Það er ótrúlega gaman að prjóna. Þetta er vangefin fíkn sem ég skil ekki hvernig virkar! Ég huxa þessa dagana á hverjum morgni, þegar ég dreg sjálfa mig á lappir og finnst ég vera nýkomin af leikæfingu, að Í DAG ætli ég að sofa eftir vinnu. Enda aðgerðin *aldrei að vinna fulla vinnu aftur* meðal annars hönnuð til að búa til svoleiðis lúxus þegar mikið liggur við. En, gúddmorníng, þegar ég kem heim fer ég að prjóna. Og svo er allt í einu komin leikæfing.
Er að huxa um að leggja til að búningar og leikmynd í næsta leikrit verði alfarið prjónað. Ég vorkenni karlkyninu sem getur, karlmennsku sinnar vegna, ekki orðið háð þessari nytsamlegu fíkn.

Komin með nýtt á heilann, nefnilega Viljandi. Það er leiklistarhátíð í bænum Viljandi í Eistlandi í ágúst. Nú er ég ekki búin að taka þátt í neinni ferðavænni sýningu á þessu ári, en það er samt orðið mér mikið hjartans mál að einhver reglulega kúl og skemmtileg sýning fari, helst einhverjir sem ég þekki. (Það er náttúrulega næstbest á eftir því að hafa komið í bæ sem heitir Viljandi að þekkja einhvern sem hefur...)

Annars allt of langt síðan ég hef farið á Leiklistarhátíð og ég huxa að ég mundi jafnvel endurnýja vegabréfið mitt til að komast á slíka. Þrátt fyrir að hafa lýst frati á útlönd á síðasta ári og látið það renna út. Viljandi.

Leikritið annars allt að skríða saman, held ég, allavega það sem ég hef heyrt og séð af því í gegnum saumavélargnýinn. Engin æfing í kvöld. Semsagt, prjóna.