Gremst!

Ég hef verið með hluta hugskotsins undir feldi. Þannig er að ég hef verið að heyra annað slagið leiðindaathugasemdir sem mér gremjast mjög. Sumir vilja meina að þessa dagana fjalli bloggið mitt ekki um NEITT annað en óléttur og barneignir. Og í framhaldi af því koma síðan aðdróttanir um að persónuleiki minn muni undirgangast heilarýrnun og að ég muni missa áhugann á öllu sem fram fer utan veggja heimilisins, hvort sem mér líka betur eða ver. Mér sárna þessar aðdróttanir og gremjast. Fyrir utan að ég skil þær ekki. Nú þekki ég heilan haug kvenna sem eiga börn og hef ekki orðið vör við það að þær hafi sérstaklega misst áhugann á umhverfi sínu. Hafa reyndar vissulega minni tíma til að sinna því, en þegar ég hitti þær snúast samræður okkar þó að minnstu leyti um heimilislífið eða barnauppeldið.

Og ég gerði úttekt á blogginu mínu. Síðan ástandið var opinberað hef ég skrifað 34 pósta. Þar af hafa 18 innihaldið einhverja vísun í það. (Þá tel ég allt sem getur mögulega talist tengjast því með. Þó aðeins sé minnst einu orði á það í framhjáhlaupi.) Það er örugglega ekkert hærra hlutfall heldur en fór í að fjalla um mastersritgerðina á sínum tíma. Eða fasteignaviðskiptin á meðan þau stóðu yfir. Og ekki var neinn að bregða mér um persónuleikaumskipting þegar þau mál voru efst á baugi.

Það sem mér gremst er að geta ekki tjáð mig um þessi mál, eins og annað sem er í gangi í mínu lífi, án þess að verða skotmark fyrir niðurlægjandi skítakomment. (Já, mér þykja forspár um greindargliðnun vegna barneigna niðurlægjandi.)

Menn ættu að þekkja mín pistlaskrif nógu vel til þess að vita að ég tjái mig ekki nema mér þyki eitthvað fyndið/athyglivert/ámælisvert við þessi mál, af hálfu þjóðfélaxins, kerfisins, skaparans eða annars. (Þetta tiltekna verandi eitt af því.)
Það sem hér er skrifað endurspeglar hins vegar ekkert mitt tilfinningalíf eða mínar hugsanir og væntingar um móðurhlutverkið. Slíkt kemur engum við utan minna nánustu og er þessutan erfitt að spá um. En mér þykir illt að menn skuli vera að reyna að segja mér hvaða væntingar ég EIGI að hafa eða spá hvernig framtíðin verði. (Á þeim forsendum að þannig séu ALLAR mæður og ALLTAF.) Ég fæ ekki betur séð en að hver móðir og hvert heimili sé með sínu lagi. Þar að auki vil ég ekkert vita það! Hef ævinlega verið mikið fyrir að láta lífið koma mér á óvart.

Í ljósi athugasemda mun ég samt varari um mig í framtíðinni og kem ekki til með að tjá mig um þessi mál nema í mjög miklu hófi og ef um er að ræða mikil þjóðþrif eða reglulega góða vinkla. Þessi málaflokkur mun semsagt ritskoðast af meiri hörku en aðrir. Komi mikið fleiri leiðinlegar athugasemdir hef ég hugsað mér að taka málið alfarið af dagskrá.

Það er ekki eins og það sé ekki fullt af heimsósóma til að tjá sig um og margir málefnapistlar bíða samningar.