Ha-Le-Lú-Jaaaaaa

Undanfarið hef ég nú alveg átt erindi upp á bráðamóttöku geðsviðs, held ég. Ég er að verða endanlega fullkomlega geðveik. Kveikjuþráðurinn í mér er enginn. Ég man ekkert hver ég er eða hvað mér fannst einu sinni skemmtilegt. Ég er alltaf með að minnsta kosti eitt barn í fanginu. Og þegar ég þarf að sinna öðru fer hitt að grenja. Undanfarna daga er ég líka búin að fara að grenja oft á dag. Og það hefur nákvæmlega ekkert með kreppuna að gera. Þvert á móti er það góðærið og manneklan sem er alveg að fara með mig inn á deild. En á morgun er smá glæta í svartnættinu því þá gerist það:

Freigátan byrjar í aðlögun á leikskólanum!!!

Guð láti gott á vita og ég vona að blessað atvinnuleysið komi í veg fyrir að ég þurfi nokkurn tíma að bíða eftir að koma barni að á leikskóla framar. Það hið sama ætla ég líka að nota til að skrifa sjálfshjálparbókina fyrir heimavinnandi húsmæður: 

Þegar mann langar frekar að skjóta sig í hausinn heldur en að setja í aðra þvottavél.

Að lokum tvö gullkorn frá Freigátunni. Á leiðinni á sundnámskeiðið í gærkvöldi vorum við snemma í því. Ég tók þess vegna smá rúnt um hverfið hennar Habbýar áður en ég fór á Hrafnistu. Þegar ég beygði inn í eina götu sagði ég, hálfpartinn við sjálfa mig:

Já, hérna er Skipasund.

Eftir smá stund heyrðist úr aftursætinu: Mamma, ég vil fara á sundnámskeið.

Ég: Ha? Já, við förum þangað bráðum.

Hún: En ég vil ekki fara í skipasund.

Á leiðinni út var farið að dimma, en samt var enn smá birta á himninum og þar hjúfruðu sig nokkur ský.

Freigátan: Nú eru skýin að fara að sofa. Þau eru með sæng.