mannvonsku, auðvitað.

Ég man alveg þegar Ingibjörg Sólrún heyktist á því að fara í formannsslag við Össur, svila sinn. Hún var eina manneskjan sem hefði mögulega getað velt Davíð Odssyni úr sessi sem forsætisráðherra, nokkrum árum fyrir einkavæðingu bankanna. Sem hefði líklega orðið til þess að vinir aðeins annarra hefðu fengið þá. Og vitiði hvað? Talandi hausarnir hétu mögulega eitthvað annað en við værum í sama skítnum.

En ég er samt forvitin um þennan grundvallarmun sem er á sýn hægrimanna og vinstrimanna á mannskepnuna og samfélagið. Er það hin náttúrulega leti og ómennska sem menn trúa mismikið á? Eru margir sammála Bubba um að samfélög úti á landi verði að hafa frystihús og ákveðinn fjölda af ömurlegum og sálarmyrðandi færibandsvinnum til þess að þrífast? Ég kem sjálf frá Egilsstöðum. Ekkert frystihús. Enginn stór vinnustaður, en margir litlir. Mig langar að búa til bókabúð þar. Bærinn hefur verið að byggjast frá því um 1950 og farið ört stækkandi æ síðan. Margir niður á fjörðum eru brjálaðir. Þetta samfélag á ekki að geta verið til. Það er ekkert frystihús. Á hverju lifir þetta fólk eiginlega? spyrja menn hver annan, froðufellandi af öfund yfir því að þarna skuli fólk hafa það gott og vilja búa á meðan menn flýja firðina í massavís. Það veit fjandinn. Mamma mín vinnur hjá verkalýðsfélaginu. Pabbi minn er alltaf stofnandi einhver félög og fyrirtæki. Yfirleitt eitthvað sem vantar. Núna er hann með skrifstofuþjónustu fyrir einyrkja (vinnur mikið fyrir fjarðamenn) og tók þátt í að stofna kjötvinnslu. Það vantaði svoleiðis. Einmitt þess vegna langar mig að stofna bókabúð.

Spurningin held ég að sé, hvað viljum við að ríkisstjórn geri? Leysa Framkvæmdir allan vanda? Á að eyða miklum peningum í fá og stór dæmi?

Hvað vantar?

Það er nefnilega svo merkilegt að í kreppulandinu vantar ekkert. Það er nóg af verkefnum, nóg af fólki sem vill vinna þau. Heilmikið af allskonar orku. Við getum framleitt mat til að fæða talsvert fleira fólk en okkur sem hér búum. En, og ég hef sagt það áður, er ekki eitthvað mikið að grunnsísteminu þegar skortur á draslinu sem við fundum upp til að auðvelda okkur viðskipti, kemur í veg fyrir að við getum stundað viðskipti?

Og, jú, því er haldið vel og vandlega á lofti að hér sé allt í kaldakoli og öll þjóðin á hausnum. Já, og það þarf að taka nokkur vel valin reiðiköst yfir því hverjum það sé að kenna.

Skuldirnar á mínu heimili fóru úr svona 17 í 21 milljón árið 2008. Breytti það einhverju? Hvort tveggs einhverjar fáránlegar upphæðir sem áttu að borgast á 40 árum. pfff. Þetta er langtímaleiga. Húsnæði á Íslandi verður aldrei "eign". Okkur tókst að selja okkur uppúr skuldunum og "töpuðum" einhverjum 5 milljónum. Sem er ekkert alveg á hreinu hvort voru einhverntíma til. Og hvað? Á maður að standa á garginu yfir því að Geir H. Haarde sé hrokagikkur? Það kom mér ekki rassgat á óvart. Illa upp alið kvikindi. Vill ekki einhver hringja í mömmu hans, og málið dautt. Ég ætla að leyfa mér að yppa öxlum yfir því af sama kæruleysi og yfir hinum hípótesísku fimm milljónum sem hurfu til monní heven eða hvert sem þær fóru.

Það sem ég meina er þetta. Þurfum við ekki að fara aftur til einhverra grundvallaratriða? Þegar ríkisstjórn og stjórnarandstaða gagnrýnast á heyri ég bara svona gagg. Mig langar til að vita um hvað málið snýst.

Í hverju, nákvæmlega, felst ágreiningurinn?

Eru það sjálfstæðismenn sem vilja komast "að kjötkötlunum" til að geta legið svo í leti og ómennsku og látið hinar vinnandi stéttir þræla fyrir sig? Eða er það ríkisstjórnin sem nennir ekki að vinna vinnuna sína? Hver á vinna ríkisstjórna að vera?

Er leti og ómennska til?

Þurfum við kannski að byrja á að ræða það aðeins?