Vér ítrekum:
Hver tók ostinn minn, eftir Báru Sigurjónsdóttur verður flutt af Lúðrasveit Reykjavíkur í Borgarleikhúsinu í kvöld klukkan 10. Mæti allir sem vettlingi geta valdið og misstu af síðast.

Sjálf veld ég reyndar engum vettling, vegna leikæfingar.

Í gær var haldinn fyrsti félagslegi samhristingur í Aðfaranæturhópnum, gerðumst við þaulsetin á Andarunganum, hinum ljóta, og varð af því hin besta skemmtan. Svo góð, meiraðsegja, að ég þurfti að sækja bílinn minn niður í bæ í morgun. Aldrei skyldi maður vera á bíl. Það er óttalegt vesen.

Og í vorum híbýlum er ekki lengur ein einasta rússnesk ljósakróna! Hann Árni minn sveiflaði skrúfjárninu í gær og setti upp ljós fyrir mig. Eins og að drekka vatn og án þess að mæla æðruorð. Rannsóknarskipið er hetja mánaðarins, eins og reyndar flestra mánaða hingað til og hér eftir. En nú þarf hann víst að fara heim til sín, annað hvort í kvöld eða fyrramálið og það verður nú Ljótan. Og verður þá heldur ókátt í höllinni þar sem ólíklegt er að ég nái að berja hann augum aftur fyrr en einhvern tíma hérumbil um páska.

Reyndar lítur út fyrir öld annríkis á næstunni, ný aukaverkefni eru að skjóta upp kollunum hér og þar og sum hver hafa þau deddlæn. Líklega fer að koma tími á að kaupa skrifborðsstól og rigga upp heimaskrifstofunni, sem hingað til hefur verið notuð til að þurrka þvott.