Karma

Af ástæðu sem ég ætla ekki að nefna (til að forðast meiðyrðamál) get ég ekki sagt að ég hafi lært bókmenntasögu né bókmenntaritgerðir í BA náminu. Sem á þó að vera algjör skylda. (Hlustaði í staðinn á samhengislaust röfl um að þessi fög væri ekki hægt að kenna auk einhvers kjaftæðis um hesta og hófa og múrsteina og lím. En förum ekki nánar út í það.)
Fyrir skemmtilegheit örlaganna er ég síðan núna annars vegar að taka þátt í að setja saman safnrit sem á að verða kennslubók í Bókmenntasögu (sem engum á að verða skotaskuld úr að kenna) og svo er ég að taka námskeið sem heitir Ritstjórn og fræðileg skrif sem fjallar um, jú mikið rétt, samsetningu fræðilegra ritgerða um hvað sem vera vill. Núna, 10 árum síðar, er alveg að fara að verða að marka BA gráðuna sem ég er búin að vera að þykjast vera með.

Mér finnst ég ekki vera í sama háskóla og mér hálfleiddist í hérna áður fyrr. Það var óvart smá bil í hádeginu og ég skrapp í Odda og lærði smá á kaffistofunni. Það var fullt af fólki þar og svo komu tvö pör og sýndu búgívúgí, sem átti einmitt að hefjast námskeið í um kvöldið.
Ég varð þungt huxi.

Mikil djöfuls svakaleg gelgja hef ég nú verið þegar ég var í BA-náminu mínu. Í þá daga hefði ég umsvifalaust afgreitt þessi tvö indællega útlítandi pör sem dönsuðu á kaffistofunni sem "venjuleg" og líklega fitjað upp á allt andlitið. Sett undir mig hausinn og haldið áfram að tala ekki við neinn. (Núna myndi mig dauðlanga á þetta námskeið, með Rannsóknarskipi, ef ég væri ekki svona bandólétt.) Ég skoðaði strákana sérstaklega. Með mínum miðaldra og harðgiftu augum sem líta núna unga karlmenn frekar augum tilvonandi tengdamóður en nokkuð annað, virtust þetta eigulegustu menn. Sætir og skemmtilegir með fjölbreytt áhugamál.

Siggu Lárunni í BA náminu hefði þótt þeir vera öjlar. Þessi leðurklæddi og skítugi sem sat með fyrirlitningarsvip úti í horni og skalf af brennivínstremma hefði hins vegar líklegast virkað alvarlega spennandi.
Það er líklega kominn tími til að játa. Ég var fáviti þegar ég var yngri.

Líklega er ég það ennþá, sé það bara seinna. En ég vona að ég sé eins og viskíið og fara skánandi með aldrinum.

Ég skoðaði fólkið. "Venjulega" fólkið. Ég er löngu búin að fleygja þeirri skilgreiningu út í hafsauga að sumir séu eitthvað venjulegri en aðrir. Hvað þá að fólkið sem ég þekki sé merkilegra/óvenjulegra en annað fólk. Mér finnst maður alltaf komast að einhverju stórmerkilegu og skrítnu um leið og maður fer að tala við fólk. Og þeir sem eru venjulegastir í útliiti koma manni yfirleitt mest á óvart.

Ég held að á BA árunum hafi ég verið alveg stútfull af fordómum gegn næstum öllum. Enda talaði ég næstum ekki við neinn, í öll þau þrjú ár, og passaði mig að sjóndeildarhringurinn víkkaði nú sem minnst.

(Meirihlutann af MA náminu var ég á geðlyfjum. Ég man fáránlega lítið eftir þeim tíma. Þegar ég var að skoða hvaða kúrsa ég hefði tekið rak ég upp stór augu. Suma rámar mig ekki einu sinni í. Í framhaldinu fór ég að reyna að rifja upp annað frá þessum tíma. Hvaða leikrit voru í gangi í Hugleik, til dæmis. Það er í ótrúlega mikilli þoku. Það sama á við um lyfjaða tímann í fyrravor. Mér krossbrá við að átta mig á þessu. Geðlyf eru óminnisgambri andskotans.)

Núna finnst mér háskólinn vera morandi í spennandi fólki og allskyns áhugamálatengdu. Er m.a. búin að fá fjöldapóst frá Stúdentaleikhúsinu. Hefði mætt á upphafsfund á mánudaxkvöldið, hefði ég ekki verið á leikstjórnarnámskeiði,

En nú er komið babb. Þar sem ég vandi mig svona rækilega á að tala aldrei við neinn í gamla daga, þá kann ég ekki að tala við ókunnuga. Sit frekar á kaffistofunni, við borð hjá haug af fólki, sem allt er ókunnugt hver öðru og samt að tala saman, og blogga um hvað mig langar að tala við það.
Þetta kemur kannski.

Best að fara lengst niður í kjallara og fara að horfa á hana Ólínu Þorvarðar sem talar frá Ísafirði.

PS: Lagði mig fram um að tala við fólkið sem var með mér í öllum námskeiðum, í pásunum. Því ókunnugri því betra. Svo talaði ég líka slatta í tímum. Allt að koma.